Wolfs 1&2 Voltooid✔

2. zes

Pov Finn
Het geluid van de ambulance komt maar vaag binnen.
Het lijkt alsof alles meters van mij vandaan gebeurt, terwijl het recht voor mijn neus gebeurt.

Alles lijkt in slowmotion te gebeuren.

Hoe ambulance broeders Lena op een brancard leggen en de wagen inrijden.

Hij een zwarte wagen komt aangereden en hoe Zayn uit de auto stapt met Shila achter zich aan.

Ze komen op me af gerend en ik zie jij lippen bewegen, alleen de klanken die er bij horen.

"Finn! Finn! Finn! Finn!" De woorden komen steeds harder binnen in mijn trommelvliezen.
En ik begin door te krijgen dat Zayn iets probeert te zeggen.
Langzaam word het wazige beeld helder voor mijn lenzen.
Langzaam begrijp ik Zayn's woorden.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt Shila paniekerig.
Ik kijk omhoog en zie haar staten naar het lichaam die de ambulance in word gedragen.
Lena's lichaam...

Opeens borrelt alle ingehoude woede in me op.

Dit alles komt door hem!!!!

THOBIAS HEEFT DIT ALLEMAAL VEROORZAAKT!!!!!

Ik sta trillend van woede op en loop naar de deur van het huis waar Thobias woont.
Ik hoor Zayn vragen wat ik ga doen, maar ik negeer hem.
Als ik dit nu niet afmaak vermoord ik Zayn nog.

Ik hoor snelle voetstappen achter me, en ik weet dat het Zayn is die zal proberen om mij tegen te houden.
Daarom ga ik ook rennen en storm binnen een aantal seconden Thobias' huis binnen.

Hij zit op de met een half lege fles wijn in zijn handen.
Er ligt al een lege op de grond.
Hij blijft naar de muur staren, ookal kom ik steeds dichter bij.

Ik tril inmiddels zo erg dat ik nauwelijks mijn wolf meer in kan houden.

Ook hij is zijn Mate kwijt en is woedend.
Woedend op THOBIAS!

Zonder dat ik het echt door heb ben ik al naar voren gesprongen en scheur ik uit mijn kleuren die als kleine lapjes stof op de grond vallen.
Als wolf beland ik boven op Thobias.

Hij zal boeten voor het dode van mijn Mate!!!!

Met die gedachte in mijn hoofd begin ik om me heen te happen.

Ik ben verblind door de woede, alsof ik zelf nergens controle meer over heb.
Behalve over het feit dat ik Thobias wil vermoorden.

Mijn poten krassen over het lichaam van Thobias terwijl ik stukken huid van zijn armen af trek.

Thobias spuugt bloed zijn keel, en stikt er bijna in.
Maar ik besteed er geen aandacht aan.

''Stop Finn!!!!!" Roept een harde stem maar me.
Ik weet dat het Zayn is, en ook dat hij me pijn zal laten voelen als ik niet stop.
Met tegenzin ga ik van Thobias af en ik zak door mijn poten.

Het verdriet neemt weer de overhand en tranen rollen uit mijn ogen.

Onbedoeld verander ik terug in mijn menselijke vorm.
Ik lig op de grond te huilen, snakkend naar lucht terwijl ik stik in mijn eigen snikken.

Ik kan niks zien door alle tranen.
Ik vouw mijn armen om mijn benen en zo lig ik dan op mijn zij.
Ik ben een watte...

"Dood me alsjeblieft..." klinkt de smekende stem uit Thobias' keel.
Bloed is verspreid over zijn lichaam en ligt rondom hem op de bank.

Ik trek me niks aan van het feit dat ik naakt ben en ik sta met een versteend gezicht weer op.

Van al het verdriet lijkt niets meer  over te zijn en woest loop ik weer naar Thobias toe.

Opluchting is te zien in zijn ogen omdat hij denkt dat ik een einde zal brengen aan zijn miezerige leventje.
Maar dat is vergeefe hoop.

'Ik.ga.jouw.niet.doden!' Zeg ik duidelijk articulerend.
'Jij zal net als ik doorleven met een leeggevoel, omdat jij haar hebt VERMOORD!' Schreeuw ik.
En bij de laatste woorden geef ik een harde stomp tegen zijn kaak aan.

Dit verdiend hij...