Verkozen

Hoofdstuk 11; 'Broken'

Caden

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes vanwege het zonlicht dat mijn kamer binnenkwam. Toen mijn ogen eindelijk gewend waren aan het felle licht, keek ik om me heen. Alles hier was akelig bekend. Ik was terug in Equador. Terug in het paleis. En onze missie had gefaald. Wij waren terug, en Belle was nog steeds daar. Weer schoot het beeld van Belle die Nate kuste door mijn hoofd heen en er trok meteen een pijnscheut door mijn hoofd heen. Ik schudde het beeld weg en stond op. Ik zocht wat kleding uit mijn kast en trok een spijkerbroek met een donkerblauw shirt erop aan. Ik friste mijn gezicht op en haalde en hand door mijn haren heen en ging toen op zoek naar de rest. Voor het tijdstip van de dag was het veel te stil in het paleis. Ik kwam een wacht tegen en vroeg aan hem waar mijn vrienden en Lindsey waren, en hij wees naar de kleine zaal. Ik daalde de trap af totdat ik op de tweede verdieping aankwam en liep de zaal in waar we ook voor ons vertrek hadden gezeten, op zoek naar Belle. Hoe ironisch. En weer zat iedereen in de zaal en was ik de laatste. Noah keek meteen op en gebaarde dat ik naast hem moest komen zitten. Dat deed ik en ik nam plaats aan de tafel. Het eerste wat me opviel was Caspians onrustige blik. Het tweede wat me opviel was Esther die sporen van opgedroogde tranen op haar gezicht had, en het laatste wat me opviel was Zane die Julia's hand beet had. Een gedeeltelijk verdriet brengt mensen dichterbij elkaar, nou in hun geval was het maar al te waar. 

'Goed dat je er weer bent, Caden,' zei Lindsey toen. Ik besefte dat ik niet meer wakker was geweest sinds dat ik in de trein was ingestort. 

'Hoelang?' vroeg ik.

 'Anderhalve dag,' antwoordde Luka.

 'Ohh,' was het enige wat ik zei. Ik wreef afwezig met mijn hand over mijn slaap.

 'Lindsey wordt de president van Equador,' zei sir Kile toen. Ik had nog helemaal niet doorgehad dat hij er ook was.

 'Ohh,' zei ik weer.

 'We hebben ze verteld wat er gebeurd is,' begon Noah toen. 'En ze weten alles van Belles verraad.' 

'Ohh,' zei ik voor de derde keer. Blijkbaar was ik niet in staat iets anders uit te brengen. Zane schoof een beker koffie naar me toe.

'Hier, je ziet er uit alsof je het wel kan gebruiken.' Ik zuchtte en pakte de koffie aan en bracht de beker naar mijn lippen. Ik nam een grote slok en zette de beker toen weer neer. 

'Wat doen we hier dan nog?' vroeg ik toen.

 'Een manier verzinnen om het volk te gaan vertellen dat Belle niet meer terugkomt, en een manier verzinnen zodat de wereld hierbuiten niet meer in Equador kan komen,' antwoordde Luka. 

'Dan sluit je de tunnel toch gewoon af? Of je vernietigt het metalen ding,' antwoordde ik droogjes. 'Of nog beter, verbrandt meteen de hele levensboom. Dan weten we zeker dat die verraadster nooit meer terug kan komen.' Een luide snik ontsnapte aan Esthers keel, bij het horen van dat woord. James keek me hoofdschuddend aan en Luka ging niet op mijn opmerking in.

 'Serieus Caden, ik moet zeggen dat ik meer van je had verwacht,' zei James toen. 

'Wat dan? Had ik haar geluk moeten wensen toen ze dat joch voor mijn ogen zoende? Had jij dat soms gedaan?' zei ik fel. James zei niets meer en Esther slaakte weer een snik. Toen keek ik naar Caspian.

 'Zeg jij ook eens wat. Jij kende haar het beste van allemaal. Zeg dat ze veranderd is. Zeg het!' beval ik. Ik bracht de beker koffie weer naar mijn lippen en wilde net een slok nemen. Caspian bleef heel even stil en haalde toen een brief tevoorschijn. 

'Ze heeft me brieven gegeven,' merkte hij toen op. Ik verslikte me in mijn koffie en proestte alles over de tafel uit. Julia keek me geïrriteerd aan, maar de rest keek alleen maar verbaasd naar Caspian.