Verkozen

Hoofdstuk 6; 'Reunited'

Caden

Ik ruik een geur die ik niet thuis kan brengen. Ik probeer mijn ogen te openen, maar het lukt niet. Waarschijnlijk is het spul wat ik heb ingeademd nog niet helemaal uitgewerkt. Ik hoor dingen piepen, en dan klinken er plotseling voetstappen. 

'Uwe hoogheid,' zegt een vrouwelijke stem. Hoogheid? Denk ik verbaasd bij mezelf. Waar ben ik nu weer beland. Ik vraag me ook af waar de anderen zijn. Ik hoop dat ze zich hier vlakbij bevinden en helderder zijn dan dat ik me voel. 

'Wat kan ik voor u doen, uwe hoogheid,' zegt de vrouwelijke stem dan. Ze klinkt nog jong. Maximaal achttien. 

'Ik wil dat u de Lady's gezondheid onderzoekt, je weet wel...' de jonge mannenstem valt stil. Blijkbaar begrijpt zowel hij, als de vrouwelijke stem, wie ik er van verdenk van een zuster te zijn, iets wat ik niet begrijp. 

'Maar natuurlijk, hoogheid,' zegt de zuster. 'Komt u hier maar zitten, m'lady,' zegt ze dan. Het blijft stil. 

'Rose?' zegt de mannelijke stem dan vragend. Er klinkt iets dreigends in zijn stem. 'De afspraak, weet je nog?' Er komt geen reactie maar ik hoor wel voetstappen. Zachte voetstappen. Ze stoppen dichtbij mij. En dan hoor ik het. Er klinkt wat geschuifel en dan een luide klap van iets dat op de grond valt en iemand die naar adem hapt. 

'Nee,' zegt een meisjesstem angstig. 'Dat, dat kan niet.' Het is een meisjesstem die ik me maar al te goed herinner. Ik probeer haar naam te zeggen, maar er komt niets uit mijn mond. 'Wat hebben jullie met hem...,' ze valt even stil, 'en de anderen gedaan?' Uit haar woorden maak ik op dat mijn vrienden hier ook in de buurt liggen en waarschijnlijk in eenzelfde toestand als ik. 

'Rose? Wat is er?' vraagt de jongensstem dan. Ik hoor zijn zware voetstappen dichterbij komen. Dan komen de zachte voetstappen van Belle ook dichterbij. Ze rennen op me af. Ik voel een hand op mijn hand.

 'Caden?' fluistert ze. Dan verdwijnt haar hand plotseling. 'Nee, nee. Laat me los. Laat me los. Je had het me beloofd. Je had beloofd dat ze veilig zouden zijn!' gilt Belle dan wanhopig. Ik hoor weer een klap. 'Caden!' klinkt dan haar jammerende stem. 

'Rose. Ophouden,' zegt de jongensstem. Ik probeer uit alle macht mijn ogen te openen. Ik moet haar helpen. Maar het lukt niet. Dan hoor ik de voetstappen van de zuster plotseling dichtbij mij. Er klinkt een gepiep van iets dat open wordt gemaakt. Dan verwijderen de voetstappen zich weer. Er klinkt nog steeds lawaai. Dan hoor ik nog een klap. 'Rose!' schreeuwt de jongen bevelend. Maar Belle blijft jammeren. 

'Nee, nee.' Dan wordt haar stem plotseling zachter. 'Je had het me beloofd,' zegt ze dan zwakjes. En dan wordt het stil. Ik denk dat ik gek word. Ik moet wakker zien te worden. Dat moet gewoon.

 'Leg haar daar maar neer, uwe hoogheid en kom over een uurtje maar weer terug.' De voetstappen van de jongen klinken weer en dan verwijderen ze zich. Uit de woorden van de zuster en de geluiden maak ik af dat Belle in ieder geval niet meer bij bewustzijn is. Ik besluit me er maar gewoon bij neer te leggen en op die manier te hopen dat ik eerder wakker wordt. Maar er gebeurt niets. De duisternis en de gebeurtenissen drijven me tot het uiterste. Dan spreekt de vrouwelijke stem plotseling.

'Ach meisje toch. Het spijt me zo. Ik had gewild dat het anders had gekund.' Er komt geen reactie. En dan begint de zwartheid te vervagen en wordt alles langzaam aan helderder. Ik ontwaar een witte kamer. Ik ga overeind zitten en kijk om me heen. Er staan nog acht andere bedden in de kamer waarop Julia, Zane, Noah, Luka, Caspian en Belle liggen. Belle. De zuster zit met haar rug naar mij toe en heeft daardoor niet in de gaten dat ik wakker ben. Ik zie haar kleine gestalte op het bed liggen. Ze ziet er anders uit dan de laatste keer dat ik haar gezien ook al is dat nog niet eens een week geleden. Haar gezicht is wit weggetrokken en haar ogen zijn gesloten. Haar wangen zijn ingevallen en ze ligt onbeweeglijk op het bed. Ik sta geruisloos op en loop op mijn tenen naar de verpleegster toe. Dan sla ik mijn armen om haar heen en druk een hand voor haar mond. De verpleegster begint woest te spartelen. En dan stopt ze abrupt. Ik kijk verbaasd naar haar, en dan hoor ik het geluid van voetstappen. In een onbewaakt ogenblik trekt ze zich los van mij en draait zich naar me om.