Hikayenin adını şuanlık değiştirmemeye karar verdim ama birileri daha aynı şeyi söylerse değiştiricem.
Öpüldünüüüüüz :*
Aa. Dur. Dün bayıldığımda geceydi. Şimdi tahminen öğleden sonra. Nasıl bu kadar baygın kalabildim ve annemler nerede?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bu düşüncelerle boğuşurken telefonum çalmaya başladı.
' Malcom' arıyor..
Çok nedensiz olarak ellerim titremeye başladı. Sonra derin bir nefes alıp telefonu açtım.
" Gizeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeem aşkooooooooooooom ben geldiiiiiiiiiiiiiiim ama kapıda kaldıııııııım sefgilim gelsene anahtarcığınlaaaaaaaaaaaaa"
" Ne"
" Ay gizem kapıdayım diyorum. Hani bizim ev. Hani sen de anahtarı olan bir ev. Ben anahtarı evde unutmuşum canım. Kapıda kaldım eve gelebilir misin?"
" Aht tabi sen kendi hayatını yaşamakla meşguldün. En yakın arkadaşlar birbirlerinin taşındığını bilirler değil mi? Tabi Baran en yakın arkadaşlık görevlerini yerinegetiremiyosa bana dönmek istemen ne kadar normal"
" Sizin evde misiniz?"
" Evet"
" Geliyorum bekle"
" Boşuna o eve gitme. Antalya'dayım. Artık burdayım. Burda kalıyorum. Anlıyor musun!!"
Sona doğru elimde olmadan çığırmaya başlamıştım. Sonra Eylül de sinirlenmeye başladı ki o da bağırdı.
" Gizem yeter bana haksızlık yapıyosun! Ben senin iki yıl boyuncas Berkay'ın dibinde olmana bişey demdim! Onla olmana, beni aramamana, mesaj atmamana bişey dememişken sen bana nasıl bağırabiliyosun?! Nasıl bana kızabiliyosun!? Ben iki yıl boyunca yanlızdım lan yanlızdım. Kimsem yoktu. Oysa ben giderken arkamda senin yanında olsun diye Mert'i bırakmıştım. Mert biliyodu gitceğimi bana seni hiç yanlız bırakmıyacağına da,r söz vermişti. Gizem artık dayanamıyorum! Yeter!"
" Eylül kes sesini ve bidaha beni sakın ama sakın arama!" dedim ve telefonu yatağa attım. Sonra tepinmeye başladım ve bir süre sonra kendimi duvara yaslanmış titreye titreye ağlarken buldum.
Ya o benim kaç yıllık arkadaşımdı! Nasıl ya nasıl bana bunları derdi?! Nasıl onu unuttuğumu düşünürdü!? Eylül böyle biriydi onun için yaptıklarımı hiç görmez hep yapmadıklarımı yüzüme vururdu. O zamanlar Berkay2la fazla vakit geçirdiğim evet doğruydu. Ama akşamları hep Eylül''ü arardım. Bir süre sonra aramamaya başladım çünkü o beni hiç aramıyordu. Hep ondan bi şey bekledim. Ama o benden özür dilemek yerine beni suçlamıştı.
Derin derin nefesler alıp kendime gelmeye çalıştım. Lan o kadar cırladım ben! Mert bi merak edip gelmedi yanıma. Aynadaki halime baktım. Sıçsam daha güzeldi. Valla bak. Odadan çıkıp Mert'in yanına gittim. Tipimi görünce ağzı şaşkınlıkla açıldı sonra kulağındaki kulaklıkları çıkarıp bana sarıldı.
" Ne oldu sana?"
" Anlatırım adece annemlerine nerde olduğunu biliyo musun diye sorucaktım"
" Abine benle olucağını söylemiştim ondan merak etmemişlerdir ama nerde olduklarını bilmiyorum"
" Tamam" dedim ve kafamı salladım.
" Peki anlat bakalım neden ağladın "
" Eylül"
" Nolmuş Eylül'e"
" Çok kötü kavga ettik Mert. Bi daha barışacağımızı sanmıyorum. O.. O benim kaç yıllık arkadaşımdı ama artık değil. Canım yanıyor. " dedim ve tekrar ağlamaya başladım.
Gözlerimi açtığımda hava kararmaya başlamıştı. Bana sıkı sıkıya sarılmış, kafamı omzuna koyduğum bi Mert'le aynı yatakta uyuyodum. Ayağa kalktım ve odama gittim.
Hem Eylül'ü unutmam
Hem sadece Atakan'ı sevmem
Hem de Mert'ten vazgeçmem gerekiyordu.
Bu düşüncelerle kendimi yatağa attım.
Birinin hafif hafif saçlarımı okşamasıyla kendime geldim.
En çok ihtiyacım olan insan yanımdaydı. Hayatımda ilk defa kocaman gülümseyerek uyandım. Sonra anneme sımsıkı sarıldım. Annemle sürekli küfürlü konuşmamızı geçersek onu çok seviyodum. Ani sarılışıma biraz şaşırsa da bana sarıldı.
" Noldu yine deli kız"
" Çok kötüyüm anne çok"
" Noldu"
" Eylül'le kavga ettik anne"
" Niye"
" Saçma sapan sebeplerden dolayı pek anlatmak istemiyorum "
" Kötü gözüküyosun bitanem duşar gir istersen"
" Tamam"
" Ama önce konuşalım küçük hanım"
" Neyi"
" Abin habire bi çocukla dolandığını söyledi kimmiş bakalım o "
" Anne yaa"
Abime bak hemen gammazlamış ben senin bir açığını göreyim Ufuk Bey o zaman görüşücez.
" Öt bakalım sevgilin mi?"
" Evet "
"Ben ne zaman tanışıyorum"
" Daha geçen gün çıkmaya başladık anne çok erken"
" olsun banane tanışcam" dedi annem ve telefonum çalmaya başladı.
" Sefgulum" arıyor....
" Aç aç " dedi annem ben de yeşil çubuğu yana kaydırdım.
" Alo"
" Nasılsın sevgilim? Merak ettim seni"
" İyiyim canım sen?"
" Ben de iyiyim"
" Söyle yarın gelsin akşam yemeğine bekliyorum" diye telefonun dibinde cırladı annem.
" Anne sence söylememe gerek kaldı mı?"
" Sus anneye cevap verme "
" O zaman nasıl konuşcaz kadıııın"
" Bi vururum kadını görürsün"
" Tamam gelirim" diye kavgamızı böldü Atakan.
GAZAM MÜBAREK OLSUN A DOSTLAR.
Telefonu kapatıp delici bakışlarımla anneme kafa attım. Tabi ki göğüslerine doğru. Ne sandınız bi insan o kadar fazla mal olamaz. Ben bile.
