In verkeerde handen.

Deel 18.

Die avond nog stapt mijn vader de deur uit met zijn koffer. Mijn moeder sluit de deur achter hem. Hij rijd weg in zijn auto en al bellend met de politie over het telefoontje, rijd hij naar het huis van Birgit. Hij belt aan en Birgit staat in de deuropening. 'Mirjam heeft me het huis uitgezet, vanaf nu ben ik helemaal van jou' zegt hij en ze laat hem binnen.
Diezelfde avond nog staat de politie voor mijn moeders voordeur. Er wordt aangebeld en ze doet open. 'Mevrouw Wieringa, wij hebben van uw man vernomen dat u vanmiddag gebeld bent door Tristan Admiraal' zegt Hugo.
'Dat klopt' antwoord mijn moeder.
'Mag ik even binnenkomen om de volgende stappen met u te bespreken'
'Ja, geen probleem,' zegt mijn moeder en ze laat Hugo en zijn collega met apparatuur binnen, 'koffie?'
'Nee, dank u' zegt hij en samen gaan ze aan de keukentafel zitten, 'dit is het ideale punt om u dochter te vinden. Het idee is als volgt, wij willen u vragen hem zo lang als mogelijk aan de lijn te houden als hij u weer belt. Op dat moment proberen wij hem te traceren en dan komt er hopelijk een einde aan haar vermissing'
'Maar dat zou geweldig zijn' zegt mijn moeder en haar telefoon gaat. Ze kijkt Hugo aan die wacht op het teken van zijn collega. 'Neem maar op' zegt Hugo waarna mijn moeder haar telefoon opneemt en hem op de luidspreker zet.
'Mirjam Wieringa'
'Susanne leeft nog, maar haar lot licht nu in uw handen. Ik zal haar niets ernstigs aandoen zolang u doet wat ik zeg. Om te beginnen wil ik dat u de politie op een dwaalspoor zet, want ik weet natuurlijk al lang dat u samenwerkt met hen en dat heeft Suus ook al gevoeld. Verdere opdrachten zullen volgen'
'Wat heb je met haar gedaan?'
'Dat zal u pas weten als u haar vind'
'En haar kindje?'
'Het leeft nog, maar of het op de wereld komt ligt in uw handen'
'Tristan!' schreeuw ik vanuit de kelder.
'Suus!' roept mijn moeder en Tristan hangt op. Hugo en mijn moeder kijken naar de agent. 'Hebbes!' zegt hij en een golf van opluchting gaat door mijn moeder heen.
'We komen u morgenochtend vroeg ophalen' zegt Hugo en hij staat op. Samen met zijn collega loopt hij het huis uit. Mijn moeder pakt haar telefoon en belt mijn vader. Ze verteld dat ze weten waar Suus is. Op dat moment springt mijn vader op van de bank, verlaat Birgit en verteld haar dat hij voor zijn gezin kiest. Hij snelt zich naar huis waar mijn moeder hem binnenlaat. 'Lieverd, het is over tussen Birgit en mij. Laten we Susanne er alsjeblieft niet mee lastig vallen. Lieverd, ik hou van jou, en alleen van jou. En van Suus' zegt hij en mijn moeder omhelst hem.
'Welkom thuis lieverd' zegt mijn moeder en samen lopen ze de trap op.

'Tristan!' roep ik en met een ruk gaat de deur open. Met harde voetstappen komt hij de trap af en hij loopt op me af. Hij hijst me omhoog en zet me tegen de muur aan. Hij pakt me bij mijn keel waardoor ik in paniek raak en nauwelijks adem krijg. 'Dit heb je aan je ouders te danken, Suus' zegt hij en op het moment dat ik bijna stik, laat hij los, slaat me op mijn oog en gooit me op de grond. Het blijft stil. 'Tristan, het is acht en een halve maand nu. Hoe lang wil je me hier nog vasthouden? Het kan ieder moment komen en wij kunnen dat echt niet alleen. Tristan! Hoor je me?! 'Tristan!' zeg ik.
'Hou je mond!' roept Tristan boos en het blijft stil.
'Tristan, laat me gaan. We kunnen dit niet alleen' zeg ik voorzichtig.
'Ik was duidelijk toch?' hij komt dicht bij me en pakt mijn gezicht vast. Ik voel hoe hij een naald in mijn nek zet en ik zak diep weg.