Wolfs 1&2 Voltooid✔

2. negen

Pov Thobias
Ik vergeet voor een moment de pijn aan mijn lichaam en hap naar adem.

Ze is zwanger van mij?

Was.

Helpt een irritant stemmetje me herinneren.
Door mij ligt ze in coma.

"Je baby gaat dood!" Verteld Finn me zonder enige emotie.
De pijn komt terug, alleen nu in mijn hart.

Onze baby zou de enige kans zijn om nog samen verder te gaan...
En door mij gaat de baby dood, en misschien Lena zelf ook wel...

Ik haat mezelf zo erg!

Finn had gelijk, ik verdien al deze pijn.
Fissiek én mentaal...

Ik kijk met betraande wangen naar Finn, in de hoop dat hij enige medelijden met me heeft. Maar hij kijk alleen voor zich uit met pikzwarte ogen...

Pov Finn
Ik kijk zielloos voor me uit terwijl ik Thobias' huis uit loop.
Ik wil het niet onder ogen komen, of aan mezelf toegeven, maar ik ben nu net zo'n monster als de vrouw die Lena's lichaam over nam.

Toen redde ik haar van al het geweld...
Maar ze is er niet om mijn ziel te redden.

Een zwarte waas bedekt mijn ogen sterker dan hiervoor en ik ren woedend het bos in.

Pov Lena (i know veel pov's... sorry!)
Zwart is alles wat ik voor me kan zien.
Alsof mijn oogleden dicht geplakt zijn aan mijn oogballen.

Ik kijk hopeloos om me heen, opzoek naar een sprankje licht. Maar te vergeefs.
Alles blijft het zelfde...

Ver weg hoor ik vage stemmen.
Het lijkt wel alsof ze praten vanuit een andere dementie.
Maar toch van ik enkele zinnen op.

"Ze ligt nu al een maand in coma, maar aan haar toestand veranderd niets..." Zucht een mannenstem.
"Ik weet echt niet meer wat we voor haar kunnen doen..." Mompelt hij.

Coma?

Lig ik in een coma?

Ik probeer me heftig te herinneren wat er met me gebeurt kan zijn dat ik in een coma lig, maar ik weet niets.

Door het nadenken voelt mijn hoofd zwaar aan en val ik langzaam in een onrustige slaap...