Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ընկերուհիները մտնում են գեղեցիկ առանձնատուն:Արմինեն նետում է պայուսակը բազմոցին, գնում խոհանոց և բացում սառնարանը:Կանաչաչյան ընթացքում նստում է բազկաթոռին և նայում մեկ կետի ուղղությամբ:Վերադառնում է սևահեր ընկերուհին՝ ձեռքին մրգեր, հյութ և պաղպաղակ:
-Սիրտս պաղպաղակ ա ուզում:
Տեղավորվելով կանաչաչյայի կողքին՝ վերցնում է արծաթագույն գդալը և ուտում շոկոլադե պաղպաղակը:
-Մի՛ ամաչի, Վի՛լ, օգտվի:
-Տրամադրություն չունեմ, Արմինե՛:
Մեկ ակնթարթ ընկերուհուն նայելով՝ Վիլյան հոգոց է հանում:
-Բայց խի՞ ա քո տրամադրությունն ընկած:Ոմն սիրուն ու հարուստ Նարեկի պատճառո՞վ:
Կծում է պաղպաղակը, ինչի սառնությունից փշրվում են ատամները:
-Ա՜խ...
-Սիրունն ու հարուստը կապ չունեն:Ուղղակի ես երբեք ինչ-որ մեկին էսքան ուժեղ չեմ սիրել:
-Ի՜, իսկ ես ու Ժաննա՞ն:Կամ, օրինակ, պապադ:
-Դուք ուրիշ եք:
-Ճիշտ ա, մենք քո համար ուրիշ ենք:Դրա համար մեզ պետք ա լսես, խելոք ենթարկվես, որ ամեն ինչ լավ լինի:
Անձեռոցիկով մաքրում է ձեռքերը, մեջքը հպում բազմոցին:
-Ու ի՞նչ ես հրամայում դու:
Աղջիկը բիբերը հառում է ընկերուհու երեսին, Արմինեն խորամանկորեն ժպտում է:
