Yaz tatilinin son haftaları gelmişken, annemlerin gelmesinin 2 hafta kalmıştı. Üst daire boşaldığı için annemler için kıralamıştım.
Bu akşam Su memleketten dönecekti. Güzel bı akşam yemeği hazırlamak istemiştim.
Akşam saatine yakın zil çaldı. Kapıyı açtığımda yabancı biri.
Sert görünüşü vardı. Kahve renkli saçları biraz uzun olduğu için gözüne düşüyordu. Siyah deri ceketi ve pantolonu ile dikkat çekiyordu. Siyah çizmeleri çamurluydu. Bı kolunda sırt çantası diğerinde motorun kaskı vardı.
"Merhaba" kafasını yana sallayarak saçını gözünün önünden almıştı. Deri yarım eldivenli ellerini uzattı.
"Teşekkür ederim, yiğenimi yanlız bırakmadığın için.
Ben Umutun dayısı."
Şok olmuştum. Ne diyeceğimi şaşırmıştım.
Melek yetimhanede büyümüştü. Annesi ve babası öldü biliyordu.
"Girebilir miyim?"
"Ta-tabi. Ayakkabılarınızı cikarirsaniz sevinirim."
Bu nedemek oluyordu. Meleğin kardeşi. Bunca zaman neredeydi? Kafamda kendi kendime sorular kuruyordum.
"Ben size teşekkür etmek istiyorum. Umuta kol kanat gelmişsiniz duyduma göre. Ama dayısında kalması daha doğru olur. Bu hafta işlemleri hal edicem ve sizde eski hayatınıza dönebilirsiniz."
"Umutu almak mi? Ne saçmalıyorsunuz. Umut sizi tanımıyor buna ben izin veremem."
"Gördüğüm kadar tek koruyucu ailesi siniz. Yani geçici olarak. Haftaya DNA testi yaptırip islemleri başlatıcam. Umut istediği sürece tabirki gorusebilirsiniz." Diyerek kalkti.
Geriye bı telefon nummarasi bıraktı.
"Yarın tekrar gelicem. Umutu hazırla.
Diyecek söz bırakmadı.
Umut için bı yabancıydı benim gözümde.
Panik icinde telefon rehberinden Umutun kaldığı yetimhane in müdürün telefon nummarasini arıyordum.
Oraya da gitmişti.
Ne yapacaktım ben ellerim titriyordu.
Umut geldi.
"Cici Anne, ne oldu kimdi o adam?"
Boğazım düğümlenmişdi. Birşey diyemedim.
O an zil çaldı Su ve Erdem gelmişti. Erdem ile Umut yapboz yaparken, ben sofrayı kuruyordum.
"Ne oldu Damla? Rengin atmış."
Ellerim titriyordu hala.
"Çok kötü birşey oldu."
Herşeyi anlattım.
"Olur mu öyle şey ya! Sen hiç arayip sorma. Ablanin cenazesine bile gelme. Sonra çocuğu almaya gel. Vermezler takma kafana."
"Ben hiç emin değilim. Yarın avukata danışacağım. Yarın Umutu bı saat idare edersin değil mi?"
Bana sarıldı "tabi canım."
Hiç bir lokma boğazımdan geçmedi.
Misafirler gittikten sonra oturdum balkona. Umut çoktan uyumuştu.
Ellinde kart.
Burak Eliot
"Eliot?! Bu nasıl bı soy isim."
Bu geçe karmaşık duygularla uyudum.
Sabah Umutu bıraktım ve hemen avukatima gittim.
Herşeyi anlattım.
"Damla hanım, siz koruyucu aile oldunuz için Umutun gerçek ailesi gelirse ve Umutun ruh sağlığı zarar verilecek bı durum yoksa ozaman, evet velayeti Burak beye verirler."
"Yok mu bı çözüm? Yani sonuçta Umut bana alışık. Meleğin mektupu var vasiyet olarak geçmez mi?"
"Maalesef Notardan onaylanmamış olduğu için kabul edilmez belge. Bı çözüm olurdu ama..."
"Evet dinliyorum. Ama ney?"
"Siz evli olsaydınız, siz evlatlık için dava dilekçesi açabiliriz. Umutun sizde bı alışık düzeni olduğu için şansımız yüksek olabilir."
"Anladım teşekkürler. Aklınıza başka birşey gelirse ne olur arayın."
Eve geldiğimde Burak bey kapıda bekliyordu.
"Umut ile tanismaya geldim."
"DNA sonucu çıkmadan dayısı olduğunu söylemenin istemiyorum."
"Ben eminim, ama sorun oysa kabul ediyorum."
Umut gelmişti eve.
"Yine aynı abi. Siz cici annemin arkadaşısiniz. Benim adım Umut."
Ellini uzatmıştı.
"Merhaba küçük adam, bende Burak."
Kahve yapmaya mutfağı gitmiş olsamda kulağım hep oradaydı.
Güvenmiyorum ona. Ama onu evime almaya mecburdum. Ya gerçekten Umutun dayısı ise. Umutun tanıması gerekiyordu.
Giderken yarın tekrar geleceğini söyledi.
Geçe balkonda otururken öyle düşüncelere daldım. Avukatın söyledikleri aklımdan geçip duruyordu. Bı an kendimi Atakanı ararken buldum.
"Damla, hayırdır. Birşey mi oldu?"
Sessi uykulu geliyordu. Saati fark etmemiştim. 03:20 geçiyordu.
"Teklifini kabul ediyorum." Dedim
"Ne teklifi Damla anlamadım?"
"Evlenme teklifini kabul ediyorum."
"Gerçekten mi?"
"Evet, sana ihtiyacım var."
"Seni seviyorum aşkım" dedi ve kapattım.
