Verkozen

Hoofdstuk 27...'You will never see me again'

                                                                      "You'll Never See Me Again"

In the darkness of my heart is a shadow of your face
From the deepest part of my regret
I hear the words I wish I'd said

At the dawning of the day
I can't bear to see the light
I make up memories in my head
They help to fill the emptiness you've left

I can't drown in your tears
I won't face your fears
I need to fight my own

You'll never see me again
I'll be back in time
Let the waves take me under
I know I'll survive
You'll never see me again

At the dawning of the day
I can't bear to see the light
I make up memories in my head
They help to fill the emptiness you've left

I can't drown in your tears
I won't face your fears
I need to fight my own

You'll never see me again
I'll be back in time
Let the waves take me under
I know I'll survive

Let the floor beneath of me fall
Let the sky come crashing down
Turn all my right to wrong
But after you life goes on
You'll never see me again
I've been learning to live without you now
It's taken all of my strength
But I'm stronger now

You'll never see me again
I'll be back in time
Let the waves take me under
I know I'll survive

Let the floor beneath of me fall
Let the sky come crashing down
Turn all my right to wrong
But after you life goes on
You'll never see me again
You'll never see me again
You'll never see me again

~Adele

Tijd. Het is een abstract woord. Sommigen zeggen dat het gaat om iets dat te tellen is, iets dat je vast kan stellen en waaraan je niet kunt twijfelen. Anderen zullen zeggen dat het allemaal om gevoel gaat. Voor de een voelt een uur een uur en voor de ander voelt een uur een dag. Maar het zal altijd slechts een uur blijven. En voor mij? Voor mij is het geen van beiden. Voor mij is het niets. Gewoon een van de zoveelste regeltjes waaraan je je moet houden. Gewoon een van de zoveelste verstikkingen.

Ze zeggen dat tijd je beter zou moeten maken, dat het je zou moeten helpen, maar de tijd verstikt me. Hoe hard ik ook naar adem snak en hoe hard ik er ook aan probeer te ontkomen, het lukt me niet. 

Ik leef om te vergeten en ik vergeet om te leven, omdat ik simpelweg niets anders kan.

De afstand tussen ons en het einde wordt steeds groter, en de kleine groep die over is gebleven, blijft zwijgen. Ze proberen wel tot me door te dringen, maar ze weten allemaal dat ze hopeloos zullen falen. 

Waar we heen zullen gaan is de grote vraag. Buiten het hek is geen optie. En dus rijden we door, en door en door. Ik weet echter maar al te goed dat ik de reden van hun dood zal zijn als ik niet maak dat ik wegkom. En de herinneringen die me achtervolgen bij hun aanblik, zijn bijna genoeg om me spontaan te laten instorten. 

Ik weet dat het tijd is om door te gaan, om alles achter te laten en niet meer achterom te kijken. Maar ik kan het niet.  En dus sta ik nog een keer stil bij iedereen die ik verloren heb. 'Mijn broers, Zane, Leon, Nikki, Lord Campbell, Olivier, Caden en al die anderen en stop ze dan weg in een diep hoekje van mijn ziel. 

De tijd van rouwen is voorbij en nu is het tijd om uit te vliegen. Ze hebben me niet langer nodig. Nee, ze zullen me vergeten en door gaan. Een leven opbouwen en alles vergeten. Ik niet.

En dus kan ik niet anders dan verdwijnen in de diepe nacht. En het briefje dat ik achterlaat zal het enige zijn dat ze van me zullen herinneren. 

''Het spijt me.'' 

Ik zal nooit Noahs wanhoopskreet horen, Caspians gebroken uitdrukking zien, en de stille tranen die over de stoere wangen van Julia zullen lopen. Misschien zullen ze me zoeken, maar verdwijnen is altijd al mijn kunst geweest.

Ik weet nog niet waar ik heen zal gaan, maar ik weet wel dat het goed zal komen.

Want mijn verhaal was niet zomaar een sprookje. Het was niet een eindeloze zoektocht naar de vrijheid en liefde. Ons verhaal was meer dan een "ik ben van jou en jij bent van mij." Want dat was niet wat we waren. We waren Equador en alles waar dat voor stond. We waren hoop en we waren elkaar. 

En dat is iets wat we nooit mogen vergeten, want hoop is de taal  van degenen die niet gehoord worden. En degenen die niet gehoord werden waren wij....