In verkeerde handen.

Deel 8.

'Dag kleine meid van me' zegt mijn oma als ze ons huis binnenkomt.
'Dag oma,' ik loop naar haar toe en omhels haar, 'wat leuk dat je even langs komt'
'Dag mam' zegt mijn moeder en ze begroeten elkaar. We gaan met z'n drieën aan de eettafel zitten terwijl mijn moeder koffie zet. Voor mij zet ze een glas water neer waarna ze ook gaat zitten. Ik neem een slok van mijn water en nog altijd wordt er niks gezegd. Ik voel een golf van misselijkheid opkomen die me van mijn stoel doet opstaan. Ik loop haastig naar de wc waarop mijn oma mijn moeder vragend aankijkt. 'Is ze ziek?' vraagt mijn oma verbaast.
'Ze is in verwachting' antwoord mijn moeder.
'In verwachting?'
'Avondje stappen met d'r vriendje, alleen bleek dat ineens een heel misselijk ventje te zijn'
'Maar het is dus niet haar keuze?'
'Nee, zeker niet. Sterker nog, zij wilde niet'
'Maar ze houdt het wel?'
'Ja, ze is zeker van haar zaak, ik kan er niks meer tegenin brengen. Het is volledig haar keuze'
'Arm kind'
'Ze red zich wel, en Dennis en ik helpen haar waar nodig,' ik loop terug de kamer in, 'we redden ons wel'
'Hé, meisje, ik hoor het net van je moeder,' ik ga weer aan de tafel zitten en neem opnieuw een slok water, 'ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Gefeliciteerd is niet zo gepast misschien, maar wat erg voor je is ook weer zo deprimerend'
'Het is goed zo,' antwoord ik, 'zelf heb ik ook nog geen idee wat ik liever hoor'
'Maar als je ooit een oppas nodig hebt...' zegt mijn oma na een korte stilte.
'Dan ben jij de eerste die het hoort' zeg ik lachend en vlak daarna zwaait de voordeur open. Hij hangt zijn jas op terwijl we hem aankijken. Hij kijkt ons aan, begroet mijn oma en loopt door. Mijn moeder staat op van haar stoel en loopt mijn vader achterna. 'Waar was je?' vraagt mijn moeder geïrriteerd, 'Susanne denkt dat je kwaad op haar bent'
'Ik was even naar een vriend,' antwoord mijn vader, 'maar waarom zou ik kwaad zijn?'
'Omdat je wegliep toen ik je verteld had dat ze verkracht was. Ze was volledig overstuur. Ze dacht dat je teleurgesteld was, ze ging zichzelf dingen verwijten, ze ging twijfelen over haar keuzes. Dennis, ze wilde het per direct weg laten halen! Ze stond al klaar met haar hand vol pillen, allemaal omdat ze dacht dat jij het er niet mee eens was!'
'En waarom is dat mijn probleem?'
'Je had niet weg moeten gaan, je had moeten zeggen dat het je niet uitmaakte'
'Weet je wat het met je doet? Weet je wat het met je doet als je hoort dat je dochter verkracht is?'
'Ja, dat weet ik maar al te goed. Maar ik ben niet weggelopen, ik ben bij haar gebleven en we hebben het erover gehad. Ze was zeker van haar zaak, maar door jouw actie is ze weer gaan twijfelen'
'Dat spijt me, maar ik kon niet anders'
'Hoezo je kon niet anders?!'
'Ik heb altijd gezegd dat het geen kwaad kon om te experimenteren, ik heb het misschien zelfs wel aangemoedigd, maar ik had nooit gedacht dat ze echt zo ver zou gaan. En nu is ze fucking zwanger! Krijgt ze een kind!'
'Ja, maar dat kan ze. We kunnen haar toch helpen?'
'Mirjam, ik weet niet of ik dat wel wil'
'Het is je dochter! Dan twijfel je daar toch niet over?'
'Jawel, ik wil niet weer zo'n klein hummeltje in huis, ik trek dat niet. Ik moet toch gewoon kunnen werken?'
'Werken, je dochter heeft je nodig en jij denkt aan werken?!'
'Wat moet ik dan, dag in dag uit thuis gaan zitten?'
'Een paar dagen in de week misschien, dat kunnen we toch afwisselen? Ze heeft ons nodig, Dennis, we zijn haar ouders'
'Ik had gehoopt dat ze zo verstandig zou zijn om het weg te laten halen, dan hadden we dit gesprek nu niet hoeven voeren en had alles verder oké geweest'
'Jij wil een abortus?!'
'Ja, dat had ik liever gehad ja, maar het is haar keuze!'
'Dus jij wil dat ik het weg laat halen?' vraag ik als ik mijn vaders werkkamer inkom.
'Nee, lieverd, zo bedoelt papa het niet' sust mijn moeder waarna ik snel en met tranen in mijn ogen zijn werkkamer weer verlaat. Ik ren de trap op en sla de badkamer in. Ik draai de deur op slot en ik hoor hoe mijn ouders de trap op rennen. 'Suus, wees verstandig' hoor ik mijn moeder zeggen terwijl ik een beker met water vul.
'Lieverd, ik bedoelde het niet zo! We zullen voor het kindje zorgen' hoor ik mijn vader zeggen.
'Daar meen je helemaal niks van!' roep ik en ik pak een aantal pillen.
'Susanne, doe het niet. Het is jouw keuze. Ik ben niet boos op je, ik wist gewoon even niet wat ik ermee moest en ik dacht dat het misschien makkelijker was om er met mama over te praten' hoor ik mijn vader zeggen en ik laat de pillen uit mijn handen vallen waardoor ze in de wasbak terecht komen. Een behoorlijke knal galmt door de ruimte nadat ik het potje met pillen tegen de deur aan heb gegooid. Vervolgens draai ik de kraan open waardoor het bad langzaamaan volloopt. Het water wordt heter en heter. Zacht getik is hoorbaar op de gesloten deur. 'Susanne, mag ik even binnenkomen?' hoor ik een lieve en vertrouwde stem zeggen, 'dit is niet de oplossing, je hoeft het niet alleen te doen.' Ik draai de kraan dicht, loop richting de deur, draai hem van het slot af en laat mijn oma binnen. Achter haar sluit ik de deur opnieuw en draai ik het slot weer dicht. 'Ik weet het niet meer, de één zegt houden, de ander zegt weghalen' zeg ik na een korte stilte.
'Maar wat wil jij?' vraagt mijn oma en ze pakt me vast, 'het is jouw keuze'
'Ik wil het houden, maar ik wil ze niet kwijtraken'
'Je raakt ze niet kwijt, ze zijn er voor je. En ik ben er ook nog'
'U heeft gelijk, ik hou het' zeg ik en ik draai de deur van het slot af. Samen lopen we de badkamer uit en gaan we de trap af. 'Ik was net op tijd' fluistert mijn oma tegen mijn ouders waarna we met z'n drieën aan de keukentafel gaan zitten, 'ik ga maar weer op huis aan.' Ze loopt naar de deur en opent hem. 'Bedankt mam' zegt mijn moeder waarna mijn oma knipoogt en de deur uitloopt.
'We houden van je lieverd, en van dat kleine wezentje in je,' zegt mijn vader en hij pakt mijn handen vast, 'het spijt me.'
'Het is oké' zeg ik en we drinken samen een kopje thee als de deurbel gaat. Mijn vader loopt naar de deur, opent hem en een vriendelijke postbezorger komt tevoorschijn. 'Ik heb een pakketje voor Susanne Wieringa' zegt hij en ik sta op. Ik loop naar de deur en kijk naar het pakket. 'Ik heb niks besteld'
'Het is toch echt voor u bedoeld, als u hier even wilt tekenen' zegt hij terwijl hij het apparaatje voor me houd. Ik kijk ernaar en zet mijn handtekening. Hij overhandigt met het pakket en ik zet het onder de kapstok. Mijn vader en ik gaan weer aan de tafel zitten bij mijn moeder. 'Moet je het niet even openmaken?' vraagt mijn moeder waarop ik mijn hoofd schud.
'Dat komt wel' antwoord ik en mijn ouders kijken me aan. Ik drink mijn inmiddels lauwe thee op waarna ik het pakket meeneem naar boven. Ik loop mijn kamer binnen en sluit de deur achter me. Met een schaar snij ik het tape kapot waardoor ik de doos kan openen. Ik pak het witte vel papier en lees de tekst. "Het is nog niet te laat, weghalen is nog mogelijk. Zorg dat het verdwijnt, anders heeft het grote gevolgen voor jou en het kindje. En waag het niet om hier iemand van op de hoogte te brengen, ik weet waar je woont. T." Ik vouw het witte plastic open en een strop komt tevoorschijn. Mijn ogen worden groot en snel doe ik de doos dicht. Ik zet hem onder mijn bureau neer en de brief leg ik in het laatje bij de andere. Kalm sta ik op en loop ik de trap af. Ik ga op de bank zitten met een tijdschrift zonder iets te zeggen. Mijn vader loopt zijn werkkamer in en mijn moeder komt naast me zitten. 'Alles onder controle?' vraagt ze waarop ik knik. Ze staat op na een stilte en pakt haar autosleutels. ' Ik ga even oma's sjaal terugbrengen' zegt ze en ze loopt de deur uit.