In verkeerde handen.

Deel 9.

Het is even over vieren als ik de brievenbus hoor. Een pak papier valt op de deurmat en ik loop ernaartoe. Ik pak de stapel op en kijk ernaar, één enveloppe voor m'n moeder van de zorgverzekering, één enveloppe voor m'n vader van de belastingdienst, twee enveloppen van zijn werk en een kaart. Voor mij zitten er drie enveloppen bij, ik neem ze mee en de overige post leg ik op de keukentafel neer. Ik ga op de bank zitten met de brieven en maak de eerste enveloppe open. "Susanne, je haalt het weg. Ik ben tot meer in staat dan jij denkt, dus ik zou het maar serieus nemen als ik jou was. Ik weet waar je woont, wanneer je slaapt en dat je om half 6 opstaat om te gaan hardlopen. Rondje park, om het meertje, langs het graf van je zusje en weer terug naar huis. Maar als jij niet doet wat ik zeg, dan lig jij straks naast je zusje. Ik kan je komen halen wanneer ik wil, zelfs s'nachts. Ik weet waar de camera's staan en waar de alarmen afgaan. Je bent nergens meer veilig, ik kan je pakken wanneer ik wil. Dus als je verstandig bent... T." staat erin. Ik pak de tweede enveloppe en open deze ook. Ik haal er een krantenstuk uit, er staat iets in over een moord uit wraak en dat de dader naar het buitenland gevlucht was. De derde enveloppe open ik ook, daar haal ik een bebloed zakmes uit. Snel stop ik het mes terug in de enveloppe, hetzelfde doe ik met de brieven. Op dat moment hoor ik de voordeur opengaan. Haastig doe ik de enveloppen tussen mijn tijdschrift. Ik sta op en ren de trap op naar mijn kamer. Ik leg de enveloppen bij de andere brieven in de lade. Ik ga met mijn tijdschrift op mijn bed liggen waarna ik de deurbel hoor. Ik kijk op, maar al snel kijk ik weer in mijn tijdschrift. 'Suus, er is iemand voor je!' hoor ik mijn moeder vanaf onderaan de trap roepen. Ik sta op van mijn bed en loop de trap af naar beneden. Als ik bijna beneden ben zie ik wie er op de bank zit. Ik sta even stil en kijk hem aan. 'Wat doe jij hier?' vraag ik waarop hij opstaat en naar me toe komt lopen.
'Ik kom even kijken hoe het met mijn meisje is' zegt hij en zodra hij te dichtbij komt, zet ik een stap terug de trap op.
'Het gaat prima met me'
'Je hebt een keuze gemaakt zie ik,' hij steekt z'n handen uit naar mijn buik.
'Blijf af, je wil er toch niks mee te maken hebben?'
'Waar heb je het over?'
'Jij wilde een abortus'
'Ja, nog steeds, maar als jij ervoor wil zorgen'
'Ja, ik wil ervoor zorgen en je blijft er met je poten vanaf! Het heeft geen vader nodig om groot en sterk te worden!'
'Wat doe je nou raar, hij wil z'n excuses maken,' zegt mijn moeder, 'ga even zitten samen'
'Ik hoef niet te horen wat hij te zeggen heeft, het is allemaal onzin, ik weet wel beter'
'Lieverd, je moeder heeft gelijk, kom even zitten' zegt hij en we lopen naar de bank.
'Ik ben je lieverd niet, ik wil dat je weggaat. Jij wilde niks meer met me te maken hebben en nu wil je het allemaal ineens goedpraten?'
'Je laat het weghalen, anders vallen de gevolgen niet meer te overzien. En als je het waagt iemand hierover te vertellen, dan maak ik je helemaal kapot' fluistert hij in mijn oor waardoor er tranen in mijn ogen verschijnen.
'Ik wil dat je gaat,' ik sta op en loop richting de deur.
'Lieverd doe even rustig'
'Tristan, ik wil dat je gaat! Nu!' hij staat op en loopt met me mee naar de deur.
'Bedankt voor de gastvrijheid,' zegt hij tegen mijn moeder en hij stapt de drempel over, 'en jou krijg ik nog wel.' Ik sluit de deur achter hem en loop richting de trap. 'Was dat nou nodig? Hij wilde het alleen maar uitpraten' zegt mijn moeder.
'Ik hoef dat slappe gelul niet te horen. Als jullie erbij zijn is het een hele leuke, vriendelijke en goede jongen, maar als we samen zijn komt zijn ware aard naar boven. Mam, ik hoef niks meer met hem, ik heb hem niet nodig. Ik heb mijn keuze gemaakt' zeg ik en ik vervolg mijn weg naar mijn kamer.