Verkozen

Hoofdstuk 21; 'The ultimate price'

Caden

Ze duwden hen voort. Noah en Caspian werden hardhandig naast Luka neer gezet en Belle werd vastgehouden en naast Lindsey neergezet. Ze bleef echter tegenstribbelen, maar Thomas hield haar stevig beet. Lukas ogen spoten vuur toen hij naar de verrader keek, maar ik keek naar Noah en Caspian en zag ze een blik uitwisselen. Ik trok vragend mijn wenkbrauwen op, maar Noah schudde lichtjes zijn hoofd. Dus dit was het dan. We zouden ons overgeven zonder een gevecht,zonder enige vorm van protest. Lindsey richtte zich weer tot de menigte. 'Ziehier. De schuldigen!' riep ze toen. Tot mijn verbazing bracht niemand van onsdaar wat tegenin. 'En voor wat zij hebben gedaan tegen mij, tegen jullie,zullen ze gestraft worden. Met de dood!' riep Lindsey toen. 'Tenzij jullie omgenade smeken,' voegde ze daar aan toe. Ik keek heel even naar Nikki en dachtheel even dat ze dat zou gaan doen. Maar volgens mij had ze daar niet eens meerde kracht voor en hoorde ze niet eens wat er gezegd wordt. Maar Leon wel. 'Laathaar alsjeblieft gaan. Ze heeft je niets misdaan,' fluisterde hij zachtjes.Lindsey keek heel even naar het gebroken meisje, maar schudde toen haar hoofd. 'Ikhaat zwakkelingen.' De mensen voor ons bleven stil. Wij bleven stil. Lindseykeek ons indringend aan. 'Niemand? Nou dan beginnen we met de eerste.' Zeknipte in haar vingers en James werd naar voren getrokken. Esther begon teschreeuwen en probeerde de mannen tegen te houden, maar het had geen zin. Zesleurden hem mee. En toen keek Lindsey naar Belle. 'Dit is voor alles wat jemij hebt aangedaan. Wat je ouders mij hebben aangedaan.' 'Wat bedoel je?' beetBelle haar toe. 'Mijn ouders hebben je niets aangedaan.' Ondertussen keek zenaar Noah en Caspian en knikte haast onmerkbaar. Ik volgde hun beweging nauwlettend,maar begreep er niet veel van. 'Ze hebben mijn hele familie uitgemoord en daarzullen jullie nu voor boeten,' fluisterde Lindsey toen zo zachtjes dat alleenwij het konden horen. 'Dat hebben ze helemaal niet gedaan. Mijn vader was eengoede, rechtschapen man en mijn moeder is een liefdevolle vrouw.' 'Ohja? Hoegoed ken je ze eigenlijk, prinses?' antwoordde Lindsey toen smalend. 'Hoe durfje,' beet Belle haar toe. En toen was ze los en rende naar Noah en Caspian toedie ook los was. Hij trok iets onder zijn kleren vandaan en gooide het naarBelle toe. Die ving het met een hand op en rukte toen haar kettinkje van haarnek en hield het tegen de borstel aan. Heel even gebeurde er niets en keek iedereenhaar stomverbaasd aan en kwamen er wachten op Caspian en haar afgerend, maartoen gebeurde het. Een flits schoot tevoorschijn, alleen was het niet echt een flits.Het was een soort rare bubbel die uit de borstel leek te komen en daar boven bleefhangen. Thomas en ook Caspian deinsden geschrokken terug, maar Belle bleefstaan en staarde naar het ding. En toen verscheen een vrouw in de bubbel. Zehad lange, blonde haren die lieten zien dat ze nog jong was, maar de wallen onderhaar ogen en de leegte in haar ogen deden het erop lijken dat ze minstens tienjaar ouder was dan dat ze waarschijnlijk was. En toen begon ze te praten: 'Als julliedit zien, betekent het dat jullie het geheim ontrafeld hebben. Jullie hebben datgenegevonden wat jullie antwoorden kan geven, en dat zal ik nu gaan doen.' Er gingeen golf van angst en nieuwsgierigheid door de menigte heen en iedereen stonddoodstil en met open oren te luisteren. En toen verschenen er beelden. Beeldenvan een schitterende stad met gebouwen van tientallen meters hoog waarop de zonweerkaatste. En toen maakte het beeld plaats voor overvolle straten enmetershoge hopen puin. Mensen die over straat renden met gebogen hoofden.Niemand groetend. En toen maakte dit beeld plaats voor een verschroeid landwaar slechts een paar mensen op liepen. Huilende kinderen, verdriet en pijn. Entoen zagen we rellen. Mensen die tegen elkaar vochten terwijl ze elkaareigenlijk hadden moeten helpen. En toen vervaagden de beelden en kwam de vrouwweer in beeld. 'De vierde wereldoorlog. Veroorzaakt doordat we ons klimaat zelfvernietigd hebben en alleen maar aan ons zelf dachten. Voor ons is het waarschijnlijkte laat, maar voor jullie nog niet. Als er nog mensen over zijn zullen ze allemenselijke eigenschappen hebben verloren en egoïstisch en haatdragend zijn. Wehebben gedaan wat we konden en nu is het aan jullie. En daarom hebben webesloten om een laatste reddingspoging te doen. We hebben honderd kinderenverzameld in de leeftijd van 0 tot 16. De ouderen hebben we het laten vergetenen de jongeren zouden het nooit herinneren. Equador, jullie natie, werd hieruitgeboren. Een natie waar we de onschuld van de mensen weer mee terug zouden winnen.Een land waarbij de inwoners voor elkaar zouden zorgen en waarbij degenen dieniet over dapperheid en zelfzuchtigheid zouden beschikken, veroordeeld zoudenworden opdat het land kon worden wat het nu is. Jullie zijn de hoop van de mensheid. En dit is de waarheid.' De vrouw glimlachte wrang en verdween toen samen met de bubbel en de borstel werd weer gewoon een borstel. Belle raapte haar kettinkje op dat op de grond was gevallen. Het bleef doodstil. 'Jullie hebben het gehoord. Wij zijn  niet de vijand hier. De vijand is daarbuiten. Ver weg en is onderweg hiernaartoe. Dus daarom moeten we stoppen met vechten tegen elkaar en ons gaan wapenen tegen de echte vijand. Ik,' ze keek even naar mij en onze andere vrienden, 'wij, hebben het gezien. Die wereld. En een groot deel van de mensen zijn slecht, maar sommigen van hen zijn ook goed.' Ze bleef even stil en ik wist dat ze aan Merlia en Onno dacht die ook nog ergens in Equador rondliepen. En Lindsey koos dat moment om er iets tegen in te brengen. ' Ze liegt. Daar is helemaal niets van waar. Je hebt het gewoon verzonnen.' Ze keek naar de wacht die James nog altijd beet had en gebaarde toen naar Luka. 'Het is tijd voor de executies!' schreeuwde ze toen. Heel even zag ik Bell verstijven, maar toen richtte ze zich weer tot het volk, terwijl Luka naast me begon tegen te stribbelen en Lucius zijn plaats in wilde nemen. 'Luister niet naar haar. Waar is jullie vuur. Ik weet dat de geest van vrijheid, echte vrijheid, nog altijd in jullie harten is. Jullie kunnen dit niet laten gebeuren. Jullie hebben het net zelf gezien. Wij zijn niet de echte vijand!' schreeuwde ze toen wanhopig naar de mensen, omdat niemand reageerde. En toen gaf ze het op en draaide zich om naar Lindsey en stak haar handen op. 'Oké dan. Je krijgt mij, maar dan laat je hen gaan.' 'Belle,' begon ik waarschuwend, maar ze kapte me af. 'Laat hen gaan, ze hebben je niets misdaan. Je wilt mij hebben, dat heb je altijd al gewilt. Dus laat hen gaan, alsjeblieft.' En toen gebeurde het. Blijkbaar hadden de mensen staan wachten totdat er zoiets zou gebeuren. Totdat zou blijken dat hun prinses daadwerkelijk een leider was en zichzelf zou opofferen om anderen te redden. En ik wist dat ze dat zou doen en nu wist het volk het ook. Het jonge meisje dat ik die nacht in de herberg ontmoet had, was verdwenen en een strijdster was er voor in de plaats gekomen. En op dat moment, toen ik naar de gezichten van het opstandige volk keek, wist ik dat ze haar overal zouden volgen. Dat ik haar overal zou volgen. Want dat was wat ze deed. Ze maakte dat je haar wilde volgen en vertrouwen omdat ze jouw vertrouwen waard was.