Verkozen

Hoofdstuk 8; 'You don't understand it'

Belle

En dat was dat. Mijn leven was in duigen gevallen. Al mijn toekomstplannen waren verdwenen. De oude ik was verdwenen. Het meisje dat ik nu in de spiegel zag herkende ik niet meer. Ze had een bordeauxrode jurk aan die aan de bovenkant strak aansloot en aan de onderkant wijd uiteen viel. De jurk was laag uitgesneden en liet mijn schouders bloot. Mijn haar was half opgestoken en hing half los, een grote tiara stond op mijn krullen. Dikke, zwart strepen van oogpotlood omlijnden mijn ogen. Fel rode gestifte lippen. Geen blos. Geen zachte krullen. De ik die ik in de spiegel zag was gevaarlijk. Ze zag eruit alsof ze met een blik van haar ogen iedereen kon doden. En ik haatte Nate hierom. Ik haatte dat hij me dit liet dragen. Want dit was ik niet. En toen alle dienstmeisjes eindelijk mijn kamer verlieten kon ik alleen nog maar wachten totdat Nate kwam. En hij kwam. Zijn ogen gleden over mijn gestalte en toen naar mijn gezicht. Hij knikte goedkeurend en kwam op me af gelopen. Maar ik deed niets. Ik wachtte af. Hij legde zijn hand op mijn wang en ik bleef stil zijn. Toen boog hij zich voorover en drukte zijn lippen op die van mij. En nog bleef ik stil staan. Ik was klaar met vechten. Ik had de mensen van wie ik hield veilig gesteld, Nate zou ze na vanavond naar huis laten gaan. Ook had ik mijn volk gered zoals het een ware koningin beaamd. Maar de brief die ik onder mijn jurk had verstopt, brandde. Dat was het enige wat ik vanavond nog moest doen. Caspian moest die brief krijgen. 

'Wat is er?' vroeg Nate toen er geen reactie van mij kwam. Ik zei nog steeds niets. Nate keek me nog heel even onderzoekend aan en haalde toen zijn schouders op. Hij legde mijn arm op die van hem en zo liepen we mijn kamer uit, de gangen door. De bediendes die we tegenkwamen bogen voor ons, maar het deed me allemaal niets meer. Mijn gedachten waren ergens anders, in het verleden. Ik moest denken aan dat moment na de dansavond in Vrijheid toen Caden me mee had genomen naar die boom in de boomgaard en we daar samen naar de sterren hadden gekeken. Het was het moment dat hij me voor het eerst gekust had. Teder, als een belofte. Een belofte voor geluk. Ik moest ook denken aan die dagen erna. Dat hij weg was en ik alleen achter was gebleven. Maar ergens had ik altijd geweten dat hij terug zou komen. Caden Whitewhall zou me niet alleen achterlaten. En dat deed hij. Elke keer weer. Maar nu wist ik dat hij niet meer terug zou komen. Een stille traan gleed over mijn rechterwang heen en ik veegde hem ruw weg. Zo liepen we verder totdat we bij twee grote deuren kwamen. Er stonden twee wachten voor die naar ons knikten. Toen openden ze de deuren. Nate hield me stevig vast. Toen leidde hij ons door de deuren heen en we eindigden op een soort balkon waaraan een trap lag die naar de dansvloer en de mensen beneden ons leidde.

 'Zijne koninklijke hoogheid Nate Woods en prinses Mirose Williams,' riep de man die iedereen moest aankondigen toen. Het werd abrupt stil in de zaal. Bewonderend gefluister vulde de zaal. Ik zag de koning en koningin op hun tronen zitten. Mijn oom stond naast hen en keek me zelfvoldaan aan. Mijn ogen gleden verder door de zaal heen. Overal stonden nobelen, herkenbaar aan hun dure kleding. En zo veel van hen zagen er zwak of ziekelijk uit. Bleek en mager. Ik slikte een brok weg in mijn keel en toen vielen mijn ogen op het groepje dat ergens in een hoek verstopt stond met een paar wachten dichtbij hen. Hun door de zon gebruinde huiden en gezonde lichamen staken af bij de rest van de zaal. Maar ik kon het niet aan om hun blikken te zien. In plaats daarvan liep ik met Nate de trap af. Iedereen verliet de dansvloer en Nate stopte me in het midden en bood me zijn hand aan. Ik aarzelde heel even en pakte toen zijn hand aan. De muziek begon te spelen. Nate keek me in mijn ogen aan maar ik keek alleen maar naar de grond. Ik herkende de dans en danste op de automatische piloot. Weer kwamen herinneringen uit het verleden terug. Ik in Cadens armen. Zwierend op het dorpsplein. Alleen maar oog voor elkaar en niet voor de mensen om ons heen. Weer slikte ik een brok weg. Nate leidde me heel de dansvloer over totdat de dans over was. Er klonk een luid applaus. Nog steeds keek ik niet om me heen. 

'Nog een keer?' fluisterde Nate toen. Ik knikte. Alles was beter dan deze mensen aan te moeten kijken. Andere koppels betraden de dansvloer en begonnen te dansen. En zo verliep de avond. Ik doodongelukkig in Nate's armen, vastbesloten om niemand een blik waardig te gunnen. Maar het lot was me niet goedgezind vanavond. Na een uur stond de koning plotseling op en hief zijn glas naar Nate en mij op.