Verkozen

Voorwoord + Proloog

Hoi lieve lezers,
Dit is deel twee in de Veroordeeld serie en ik raad jullie allemaal aan eerst Veroordeeld te lezen voordat je Verkozen leest, omdat je sommige gebeurtenissen anders niet zult begrijpen.

Ik hoop dat jullie dit deel net zo leuk zullen vinden als Veroordeeld.  Ik heb in ieder geval zin om er mee aan de slag te gaan.

Stemmen en reageren zou lief zijn, en ook eventuele spellings- of grammaticale fouten mogen aangegeven worden.

Veel leesplezier

Xxx Ems

P.s. ook voor dit boek geldt dat vermenigvuldigen of kopiëren van dit boek  zonder mijn toestemming verboden is.

P.p.s. ook deze cover is weer gemaakt door ddevonnel en ik vind deze wederom heel mooi. Heel erg bedankt!

Proloog

De omgevallen stoel en de verschoven tafel zouden genoeg moeten zeggen. Zo niet dan zei het witte sneeuwkettinkje dat met een kapot slot in de hoek lag alles wat de stoel en de tafel niet zeiden. Het duurde echter wel even voordat de wacht doorhad wat er was gebeurt. Wat er in resulteerde dat hij zo snel mogelijk naar de grote zaal rende, om het nieuws te vertellen. Het was nog vroeg. De wacht had dan ook niet verwacht dat hij iemand in de zaal aan zou treffen. Maar dat deed hij wel. Lindsey Blanc zat alleen aan de grote eettafel met een stapel papieren voor haar neus. De jonge vrouw van net twintig wreef afwezig over haar slaap, zuchtte even, en pakte toen een ander papier voor haar neus. Lindsey keek verstoord op toen ze de wacht binnen zag komen rennen.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ze. Het liefst wilde ze weer terug naar haar papieren, vastbesloten alles doorgelezen te hebben voor de ontmoeting met de nobelen vanavond. De wacht aarzelde heel even.
'De prinses, m'lady,' gooide hij er toen uit. Hij had meteen de aandacht van Lindsey.
'Wat is er met de prinses?' De wacht schuifelde ongerust met zijn voet over de vloer. Een naar onderbuik gevoel trof Lindsey en ze keek afwachtend naar de wacht.  'Nou, ik stond voor haar deur op wacht en toen kwam haar dienstmeid om haar te wekken, en toen bleek ze verdwenen te zijn.' Lindseys ogen werden groot.
'Is ze niet gewoon ergens anders in het paleis?' De wacht schudde zijn hoofd. Toen hield hij het gebroken kettinkje op.
'Ik heb dit in de kleine bibliotheek gevonden. En sporen van een worstelstrijd.' Lindsey stond abrupt op. 'Laat Noah Silver, James en Esther roepen. Verder vertrouw ik erop dat u hier met niemand anders over praat.' De wacht knikte en maakte een buiging voor het hoofd van het nieuwe parlement en gaf haar toen het kapotte kettinkje. 'Ja, m'lady.' En hij rende zowat de grote zaal uit. Lindseys hoofdpijn was plotseling een stuk erger geworden. Ze zonk terug op haar stoel. Ze had dit moeten zien aankomen. Ze had meer moeten doen. Twee tellen later verscheen Noah Silver in de deuropening. Zijn blonde haar zat warrig en hij was nog bezig met de slaap uit zijn ogen te wrijven. Hij ging ongerust op een stoel naast Lindsey zitten en keek haar vragend aan. Maar Lindsey zei nog niets. Ze wachtte op James en Esther. Een minuut later kwamen ook deze twee binnengestormt. Ook zij namen plaats aan de tafel. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Esther meteen. De jongens knikten instemmend. Lindsey keek ze alledrie even aan. 'We  hebben een probleem. De prinses is ontvoerd.' Ze hield het kapotte kettinkje op. Dat zorgde ervoor dat alle drie de jong-volwassen direct wakker waren. 'Wat?' 'Dat kan niet!' ' Door wie?' schreeuwden ze door elkaar heen. Lindsey schudde haar hoofd. Ze wist het niet. Toen riep ze een van de wachten die bij de deur stond. 'Maak vijf troepen klaar, en ga onmiddellijk opzoek naar prinses Mirose, en vind haar!' beval ze. Dat had ze al veel eerder moeten doen. De wacht mompelde wat met een verschrikt gezicht en ging er toen meteen vandoor om te doen wat Lindsey had gevraagd. 'En wat doen we nu?' vroeg James. Lindsey keek de donkerharige jongen even aan. Toen pakte ze een leeg papier en een pen van de tafel en legde dat voor haar neer.

'We gaan haar vinden.' En toen begon ze te schrijven.