EVCİLİK OYUNU

Acilen yalnız kalmamız gereken bir konu var! (71. bölüm)

İyi günler benim biricik okuyucularım! Az önce tamamlayabildiğim bölümü hemencik sizlerle paylaşıyorum, umarım beğenirsiniz! Yorumlarınız ve mesajlarınızla beni çok çook mutle ediyorsunuz, hepinize teşekkür ederim! Seviliyorsunuz... Buseme de ayrıyetten öpücüklerimi gönderiyoruum :***

Bu bölüm Elif'e gidiyor, umarım beğenirsin Elifcim :) Keyifli okumalar...

*****

                                                                         71. BÖLÜM

“Zeyneeep! Ya bir bakar mısın, bu üstümdekiler olmuş mu?”

Sabahtan beri milyonuncu kez duyduğum bu cümle karşısında sabrımın taşmaması için dua ediyorum ama yok olmuyor! Ya giy işte bir elbise çık ne diye bu kadar inceliyorsun? Yok, bunun yakasındaki düğme uymadı, şunun eteğindeki yırtmaç uygun değil ve bunu gibi bir sürü neden! Alt tarafı seni isteyip gidecekler Yağmurcum ya!

“Geldiiiim!” diyorum merdivenleri çıkarken içimdeki isyan eden Zeynep’i susturarak.

“Heh, gel bir bak ya” diye kapıda belirip, beni kolumdan içeriye sürüklemesiyle tam karşıma geçip sabahtan beri yüz kere yaptığı gibi etrafında dönerek bir kez daha başımı döndürmeyi başarıyor!

“Çok güzel Yağmurcum” diyorum bende, sabahtan beri kaç kere kurdum acaba bu cümleyi?

“Bence de bu oldu!”

“Ya yapma ne olursun Yağmurcum gerçekten çok güzel bu, hem bak başka deneyecek elbisen de kalmadı!”

“Bende beğendim zaten bunu giyeceğim akşama.”

“Gerçekten bak yakası da çok hoş durmuş ne olur değiştirme.”

“Ay Zeynep delirdin mi kızım giyeceğim diyorum ya!”

“Delirdim Yağmur delirdim! Sabahtan beri kaçıncı elbise bu giy artık şunu!”

“Ya kızım giyeceğim zaten bende beğendim!”

“Ha? Valla mı? Gerçekten giyecek misin bunu akşam? Başka bir elbise daha denemeyeceksin yani?”

Koca bir kahkaha patlattıktan sonra sanki sabahtan beri tüm telaşı yapan o değil de benmişim gibi konuşmaya başlamasıyla beni de güldürmeyi başarıyor, bu kız gerçekten çatlak ben boşuna demiyorum!

“Ahahhahaha! Ay Zeynepçim ya ne olur rahatla biraz, görende seni isteyecekler sanır!”

Evet, evet gülüyorum ama sinirden. Hiçbir şey söylemeden odadan çıkarken kendimi sakinleştirme çabalarındayım. Sakin ol Zeyno, sakiiin. Bunun acısını nasıl olsa sonra yine çıkarırsın.

“Aaa Zeynep! Nereye gidiyorsun? Daha saçımı yapacaktık?” diye sesleniyor arkamdan ben merdivenleri yarılamışken.

“Sakın Yağmur” diyorum ona dönüp iki elimi kaldırarak, “Sakın beni bulaştırma gerçekten bünyem bunu kaldırabilecek mi bundan emin değilim!”

“Kızlar ben geldiiiiim!” diyen Melis’e dönüyoruz hemen sonra.

“Hah bak Melis de geldi o sana yardımcı olur” diyorum büyük bir sevinçle.