EVCİLİK OYUNU

Sonunda Herkes Mutlu! (56. bölüm)

İyi akşamlar :) Sorunların sonunda çözüme ulaştığı bir bölüm yazdım umarım beğenirsiniz :) Haftaiçi bütün gün okulda olduğum için çok sınırlı bir zamanda yeni bölüm yazabiliyorum bu yüzden beni mazur görün lütfen ama çok az kaldı tatile haziranda süper olacak her şey ;-) Bu arada dizimizin dünkü bölümü neydi öyle! der ve susarım anladınız siz :D  Birkez daha söylüyorum size zeynep hamile değil :D bu yorumlarda çok konuşuluyor ama değil arkadaşlar :D :D

Bu bölümü de yine güzel yorumları için büşra'ya ithaf ediyorum (sebebimsin) keyifli okumalar:)

He son olarak buseye buradan öpücüklerimi gönderiyorum ve hep onun yanındayım her zaman bunu bilsin :))) 

******

Keremle o güzel dakikalarımızdan sonra arabaya atlayıp bir zamanlar yaşadığım eve geliyoruz. Ne tuhaf ama… Birkaç ay öncesine kadar bu evde yaşayan, evliliği bile düşünmeyen ben şuan evli ve çok mutluyum. Arabadan inip kapının önüne geldiğimizde duraksıyorum. Tekrardan annemi karşımda görecek olmam –bana o yaptıklarından sonra- nasıl hissedeceğimi şaşırıyorum. Ama içimde bir yerlerde de özlüyorum onu… Kerem eğilip alnıma bir öpücük konduruyor ve

“Düşünme bu kadar her şey güzel olacak, ben yanındayım” diyor o güven verici bakışlarıyla birlikte.

Başımla onu onayladıktan sonra zile basıp açılmasını bekliyoruz. Saniyeler sonra kapıyı jale teyzem açıyor yüzünde kocaman gülümsemesiyle.

“Hoş geldiniz, hadi geçin içeriye” diyor kapıda geri çekilerek.

“Hoş bulduk”

 

İçeriye girer girmez gördüğüm bir isimle şaşırmakla birlikte hemen burada ne işi var diye düşünmeye başlıyorum. Ahmet Sayer. O niye gelmiş ki? Hem de böyle bir aile sorunumuzu konuşacakken.

“Baba senin ne işin var burada?” diye soruyor kerem benim düşüncelerimi kelimelere dökerek.

“Gel oğlum oturun konuşacağız” diyor Ahmet Sayer de ciddi bir şekilde ve ben meraklanmaya başlıyorum. Yine kesin bilmediğimiz bir şeyler var.

“Aaa ama ne bu suratlar canım görende cenaze evi sanır!” diyor Osman amcam oturduğu köşesinden kendini belli ederek. “Zeynep’im, kızım çok özlemişim seni gel de bir öp elimi” diyor elini uzatarak.

“Ben de seni çok özlemişim amcam” diyerek yanına gidiyorum hemen. Onun varlığı bile ortamı neşelendirmeye yetiyor ve biraz olsun yüzlerimizde gülümseme oluşuyor.

“Damat, gel sende öp elimi” diyor amcam benden sonra kereme dönerek ve o da benim gibi hemen yanına gidiyor amcamın.

Daha sonra hep birlikte koltuklara oturduğumuzda tekrar bir sessizlik kaplıyor ortamı. Kimse ne konuşacağını bilemiyor. İçeriye girdiğimizden beri anneme hiç bakmamış olmam içten içe beni huzursuz etse de yapamıyorum. Hala çok kırgınım ona karşı…