իմ գրքի ընկեր

Մաս13

POV Աստղիկ

Ներս մտա տուն տատիկը տանն էր, արագ գնացի փոխվեցի, որ չտեսնի հագուստիս կեղտը  հագուստս դրեցի լվացքի մեքենայի մեջ և եկա ճաշասենյակ

-Աստղ բան է եղել, որ շուտ ես տուն եկել

-Չէ տատ, ուղղակի դասատուն չէր եկել, մեզ էլ բաց թողեցին

Ստեցի ես, չեմ սիրում ստել սակայն չէի ուզում պատմել իրական պատմությունը

-Իսկ ինչի ես  կարմրել

ես անկախ ինձանից արագ ձեռքերս տարա այտիս, ամբողջությամբ վառվում էի 

-Երևի որ արագ եմ եկել դրանիցա

-Լավ դե արի խոհանոց ճաշենք

-Լավ

Ճաշելուց հետո գնացի իմ սենյակ, հայելու մոտ կանգնեցի տեսա որ կարմրությունը արդեն անցել էր,  հիշեցի Էմիլի համբույրը ու մարմնովս դող անցավ: Ես էլ չէի հասկանում թե ինչ է կատարվում: Միաժամանակ ուզում էի որ Էմիլի հետ անընդհատ լինեմ  իր կողքին, սակայն մյուս կողմից էլ մտածում էի թե ինչ ռեակցիա ցույց կտա Նարեկը և վախենում էի անգամ դրա մասին մտածել:

Լսեցի որ Նարեկը եկավ տուն ու միանգամից մտավ իմ սենյակ, երևի արդեն Էդգարը պատմել էր կատարվածի մասին

-Աստղ Էդգարը ասեց թե ինչ է եղել այսօր

-Տենց էլ գիտեի որ կասի, իսկ ես նրան խնդրեցի որ չասի քեզ

-Աստղ ես զայրացել եմ, որ դու չես ասել ինձ ու եթե Էդգարը չասեր, ես մեկ է իմանալու էի

-Նարեկ ինչ կարիք կար քեզ ասելու, որ այսօր մի աղջկա հետ կռիվ եմ արել, լուրջ բան չի եղել, 

-Աստղ չեմ ուզում որ քեզ մեկը նեղացնի

-Չի կարող ինձ որևէ մեկը նեղացնել, քանի որ դու ինձ միշտ կպաշտպանես, ասեցի ես ու գրեցի եղբորս

-Ճիշտ ես, իսկ ով նեղացնի, ոտքերը կջարդեմ կես կատակ, կես լուրջ ասեց Նարեկը:

Հաջորդ օրը դպրոցում բոլորը խոսում էին իմ ու Մոնիկայի կռվի մասին:

-Աստղ ափսոս երեկ չէի եկել, ասեց Արփինեն

- Հաա, տխուր էր առանց  քեզ

-Բոլորը խոսում են քո ու Մոնիկայի կռվի մասին, սակայն ինչ կապ ունի Էմիլը, որ անընդհատ իր անունն էլ են տալիս

-Մոնիկան Էմիլի ընկերուհին է, կամ ընկերուհին էր և նա եկավ մեզ բաժանեց այնուհետև Մոնիկային տարավ ճաշարանից

-Հաա, կարծես կինոյի դրվագ լինի Աստղ

-Ես էլ եմ համաձայն:

Երկար դասամիջոցին ես ու Արփինեն գնացինք ճաշարան, ես անկախ ինձանից փնտրում էի Էմիլին, սակայն նա չկար: Երբ վերադարձանք դասարան տեսա որ սեղանիս վրա ինչ-որ տուփ է դրված