The Alpha's Bet

Chapter 8

Huling banat ko sa inyo bago magpasukan HAHAHA sana magustuhan nyo.

Astrid

2 years later

'Am I dead?' Yan ang unang tanong na tinanong ko sa sarili ko, it felt like a lifetime of pure sufferings--- kung ano anong ginawa nila sa akin na hindi ko mawari kung para saan.

Most of the time it was painful, sometimes I beg for them to numb the pain cause it was too much to bear. But Alpha Anito will just laugh it off like I said some kind of joke, pero kapag nagkakataon na hindi nakatingin si Alpha Anito--- kahit papaano ay tinuturukan ako ng anesthesia ni Doctor Kiro para maibsan ang sakit ng ginagawa nila sakin.

Kahit na papaano ay nagpapasalamat ako sa kanya.

I tried opening my eyes but I was blinded by the piercing light, kaya sinarado ko ulit ang mata ko. Pinakiramdaman ko muna ang paligid, sinubukan kong igalaw ang aking kamay at paa--- hindi ito nakatali, which is nakakapagtakha. Inaalisan lang nila ako ng tali kapag magc-cr ako o kakain---tapos iniiwan pa nilang nakatali ang mga paa ko pag kumakain, at kapag mag-ccr naman ako palaging may sumusunod sa aking guwardiya, na sa labas nakabantay. Hindi naman ako pwedeng tumakas sa bintana ng cr dahil sobrang liit nito--- at kahit makalabas man ako sandamakmak namang sundalo ang naghihintay sa akin sa gate ng mansyon.

Napagalaman ko rin na hindi lang pala ako ang biktima nila, wala silang pinipiling kasarian, halos lahat ng biktima nila ay mga mahihirap, o mga palaboy sa daan,  kabilang sa ibabang parte ng tatsulok.

Ang mga iba ay namatay dahil hindi nila nakayanan ang sakit, ang iba naman ay naging abnormal ang kilos, naging kumpletong werewolf ang mga ito at hindi na nakabalik sa human selves nila--- ang iba naman ay kabaligtaran, hindi na sila nakabalik sa werewolf selves nila. Dahil doon ang iba sa kanila ay piniling tapusin ang buhay nila--- I guess it's too much to bear for them, hindi naman kasi madali iyong may mawala na malaking parte ng pagiging "ikaw." Sobrang sensitive ng mga werewolves pagdating sa mga bagay na iyon.

Nagdesisyon akong unti-unting buksan ang mga mata ko at sinubukan itong sanayin sa liwanag.

Anong petsa na kaya? Wala na akong ideya, magmula nang pinasok nila ako dito wala nakong naging koneksyon sa labas ng mansyon. Ni hindi ko na nga alam kung ano nang nangyari sa pamilya ko, nang maisip ko iyon ay may naramdaman akong unti-unting tumulo mula sa aking mata. Unti-unti kong iniangat ang aking kamay para hawakan ang aking pisngi--- it was my tear. How pathetic, after ng lahat ng sakit na dinanas ko akala ko mamamanhid na ako pagdating sa mga ganitong emosyon, nagkamali pala ako.

Nasan na kaya sila? Bakit walang nakabantay sa akin? Tumingin ako sa paligid, walang nagbago, lahat dito ay puro kulay puti. I looked at my sorroundings suspiciously, sigurado ako na may binabalak silang gawin sa akin--- ang tanong ano naman kaya iyon?

Hindi naman kasi normal para sa kanila na iwan ako ng mag-isa dito. Palaging may guwardiyang nakabantay sa akin. Panigurado ako ay may patibong na nakahanda para sa akin, saan naman nila kaya nilagay iyon?

Umusog ako papunta sa edge ng kama kaya nakalaylay ang mga paa ko rito--- unti unti ko iyong tinapak sa malamig na sahig. Everything feels weird and suspicious, where are they?

Finally--- tumayo na ako, I again looked at my sorroundings, alerting my stance in case something pops out, out of nowhere.

Nagulat ako nang biglang may magsalita at biglang may lumitaw na parang translucent t.v sa harapan ko--- lumitaw doon ang mukha ni Alpha Anito.

"Well, it's been a while my dearest Astrid, how have you been lately?" All I wanted to do right then and there was to punch the translucent screen so hard that even if I can't touch it--- it will break.