The Promise (COMPLETED)

Chapter 05: Pride

Jimmy's POV

"Kamusta ka na? Masakit pa rin ba?" Tanong sakin ni Loraine.

Nakakainis lang. Kung bakit kasi sa dinami dami ng pwedeng matamaan ako pa! Ang sakit kaya nung tama nung bola.

"Oo, pero medyo sumasakit parin yung ulo ko," Payuko kong sagot. Tinitigan nya lang ako na para bang nag aalala. Ayaw ko yung kinaawaan ako.

Bakit? Ayokong natatapakan yung ego ko.

Tumingala ako ulit at nakatingin siya sa'kin na nag-aalala. Tss. Nakakairita naman 'tong babaeng 'to! Pinagpustahan lang naman namin siya eh.

Natalo lang kasi noon ako sa pustahan tapos ito yung pinagawa nila, na kailangan kong idate ng 3 months si Loraine then break her heart, ganun kasimple.

Inayos ko yung upo ko at lumingon sa kaliwa. "Gusto kong magpahinga, kung maaari lang na iwan mo muna ako rito. Kaya ko naman na ang sarili ko." Tumango naman sya sa akin at lumabas.

Naboring ako sa loob kaya naisipan kong lumabas, may nakita akong familliar na matangkad na lalake sa di kalayuan na kinakalikot yung phone nya. "He really seems familliar." Bulong ko sa isip ko. I shrugged, baka naman may kamukha lang syang kakilala ko.

"Hi" napalingon nalang ako sa lalakeng nasa likod ko na nakaupo sa may upuan dito sa ospital.

Ngumiti naman ako sakanya at umupo sa tabi niya."Chris." Tipid niyang pagpapakilala sakin sabay lahad ng kamay niya sa'kin.

Inabot ko naman yung kamay nya at ginantihan sya ng ngiti "Jimmy" sagot ko.

Hindi ko naman talaga gustong makipag-usap sa kanya. May kamukha kasi siya kaso hindi ko lang maipinta kung sino nga ba.

Napasarap ang kwentuhan namin hanggang sa napunta sa korean goods. Di ako naging interesado sa mga Koreans kahit na sabihin na natin na half Korean ako at yun ay dahil sa Mama ko she left me when I was nine. Tsss another past memory.

Napalingon nalang ako sa kanya. Nagulat nalang ako dahil wala na siya dun. May kaugali din siya, mang iiwan.

Kentaro's POV

Bumalik nalang ako sa kwarto ni Kuya Chris sa ospital nung nakita ko na may kausap na siya. Tinitigan ko nalang yung phone ko. Why isn't he answering?

Nagulat nalang ako sa pag bukas ng pinto. Napahawak ako sa dibdib ko ng wala sa oras. Napalingon ako kay Hyung na kapapasok lang.

"Hyung okay ka lang?" Worried kong tanong ang putla putla kasi niya tapos parang pagod na pagod.

"Hmmm" patango nyang sagot " Wala pa ba si Ella?" Mahina nyang tanong sa akin tinitigan ko siya.

"Wala pa siya hyung ehh but don't worry baka on the way na yun" sagot ko habang papalapit sa kanya

Nagulat nalang ako sa sumunod na nangyari natumba siya sa harapan ko. Bigla nalang akong tumulong pero ramdam ko ang panginginig ng mga kamay ko.

Natabig ko pa ang vase sa harapan ko dahilan nung pagkasugat ng kamay ko pero di ko na yun inintindi yung sakit mailigtas ko lang siya sapat na.

Binuhat ko siya at patakbong dinala sa emergency room. Hindi ako yung tipo na ninenerbyos sa mga bagay ngunit sa panahon na ito ramdam ko talaga ang kaba.

"Hyung lumaban ka please just for her, don't make her feel that pain again, jebal" naiiyak kong sabi sa kanya inilagay ko siya sa stretcher di ko alam kung papaano. Agad naman syang inasikaso kaya napaupo nalang ako.

Chrizella's POV

Napangiti nalang ako ng nasa ospital na ako. Tinignan ko yung wrist watch ko. Masyado ata akong natagalan? Pinagbutihan ko kasi ang pagluluto mamaya tawanan kasi ako ni oppa.

As the elevator opened nagulat nalang ako. Kung minamalas ka nga naman!

"I knew it, mag aapologize ka" nakangisi nyang sabi inikutan ko nalang siya ng mata nakakainis talaga siya.

"Hey wag ka nang mahiya" pangungulit nya. Napa buntong hininga nalang ako. Pagbukas ng elevator nagulat nalang ako ng may nakita akong parang nirerevive sa gurney na dumaan sa harap ko. Kilalang kilala ko ang taong yun.

"Oppa" bulong ko aalis na sana ako nang hinawakan ni Jimmy ang kamay ko

"Just say sorry mahirap ba yun para sayo?!" madiin nyang sabi di ako makawala sa hawak niya

"Let go!!" Sigaw ko tinulak ko siya at binitawan yung ramen na hawak ko. Tumakbo ako papunta sa pinaglagyan kay Oppa.

"Please" bulong ko sa sarili ko ramdam ko ang tubig na dumadaloy sa pisngi ko.

"Oppa lumaban ka naman para sakin oh." Mangiyak iyak kong sabi.

"Nasaan na yung promise mo ah?! Kuya naman! Huwag kang ganyan, please!" Hirap kong sambit dahil sa sobra kong pag-iyak. Hindi ko alam pero sobra akong natatakot at kinakabahan.

Natatakot akong mawala pa siya sakin. Iniwan na nga ako nila mama at papa tapos siya naman ngayon? Bakit ko ba nararanasan ang ganito?

What did I do wrong to feel and experience pains like this?

Why they always break their promises?

Ano ba ang mali?!

Sobra ang paghagulgol ko sa kinalalagyan ko ngayon dahil sa sitwasyon ni kuya. Nakakabaliw itong nararamdaman ko ngayon. Nakakawala ng pag-asa at gana na palagi nalang akong iniiwan ng mga taong mahahalaga sakin.

What if, I'll also end my life here? Sabagay nandito naman na ako sa hospital at sa sementeryo ang ikababagsak namin ni Kuya.

Doon, makakasama ko na sila ulit ng masaya.

But when I was about to do something someone or something is holding me back on doing it. I can't figure it out but its weird, giving me chills sprawl all over my body.

----
A/N:
Sorry kung lame po yung last part nitong chapter. Yung editor ko kasi eh, tinamaan ng virus na katamaran. -____- Babawi nalang daw siya next time.

Dedicated to @MagusLufian Hi hyung! :)