Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Արթնացի՛:
Արմինեն բարձով հարվածում է խեղճ Վիլյայի երեսին, ով վախեցած և բարկացած դեմքի արտահայտությամբ վեր է թռչում:Նա ձեռքը դնում է սրտին և հարցնում ընկերուհուն:
-Արմինե՛, դու ապուշ ե՞ս:Լեղապատառ արեցիր, աղջի՛կ ջան:Ի՞նչ ա էղել:
Աղջիկը նայում է աստիճանների ուղղությամբ, ապա ցածր ձայնով խոսում.
-Դու հիմար ե՞ս:
-Իսկ եթե ավելի կոնկրե՞տ:
-Իսկ եթե ավելի կոնկրետ...Դու դեբիլ ե՞ս:
-Արմի՛ն, ի՞նչ ես ուզում:Առավոտ շուտ արթնացնում ես, էլ չասեմ՝ ինչ ձև, ու անիմաստ հարցեր տալիս:
Վիլյան կրկին պառկում է բազմոցին և փակում աչքերը:
-Նայի՛ էստեղ:
Բացելուն պես տեսնում է իր իսկ բջջայինը, դա բավական չէ, նաև՝ հաղորդագրությունները:Հեռախոսն ընկերուհու ձեռքից անմիջապես խլելով՝ ոտքի է կանգնում:
«Վաղը կտեսնվենք, Վի՛լ, էսօր արդեն ուշ ա»:
Վիլյան կարդում է բարձրաձայն, դեմքին թեթև ժպիտ է հայտնվում:
