EVCİLİK OYUNU

Aşık mı oluyorum?! (14. bölüm)

 

***

“Ne anlaşmasıymış bu söyle bakalım?” diye soruyorum merakıma yenik düşerek.

 

“Şimdi biz bir ay evli kalacağımıza göre..”

 

“Eee?”

 

“..bence sürekli didişip durmayı kesmeliyiz.”

 

“Hmm öyle mi yapıyoruz?”

 

“Zeynep bazen benimle alay ettiğini düşünüyorum” diyor gülerek.

 

“Tamam, pek iyi anlaştığımız söylenemez kabul ediyorum” diyorum bende o hala gülümsüyor.

 

“Yani benim demek istediğim kavga etmeyi bırakıp daha arkadaş canlısı olalım? Birbirimizi tanıyalım?” o kadar şirin ki saatlerce sadece yüzüne bakmak istiyorum..

 

“Sen ve arkadaş canlısı olmak?” diyorum bu sefer şakayla karışık gülerken.

 

“Zeyneeep” diyor aynı az önceki gibi..

 

“Adımı mı ezberlemeye çalışıyorsun!” diyorum tekrar gülerek.. onunla uğraşmak hoşuma gidiyor.

 

“Unutmak ne mümkün..” diye mırıldanıyor ama ben duyuyorum tabii ki de.

 

“Ne dedin anlamadım?”

 

“Hiiç.. ya neyse tamam mı bak bundan sonra kavga istemiyorum!” diye ciddi bir hale dönüşüyor yüz ifadesi. Ahh böyle de çok şirin diye düşünürken bir an dalıyorum ve hemen kendime gelip;

 

“Peki anlaştık! Ama şartlarım var!” diyorum. Aman Allahım aklımdan ne geçiyor benim böyle! O ise gülmeye başlıyor.

“Komik mi?!” diyorum. O da hemen eski haline dönüyor ve beni dinlemeye başlıyor.

 

“Evli kaldığımız süre içerisinde bu evliliğe –sahte de olsa- saygın olsun istiyorum.”

 

“Nasıl yani?” diye soruyor anlamayan bakışlarla bana bakarken..

 

“Valla canım açıkça söylemem gerekirse beni küçük düşürecek şeyler yapma anladın mı? En azından yapsan bile bunu duyurma.”