Wolfs 1&2 Voltooid✔

drieëntwintig

Pov Lena
Ik schiet gelijk rechtop.

Hoe kan ik daar afgebeeld zijn als niemand me ooit gezien heeft?!

Ik heb mezelf pas 1 keer in mijn hele leven gezien?!

"Ik weet dat ik vrijwel overal een antwoord op heb, maar zelfs dit weet jk niet!" Zegt Stella.

Maar wie weet het dan wel?!

Ik kijk om me heen, maar zie nergens een telefoon.

Maar hoe ga jk Finn dan bereiken?

"Ga hem achterna als wolf!" Roept Stella, en ik kan je vertellen dat is niet fijn!

Toch doe ik wat ze zegt en probeer in een wolf te veranderen.

Maar hoe moet dat?

"Denk aan jezelf als wolf!" Zegt Stella.

Ik knik, ookal kan Stella dat niet zien en ik denk aan de wolf op de muur.

Mijn wolf.

Ik verwacht pijn, alleen die komt niet.

Als ik mijn ogen open die ik blijkbaar had gesloten zie ik poten.

Ben jk al een wolf?

"Ja!" Zegt Stella blij, net als ik ben.

Enthousiast loop ik naar de deur toe en probeer hem te openen.

Je zou denken makkie, alleen valt dat reuze mee.

Als ik hem uiteindelijk open heb loop ik erdoor naar buiten.

Door de gang loop ik naar de voordeur.

Ik heb geluk, want hij staat open!😄

Ik loop erdoor heen het bos in.

Ik vang perongeluk een heerlijk geur op en ik wil er automatisch achterna.

En dat doe ik.

Het is nat gras met een vleugje kamperfoelie.

Ik ren er achterna, op een snelheid waarvan ik niet eens wist dat ik hem kon bereiken.

Al snel zie ik een wolf liggen, hij is zwart.

Net als Helph....

Alleen ik weet niet hoe Finn eruit ziet als wolf.

"Heb je het nu nog niet door?" Vraagt Stella.

Wat door?

"Finn is Helph!" Antwoord Stella.

Was hij al die tijd al Helph?!

Hij heeft me gewoon voor de gek gehouden!

Ik heb hem alles verteld, alles.

Met de gedachte dat hij me toch niet verstond.

Ik wil naar hem toe lopen en hem boos toe spreken, alleen krijg ik de kans er niet voor.

Een harde klap tegen mijn hoofd zorgt voor een zwart gat voor mijn ogen.

Het komt dichterbij en uiteindelijk verdrink ik erin.

In zwart.

In duister.

Jn het  onbekende van de nacht.

Weg.