Beauty Behind Oh Sehun // sekai

26

ÖNEMLİ NOT!!!
1- Baekhyun, Sehun'a karşı bir şeyler hissetmiyor, birlikte kardeş gibi büyüdü bu çocuklar, çok fik okumaktan yanlış yorumlamayalım
2- Baekhyun, Jongin ve Sehun olayını ucundan bile bilmiyor sonuç için bu önemli bir bilgi acaba öyle mi diye kendinizi yormayın
3- Bu hikayedeki tüm karakterler sıradan ergen öğrenciler, bu yüzden ay bunu niye böyle yaptı diye düşünmeyin. Hepimiz benciliz, hepimiz düşüncesiziz, hepimizin binlerce kusuru var. Sehun ana karakter olsa bile mükemmel değil çünkü olmak zorunda değil, öyleymiş gibi düşünüp kendinizi delirtmeyin. Hepimizin yapacağı şeylerden ne eksiğini ne de fazlasını yapıyor, düşünüyor bu çocuklar. Bu gerçeği göz önüne alarak okuyun mutlu olalım.

Ahmet Kaya - Bir Veda Havası

Seninle bir bütün olabilirdik
Hoşçakal canımın içi

26-

"Tatile gidelim ister misin?"

O gün evdeydim. Lisedeyken sık sık yaptığım gibi salonun ortasına kurulmuş elimde televizyon kumandası normal şartlarda asla izlemeyeceğim bir şeyi izliyordum. Haftasonuydu, karlar hafiften erimeye başlamıştı. Yorgundum fakat o gün beni yoracak hiçbir şey yapmamıştım. Annem hemen baş ucumda duran kanepede oturmuş başını olabildiğince bana yaklaştırmıştı.

"Yurt dışına gidelim." diyordu o an. "Fazla uzak bir yere değil ama. Bir haftalığına, kısa bir tatil olur. Birlikte zaman geçirelim."

Gözlerimi anneme çevirdim. İlk fark ettiğim şey saçlarındaki aklar oldu, gözlerinin kenarında hafif kırışıklıklar vardı. Bir an bu yeni farkına vardığım değişiklikleri sindirmeye çalıştım. Gözümün önünde dönüp duran ve benim ruhumun bile duymadığı binlerce şey vardı, annemin saçlarındaki beyazlar bunların en hafifiydi.

"Nerden çıktı bu?" diye sordum anneme, tatilde bile değildik. Annem sadece omuz silkti.

"Bilmem, iyi gelir diye düşündüm. Babanın da benim de tatile ihtiyacımız var."

"Balayına çıkın o zaman."

Tekrar televizyona döndüm. Annem rahatsız bir tavırla yerinde hereketlendi.

"Senin daha fazla ihtiyacın var." dedi hemen ardından. Bir soru değildi bu, ya da bir ihtimal cümlesi. Her şeyin fazlasıyla farkındaymış gibi söylemişti. Ve sanırım o an beni yıkan şey de buydu. Baekhyun kulübe geleli, her şey ortaya çıkalı neredeyse bir hafta olmuştu. Koskoca bir hafta. Ve sonrasında her şeyin mahvolması sadece kısacık bir zaman almıştı.

"Tatil falan istemiyorum anne."

"Son zamanlarda çok durgunsun." dedi annem sakin ve temkinli bir sesle, vereceğim tepkiden korkuyor gibiydi. "Belki de birazcık buradan, okuldan uzaklaşmak seni kendine getirir."

Kaşlarım bir anda istemsizce çatıldı. "Hiçbir yerden uzaklaşmama gerek yok, gayet iyiyim."

Bunun ona yetmediğini biliyordum. Ama bir an sessizce oturdu, kısacık bir an. İçinde bir şeyler biriktirdiği ve patlamak için sabırsızlandığı o kadar ortadaydı ki onu beklerken ondan geriye doğru saymaya başladım.

"Seni üzüyor mu?" dedi en sonunda, harflerin yarısını yuttuğunun farkında değildi.

"Ne?"

"O çocuk yüzünden böylesin değil mi?"

Gözlerim şaşkınlıkla açıldı. "Hangi çocuk anne?" dedim kızgınlık ve tedirginlik arasında bir ruh haliyle. Annem benim sersemliğimden aldığı cesaretle daha da atıldı.