Wolfs 1&2 Voltooid✔

2. één

Pov Lena
Ik bijt zenuwachtig op mijn lip als Finn niet antwoord.

Dit is waar ik bang voor was.
Dit is de reden dat ik het 2 weken voor hem verscholen heb gehouden.
Ik was bang dat hij het niets zou vinden.

'Je wilt het niet hè...?' Zeg ik met tranen in mijn ogen staand.
Als ik nu niet zo hard op de binnenkant van mijn wang had gebeten zo ik in huilen uitbarsten...

Ik laat Finn langzaam los als hij mijn bekentenis blijft negeren.
Ik stap snel van hem weg zodat hij me niet ziet huilen.
Ik ren naar het het packhuis van Zayn en ga er naar binnen.

Ik en Finn hebben hier altijd als onze eigen kamer gehad, maar nog nooit gebruikt.
Tot nu.

Ik sluit de deur achter me en draai het slot om.
Ik ga op het hemelbed liggen met mijn gezicht in een kussen wat mijn snikken iets snoert.

Ik heb altijd al een kindje willen hebben.
Ik vond het zo bijzonder dat er nieuw leven groeit in mijn buik...

Mijn gedachtes worden ruw onderbroken door een zachte klop op de deur.
Ik doe alsof ik het niet hoor en probeer het huilen te stillen.

"Lena?" Vraagt de zachte stem van Finn aan de andere kant van de deur.
Ik negeer hem nogsteeds, maar toch gaat de deur open.

Eerst vraag ik me af hoe hij binnen is gekomen, maar dan bedenk ik me dat hij er met een sleutel in kan.

Ik verberg mijn gezicht dieper in het kussen en zodat Finn mijn gebroken gezicht niet ziet.
Hij zal het vast raar vinden dat ik zo'n groot probleem maak van een baby.
Maar het is gewoon mijn kleine wondertje....

"Lena?" Vraagt Finn me opnieuw, zijn stem smekend naar antwoord.
Nogsreeds doe ik alsof hij er niet is en probeer mijn hevige snikken te laten verminderen.

Ik voel Finn's grote warme hand op mijn schouder die me voorzichtig op mijn rug draait.
Ik weet wat hij wil, maar ik ben eigenwijs dus draai ik zo ver door dat hij nogsteeds mijn gezicht niet kan zien.

Mijn snikken zorgen ervoor dat ik na elke snik naar adem moet happen en de tranen vertroebelen mijn zicht.

Is dit nu een gebroken hart?...