Իրականության Սահմաններին

Մաս 10.

Հայրն աղջկան տեսնում է աստիճանների առջև և բարի ժպիտով հարցնում.

-Խի՞ սենյակումդ չես, Վիլյա՛:Չես ուզու՞մ քնել:

-Ուղղակի իջել եմ ջուր խմելու:

-Ժաննան ու Արմինեն վերևում ե՞ն:

-Հա, Արմինն էսօր մեր տանը կմնա, դեմ չես, չէ՞:

Դուստրը ստիպում է մկաններին ձգվել և ժպտալ:

-Չէ, ինչքան կցանկանա, թող՝ մնա:

-Մերսի, պա՛պ ջան:

Աղջիկը մոտենում է և ջերմ համբույր թողնում հոր այտին, ապա հետ քաշվում և գնում խոհանոց:Հայրը մտահոգ հայացքով նայում է դստեր հետևից, հոգոց հանում:

-Ի՜նչ դժվար տարիք ա:

Նա գլուխը շարժում է աջից ձախ և բարձրանում աստիճաններով վեր:

***

Բոլորը նստած են սեղանի շուրջ, ծիծաղում են բարձր ձայնով, ուտում համեղ ուտեստները, խմում բնական հյութ:

-Էնպիսի տպավորություն ա, որ հատուկ իմ վրա ծիծաղելու երեկո եք կազմակերպել:

Սևահեր երիտասարդը փնթփնթում է մուննաթով և դեմքի դժգոհ արտահայտությամբ:

-Լավ, Նա՛ր, մի՛ նեղացի, քսան տարի իրար չենք տեսել, չենք ճանաչել, հիմա հոպարենք չպատմե՞ն, որ իմանամ:

Գայանեն փորձում է սփոփել տղային, նայում հորեղբորը և նրա կնոջը:

-Իմանա՜ս...Իմանաս, թե ոնց էի փոքր ժամանակ գիշերն արթնանում ու գարշոկ նստելու փոխարեն՝ տոպրակի մեջ թեթևանու՞մ:

Կրկին նրա բողոքական հայացքը և տոնը, իսկ բառերից հետո բոլորը կրկին ծիծաղում են:

-Ես ձեր հետ հաց չեմ ուտում:Բարի ախորժակ:

Հայրը դիմում է որդուն, երբ նա վեր է կենում սեղանից, աթոռը հրում առաջ և ցանկանում գնալ.

-Կերար, վերջացրիր, նոր ե՞ս ասում:

-Մի՛ սկսի, Նարե՛կ:

Բայց նա ոչ ոքի ասածին ուշադրություն չի դարձնում, հեռանում է հյուրասենյակից: