Verkozen

Hoofdstuk 16; 'Because I care'

Caden

Mijn ogen volgden haar helemaal naar het altaar toe waar ze stopte en de prins haar hand vastpakte. Ze keek over haar schouder naar achteren, en weer vonden haar ogen mij en gleden verder over haar vrienden. Haar blik werd onrustig, angstig zelfs. Ik zag dat Nate haar aanstootte en hij fluisterde wat in haar oor. Ze knikte en richtte zich toen weer tot de priester die de ceremonie begon. Ik luisterde niet naar wat hij te zeggen had, maar keek alleen maar naar haar. 

'Wat nu? De tijd dringt,' fluisterde Noah naast me.

 'Ik weet het niet,' fluisterde ik terug en ik keek haast wanhopig naar voren. 

'We wachten. Als ze ja zegt, dan gaan we net zo stilletjes weer terug als dat we hier gekomen zijn, maar als ze nee zegt...' Noah knikte. Ik keek weer naar voren en ik wist dat ik het niet aan zou kunnen als ze ja zei. De priester was klaar met zijn woorden en keek naar de prins. 

'Belooft u, prins Nate Thomas Westwood om prinses Mirose Williams tot u echtgenote te nemen en van haar te houden en voor haar te zorgen in goede en in slechte tijden?' zei de priester. Nate pakte nu allebei de handen van Belle beet en keek haar in de ogen aan. Belle schoof ongemakkelijk met haar voeten heen en weer. 

'Ja, dat doe ik,' antwoordde Nate. Toen keek de priester naar Belle.

 'En neem jij, prinses Mirose Williams prins Nate Thomas Westwood tot u echtgenoot en beloof je van hem te houden en voor hem te zorgen totdat de dood u beiden scheidt?' Hij keek naar Belle. Het bleef stil. Met mijn ogen dwong ik haar om nee te zeggen. Om het niet te doen. Noah, Luka en Caspian zaten alle drie op het puntje van de bank. 

'Zeg het niet, zeg het niet,' mompelde ik binnensmonds. En ze zei niets. Ze bleef doodstil staan en zei niets.

 'Rose?' hoorde ik Nate zachtjes vragen. Ze keek hem even aan en op dat moment zag ik dat stille tranen over haar wangen stroomden. En Belle huilde zelden. De paar keren dat ik haar had zien huilen was toen ik alleen met haar was. Haar eerste nacht in de boomplaats, mijn vertrek en de dood van haar broer. Maar nu ik haar zo zag staan wist ik dat ze ook die avond had gehuild. Die avond dat ik naar haar toe was gekomen en uit woede haar kettinkje en armbandje op haar bed had gesmeten. Want het maakte niet uit wie we waren. We waren allemaal mensen en hadden allemaal gevoelens. En ik had haar nodig. Zo duidelijk als het was dat de lucht blauw was en het gras groen, zo duidelijk was het dat ik haar nodig had. Want ik gaf om haar. Ik hield van haar en ik had haar nodig. De menigte werd onrustig en een geroezemoes barstte los. 

'Rose?' vroeg Nate nog een keer. Dit keer klonk het dwingender. Ze reageerde nog steeds niet, maar keek naar haar handen. 

'Rose!' schreeuwde hij nu haast. En toen keek ze eindelijk op. Haar ogen schoten van de priester naar de prins en toen bleven ze op mij rusten. Haar lippen vormden een woord. 

'Caden.' Ik stond op en liep half het gangpad op. Haar ogen bleven op mij rusten. Ik hoorde Noah achter me. 

'Wat ga je doen?' Maar ik negeerde hem en bleef haar blik vasthouden. Nate had nu inmiddels ook door dat er iets niet klopte. Hij pakte haar arm vast om te voorkomen dat ze weg kon lopen. Het geroezemoes werd luider. Belle wierp nog een blik op Nate en keek toen weer naar mij. Haar ogen vroegen: Weet je het zeker? En ik knikte. Dat was alle aanmoediging die ze nodig had. Ze rukte zich los uit Nates greep en rende op me af. Ze sprong letterlijk in mijn armen en ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar stevig tegen me aan. Ze begon harder te huilen maar dit keer waren het tranen van vreugde. Maar al snel trok ze zich terug en zochten haar groene ogen mijn gezicht af. 

'Je weet wat dit betekent he?' vroeg ze fluisterend. Ik knikte. 

'Jongens,' fluisterde ze toen zodra ze Noah, Luka en Caspian zag.