EVCİLİK OYUNU

Ona bir şey olmasın yoksa yaşayamam ben.. (47. bölüm)

Selamlar canlarımmm :) yepyeni bir bölümle karşınızdayım yine umarım beğenirsiniz :) bu sefer baya uzun da oldu birazcık da bu yüzden gecikti valla kendimi kaptırmış öyle bir yazıyordum ki DUR! dedim kendime yoksa baya 3 bölümlük uzunlukla bir bölüm gelecekti :D ve ve hepinize yorumlarınız ve voteleriniz için çok çook teşekkürler :) o kadar mutlu oluyorum ki onları okuyunca bunu kelimelerle anlatmam yetersiz! 

Bu bölümü Melisa'ya ithaf ediyorum.. umarım beğenirsin canıım :)

ve bölüm şarkımız Model'den Antidepresan gülümsemesi.. başka bir okuyucumda Vega'dan İz bırakanlar unutulmaz şarkısını önermişti onuda kırmak istemem ikisini de dinleyebilirsiniz :))

 Bu arada benim çook sevdiğim arkadaşım buse yeni bir hikayeye başladı :) ben bir fikir verdim ve biraz teşvik etmemle giriştik böyle bir işe okumanızı kesinlikle tavsiye ederiim :) Ya Sen Olmasaydın?

****

Yanlış düşünebilir, yanlış anlayabilir, yanlış yapabilirsin. Ama yanlış hissedemezsin…

 

 

 

-Zeynep-

 

 

“Kereemm” diyorum hasret kaldığım kokusunu içime çekerken o da bana sımsıkı sarılıp;

“Zeynep’imm” diyor. İçim öyle bir ısınıyor ki buz tutmuş kalbimin her zerresinde hissediyorum ateşi ve eriyen buzla birlikte içim kıpır kıpır oluyor.

Sonra birden yok oluyor keremin elleri ve bomboş kalıyor vücudum. Bembeyaz oda da yalnız başıma kalıyorum. Tekrar üşümeye başlıyorum ve kalbim buz tutmaya dönüyor yine. Keremsiz olmak istemiyorum. Bu kalbim dayanamıyor daha fazla onsuzluğa bağırıyorum arkasından..

“Kereeeemmm!”

Ve gözlerimi açmamla bir çift yeşil gözle karşılaşmam bir oluyor. Kollarıyla beni sarmalamış olmasının verdiği huzurla doluyor içim. Tüm korkularım siliniyor yine ve yine ısınıyor kalbim.

“Rüya gördün sanırım, iyi misin?” diye soruyor kerem endişeyle.

“İ-iyiyim” diyorum yerimden hiç kıpırdamadan.

Çekmesin kollarını üzerimden birazcık da olsa böyle kalalım istiyorum. O kadar özlemişim ki onu… Sanki o da beni duymuş gibi birkaç dakika boyunca kıpırdamıyor. Benim başım göğsünde onunsa bir kolu belimde öylece konuşmadan uzanıyoruz yatakta. Ağzımı açıyorum bir şey diyecek oluyorum ki geri kapatıyorum sonra. Çıkmıyor kelimeler, dökülmüyor dudaklarımdan.

Bir süre sonra doğruluyorum yerimde ve kerem hemen bana çeviriyor bakışlarını. Gözlerimizle konuşuyoruz resmen. Neden kalktın dercesine bakışları delip geçiyor beni.

“Ş-şey işe geç kalacağım” diyorum çıkarken yataktan.