The Promise (COMPLETED)

CHAPTER 27: SILENT PAIN

Jimmy's POV

Tahimik lang kaming nakaupo ngayon, walang gustong magsalita, parang pakiramdam ko mahihirapan akong humingi ng kapatawaran sa kapatid ko

"Oh, bakit ang tahimik! Magsalita nga kayo hahaha, para nyo namang linunok na ang mga dila nyo nyan eh!" Pagbasag ni Boss Ken sa katahimikan. Kung magsalita sya parang walang nangyari kanina, kanina ko pa pinipigilan yung luha ko, pero sya nakangiti lang habang nakatingin sa amin

Ako ba talaga ang may kasalanan? Ako ba talaga? Sana di nalang ako pinanganak,

"Wala na bang lunas? How about surgery? Heart transplant?" Nakatungong tanong ni JB,

"Ano ba? Di pa ako mamamatay, parang kung makapagsalita kayo mamamatay na ako hahaha, napakaseryoso naman ng mga mukha nyo. Tsss" wala paring nagsasalita, pati ako diko matanggap na may sakit si Boss Ken, sya ang isa sa pinaka masayahing taong nakilala ko, at gusto ko pa syang makasama,

"Just answer my damn question!" Sigaw ni JB na kinagulat naming lahat, namumula na ang mga mata nya, looks like any moment from now tutulo na ang luha nya

"Gusto nyo bang kumain? Magluluto ako" pagiiba nya ng usapan kaya maslalo kaming natahimik, rinig mo na rin ang pag hikbi ng iba, habang ako pinipigilan ko parin

"Ano ba! Anong mangyayari sa atin kung ganyan kayo?! Ako yung may sakit, hindi kayo! Ako yung parang time bomb na iiwan kayo anumang oras hindi kayo! Tumigil nga kayo sa kaiiyak! Parang buhay pa ako, pinanghihinaan na kayo ng loob, masanay na kayo, hindi lahat ng taong gusto nyong manatili sa buhay nyo laging nandyan, kung minsan pa kung sino pa yung taong gusto nyong makasama ng habang buhay sya pa yung iiwan nalang kayo ng basta basta, ng walang paalam, kaya please maging matatag naman kayo kahit para sa akin lang" diko na napigilan yung luha ko, bakit ang unfair ng mundo? Bakit kung sino pa yung mabubuti sila pa yung nabibigyan ng ganitong challenge

"Wag na kayong umiiyak, masyadong masakit para sa akin" napatungo si boss ken habang sinasabi yun,

"Sinabi nang wag kayong umiyak eh!" Wala parin kaming tigil sa kakaiyak, yung mga luha ko walang habas sa pagtulo,

"Kuya, wag mo kaming iiwan, K-Kuya p-please s-stay, d-di ko k-kayang mawala k-ka, K-Kuya" i bit my lips hearing Kenjie, I know how much he loves his brother

"Shit! P-please naman Kenellie, malaki ka na! Di na ikaw yung batang pinapalitan pa ng damit. Pinapaliguan pa! Di na ikaw yung batang hinahabol para palitan ang diaper mo. Please stop acting like that, di ka nakakatuwa!" Kahit rinig mo ang pamimiyok ng boses nya nagagawa nya paring mag Biro, napaka tatag nya

"Jimmy, stop thinking it's your fault cause it's not, Sorry kung sinisi kita, sorry kung dahil sakin di mo naramdaman ang magkaroon ng ama, sorry kung-"

"It's not your fault Kuya, wag ka ring magsorry, kung hindi sana ako pinanganak, kung hindi sana nakilala ni Daddy yung mommy ko, siguradong kumpleto parin Ang pamilya nyo-"

"Ang kulit mo rin no?! Sinabi ng wag mong sisihin ang sarili mo! Sirang plaka lang? Tss" wala na akong pakeelam kung mag mukha man akong bakla ngayon, gusto ko lang ilabas lahat, ito yung araw na pinaka hihintay ko,

"JK, sorry sa lahat, sorry kung nang dahil sa akin nasira ang pamilya nyo, pero JK gusto kong makabawi sayo, gusto kong iparamdam sayo na mahal na mahal kita JK-" nagulat ako nung yakapin ako ni Kentaro, sobrang higpit, kaya diko maiwasang umiyak na lang, yun lang ang gusto kong gawin ngayon, niyakap ko sya pabalik

"Diko inakalang darating tong araw na 'to, ang makakayakap ko ang bakla kong kapatid hahahaha" kumalas ako ng sinabi nya Yun, ako bakla? Tss

"JK naman eh!" Niyakap ko sya ulit, Diko alam na ang yakapin sya ang pinaka masarap na pakiramdam

"Kung makapag yakapan kayo dyan parang kayo lang ang magkapatid ah!" Lumapit din samin si Kenjie at sumama sa pagyayakapan namin

"Sorry Kuya Jimmy" napangiti ako at niyakap din sya ng mahigpit

"Wala kang kasalanan Jimmy, bata ka pa nun, wala ka pang alam, wag mong sisisihin ang sarili mo-" napahinto sya ng yakapin ko ulit sya ng sobrang higpit

"Tama na tama na, di na ako makahinga! Ano ba d-di ako makahinga!" Napabitaw ako dahil sa takot, baka kasi masufucate si JK, mas mapaaga pa mamaya ang pag Iwan nya sa amin

~~~~~
"Kailan pala birthday mo Jimmuel Kim?" Napalingon ako kay JK na nakangiti na ngayon sa akin, kami nalang ang nasa dining area ngayon, tatlo kami nila Kenjie

"October 23, 1997" sagot ko

"Pati birthday ko paghahatian natin? Aish Ang daya!" Nagtaka ko naman syang tinignan

"Bakit ba JK, kailan birthday mo?" Tanong ko ulit sa kanya

"October 23, 1997 din si Kuya, masyado kasing matalino eh kaya ganun panay laging naa- accelerate" napanganga ako, Manang mana talaga sya kay daddy

"Posible ba yun? Grabe naman si Daddy!" Napangiti ako, ganito pala ang feeling ng magkaroon ng kapatid

"Teka, diba dapat graduate ka na?!" Tanong sa akin ni Kenjie na halatang nag tataka ang mukha

"Ah eh, kung sobrang talino ni JK, ganun naman ako, ka-alam nyo na" nakakahiya, pero Yun ang totoo

"HAHAHA! BWAHAHA!" Napanguso nalang ako yung tumawa silang dalawa, aish

"Magsitulog na tayo! Baka kung saan pa mapunta to! BWAHAHA kawawang Jimmy! BWAHAHA!" Tumayo si JK na nakahawak pa sa tyan nya habang tumatawa, psh

"Makatawag naman ng Kuya, sesh I cannot! Mana sa nanay!" Tawa parin sya ng tawa, nakaturo pa yung hintuturo nya sa akin, psh

"JK!" I said with a warning tone

"Joke ko lang, bwahahahha! Goodnight! wahaha"

"Pfft goodnight din, goodnight Jimmy No brain! Wahahaha!" Pati si Kenjie nakisama na din psh

"Goodnight!" Pangiti kong sambit, ang sarap ng pakiramdam ng mapatawad