#HeForShe

-18-

  შუაღამით უცნაურმა რხევამ გამაღვოძა, შეშინებული წამოვვარდი მე ხომ წესით მარტო უნდა ვიყო.
-ბოდიში.. მინდოდა შენს გაუღვიძებლად წავსულიყავი - ხუჭუჭა ბიჭმა ძილისგან არეული თმით და სახით მითხრა. თითქოს ჩემკენ წამოიწია, ალბათ კოცნას აპირებდა? ყოველშემთხვევაში ჩემი რეაქციის შეეშინდა და წასასვლელად შებრუნდა. ინსტიქტურად ხელი წავიღე და შეხებით შევაჩერე.
-არ გინდა რომ წავიდე? - ეშმაკური ღიმილით მითხრა და დაიხარა.
ხელები ისევ უკან გავწიე და მორცხვად თავი დავხარე.
-ბაჭია.. დიდი სიამოვნებით გავატარებდი მთელს დღეს.. დღეს რა ცხოვრებას შენთან, მაგრამ უნდა წავიდე.. -შუბლზე მაკოცა, სასიამოვნოდ დამიარა ჟრუანტელმა - ბაჭია.. გინდა წამომყვე? - ვიცოდი მასთან უსაფრთხოდ ვიქნებოდი, გული ამას მიგრძნობდა, მაგრამ ქვეცნობიერი მეჩიჩინებოდა <არ დაუჯერო. რა იცი ვინ არის იქებ კაცის მკვლელიაო>
ჩემი დაბნეულობა და ყოყმანი შეამჩნია და უხეში ცერით ლოყაზე მომეფერა.
-მესმის შენი. ყველაფერი თავის ადგილას დადგება კარგი?
თავი დავუქნიე.
-ამსაღამოს გნახავ ბაჭია - ამ სახელზე საშინლად მეცინებოდა, თავი ჩავქინდრე და ღიმილი, ოდნავ აწითლებული ლოყები თითებით დავმალე.
ჰარი მომვარდა და კისერში მაკოცა.
-მალე გნახავ და იმასაც გეტყვი ბაჭიას რატომ გეძახი პატარავ - მისმა ასეთმა საქციელმა გამაკვირვა. პირდაღებული ვუყურებდი სანამ კარი არ გაიხურა და არ გაუცინარდა.
დარჩენილი ღამე თეთრად გავათიე. როგორ შემეძლო დაძინება. სულ ხუჭუჭაზე ვფიქრობდი. მის ლამაზ თვლაებზე. მის ტუჩებზე. ვითომ ნაკოცნი მაქვს მისთვის? ალბათ ხშირად ვეხუტებოდიხოლმე და იმ კულულებზე ვეთამაშებოდი. ისიც მის დიდ ტორებს შემომხვევდა. ვინ იცის იქნებ ამ საწოლზე ერთად გვძინებიაკიდეც.
ტუჩებზე ხელს ვისვამდი და იმ ადგილს ვეხებოდი თითებით სადაც მაკოცა გასვლის წინ. თვლაები ნეტარებისგან მეხუჭებოდა საწოლზე წამომდგარი ვცეკვავდი. პირის ტკივილგავლილს უკვე გაღიმებაც შემეძლო. მეც ვიღიმოდი. მთელი ღამე.
სასადილოში ლანგარით ხელში ვიდექი და ჩემ რიგს ველოდებოდი. უგემური კომბოსტოს ჭამაც კიმიხაროდა ჰარის გადამკიდე.
რიგში ცეკვაცეკვით გავიჭერი და ჩემი ულუფის მოცემისას მადლობის ნიშნად თავიცკიდავუქნიე მზარეულს, რომელიც გაგიჟებული მიყურებდა.
-Chica - შორეული მაგიდიდან ყვირილის ხმა გავიგონე, შევბრუნდი და ის მოხუცი ქალი ვნახე, რომელიც წუხელ ბაჭიას მეძახდა. იქნებ იმ ხუჭუჭა ბიჭსაც იცნობს.
ხელი ავუწიე გამარჯობამეთქი და მის წინ დავდექი.
-¿Cómo estás?.. რასშვები გოგონა - მხიარულად მითხრა მოხუცმა.
ყურიდან ყურამდე გავიღიმე და ცერა თითები ვაჩვენე ყველაფერი კარგადაამეთქი.
-როგროც ვხედავ შეხვდი შენს amanteს ბაჭია.
მივხვდი რომ amante რაღაც შეყვარებულს ან რამე მის მსგავსს ნიშნავდა და მორცხვად გავუღიმე.
-ჭამე ჭამე.. უგემურია მაგრამ გვჭირდება - თვითონ სწრაფად ჭამდა, მეკიდე ეღტი ლუკმის დასაღეჭად 30 წუთი მჭირდებოდა. ტკივილი ჯერკიდევ მახსენებდა თავს. მაგრამ გუშინდელი ღამე გამახსენდებოდახოლმე და ტკივილი მავიწყდებოდა.
-Ahh este amor - ისევ ჩაილაპარაკ ქალმა და მარტო დამტოვა - როგორ გასულელებთ ამ პატარა გოგო-ბიჭებს ეს სიყვარული - გავიგე როგორ დადიოდა და წუწუნებდა. უფრო გამეღიმა. სიყვარული?
სიყვარულია ის რასაც ხუჭუჭას მიმაღთ ვგრძნობ?
ძლივს დავღეჭე ბოლო ლუკმა და ეზოში სასეირნოდ გავედი. დიდი ხის ნახვამ საშინლად მომანდომა მასზე აცობება. იქნებ დამენახა ამ თეთრ გალავნებს მიღმა სხვა სამყარო, და იმ სხვა სამყაროში კი ხუჭუჭა.
ჩემი სიზმარი გამახსენდა. პატარა გოგო და დიდი ბიჭი. შემიძლია რომ ის ხუჭუჭაც ჩემ სიზმარში ნანახ ბიჭს გავდა. ეს რას უნდა ნიშნავდეს? ისე დებილივით ვიცინი.
გალავნის გარეთ გზა მიდის. არვიცი სად,მაგრამ მთავარია რომ ამ შენობას შორდება. ერთდღესაც მე და ხუჭუჭა ამ გზას გავუყვებით და უკან არ მოვიხედავთ. ამ აზრზე ხმამაღლა გამეცინა.
-მოგკლავ ერთხელაციქნება ეგ ჰარი სტაილსი - ქვმოდა ჩემი მოხუცებული მეგობრის ხმა მომესმა.
ჰარი სტაილსი? ჰაჰ. საინტერესოა. ვითომ ხუჭუჭას ქვია?
ბაღში ერთი-ორისგან გავიგე, რომ აქ სადღაც ბიბლიოთეკა ყოფილა. დიდი ხნით ძებნა არც დამჭირვებია. შევედი და ჩემ საყვარელ წიგნს ვეცი.
"ჰარი პოტერი და ფილოსოფიური ქვა"
გემრიელად მოვკალათდი. ჯერ გარეკანს ვუყურებდი რომ ემოციები შემეგროვებინა და შემდეგ პირველ გვერდზე გადმომენთხია.. წინასწარ მოვემზადე,როგორცჩანს ჰარი პოტერი იმდენად მმიყვარს,რომ მას ვერაფერ მავიწყებს.
გარეკანით რომ გული ვიჯერე პირველ გვერდზე გადავშალე და თვალები გამიფართოვდა.
გვარი პოტერი გადაშლილი იყო და მის მაგივრად სტაილსი ეწერა. ქვემოთ კი ლამაზი ხელნაწერით <ნეტავ აქ იყოო> იყო მიწერილი.
უფრო სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა როცა ქვემოთ მიწერილი ვნახე. გაკრული ხელით < დრო მოვა და ერთად ვიქნებით ბაჭია>
ეს ხომ ჩემზეა..
თერაპიაზე შესულს არაფერზე მქონდა რეაქცია. არც ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭის კითხვებს ვუსმენდი, რომელიც დაეჭვებული თვალებით მიყურებდა, თითქოს მეკითხებოდა: რაგჭირს, როგორ იქცევიო. მაგრამ არ მაინტერესებდა ერთისული მქოდნა ღამე როდის მოვიდოდა რომ ჩემი მომავალი კიდევერთხელ მენახა.
ხანდახან ვფიქრობდი. გეყოფა ბაჭია თავს ასე ნუ იიმედებმეთქი. არცკიცი ვინ არის ის სინამდვილეშიმეთქი, მაგრამ გული არ ჩერდებოდა. ყველაფერი კარგადააო მეუბნებოდა და მაიმედებდა.
როგორციქნა დადგა ნანატრი დრო. საწოლზე ვიწექი და წუთიწუთზე ველოდებოდი სახელურის გამოძრავებას და ხუჭუჭას ნახვას.
კაკუნი ისმის.
-შეიძლება? - ბოხი ხმით კითხულობს ხუჭუჭა.
ვიღიმი და საპასუხოდ ვუკაკუნებ.
ცოტახანში მისი სახე ვნახე.
მთელი დღე ველოდი ამ ლამაზი ნაკვთების ნახვას მაგრამ ახლა, როდესაც ჩემს წინ დგას უბრალოდ ვერ ვინძრევი. არვიცი რავქნა. გული მეუბნება გაიქეცი და ჩაეხუტეო, მაგრამ ტვინი მეუბნება- ნუ ქაჯობო.
-მეგონა მომახტებოდი და ჩამეხუტებოდი - ღიმილით მითხრა ჰარიმ.
გავუღიმე.
-ვაიმეე ნერვებზე მშლის რომ შენ ლამაზ ხმას ვერ ვიგებ - მომიახლოვდა და სახეზე მომეფერა - წამო წავიდეთ.. ძველი დრო გავიხსენოთ.
ამის გაგონებაზე ხმამაღლა გამეცინა. მართლა კარგი იქნება ძველი დრო რომ გავიხსენო.
შეშინებული მივდიოდი ჩაბნელებულ დერეფნებში.
ჰარის მაიკაზე მოვქაჩე.
-ნუგეშინია. მენდე.
ბოლოს სასადილოს იატაკზე ამოვყავი თავი. ირგვლივ ვაშლის პროდუქტები იყო. ყველაფერი უგემრიელესად გამოიყურებოდა. ჰარის არ დავლოდებივარ მაშინვე ჭამა დავიწყე. უგემური კომბოსტოს ნაჭამზე ყველაფერი გემრიელად მეჩვენებოდა.
გამოტენილი პირით ავხედე ჰარის და მივხვდი რომ თვითონ არ ჭამდა. უბრალოდ იჯდა და მიყურებდა.
-სულ არაფერი გახსოვს?
უარის ნიშნად თავი გავაქნიე, ჭამის მადაც დამეკარგა.
-კარგია რომ რაღაცეები არ გახსოვს.
მისმა ნათქვამმა შემაშინა. ისეთი რა მოხდა რისმა გახსენებამაც შეიძლება მაწყინოს.
ჰარიმ ხელის მოძრაობით მაიკის შიგნიდან რაღაც ამოიტანა.
მსხვილ თოკზე პატარა კენჭივით სამკაული ეკიდა. საოცრად უბრალო და ლამაზი იყო.
-მოგწონს? - ღმერთო ვგიჟდები მის ღიმილზე.
კითქო თავი დავუქნიე.
-იცი რომ ასეთი შენც გაქვს?
ღიმილი.. ყველგან ღიმილი იყო.
მეც გამოვაძვრინე მაიკის ქვეშიდან იგივე სამკაული.
ეს რაღაცას ნიშნავს ალბათ არა?
ხუჭუჭამ ხელი მომკიდა და მისკენ მიმიზიდა. თავის შესაკავებლად მის მკერდს მივეყრდენი. ლოყები საშინლად ამიწითლდა.
ჰარი ჩემკენ მოიწევდა. ნელ-ნელა ჩვენს შორის მანძილი მცირდებოდა. გასაკვირი კი ის იყო, რომ მე უკან არ ვიხევდი. ჩემი მხრიდან თანხმობას ვაძლევდი.
ჩემს ტუჩებს მისი შეეხო. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს პირველად ვკოცნიდი მას. ტკივილი სრულებით გადამავიწყდა. აქტიურად ავყევი. ტუჩებსაც თავისუფლად ვამოძრავებდი. თითქოს თავიდან დავიბადე.
ჰაერის ჩასასუნთქად მოვშორდი.
-მგონი მიყვარხარ - დაუფიქრებლად წარმოვთქვი. არცკიველოდი თუ საუბარს შევძლებდი. მეგონა ჩემთვის გავიფიქრე სინამდვილეში კი ხმამაღლა ვთქვი. თვალები ცრემლებით ამევსო - ჰარი.. მიყვარხარ.