H E R O E S ✔️

26. Wyruszamy

Nico
Dzisiaj dzień wyjazdu. Zwiedziliśmy już nasz statek. Był całkiem fajny. Taka mniejsza wersja Argo 2. Obecnie siedzę na zaczarowanym pomoście i gadam z Thalią. Czekamy na czarodziejów. W sumie to nie wiem co oni tam robią ,w końcu na naszej magicznej łajbie jest wszystko: jedzenie ,ciuchy ,książki. Takie tam. O ,idą Harry i Ron!
-Hej.- uśmiechnął się do mnie ten pierwszy.
-Cześć.
-Elo. Całe wieki czekaliśmy na was. A gdzie wasza dziewczyna?- Thalia nigdy nie liczy się ze słowami. Uniosłem brew i czekałem na reakcje.
-To nie jest nasza....- twarz Rona była koloru jego włosów. Łowczyni poklepała go po ramieniu.
-Dobra ,dobra. Zluzuj majty i właście na pokład.- oczywiście Thalia poszła z nimi i musiałem zostać sam i czekać na Hermione. Z byciem sam ,nie mam większego problemu. Ba ,nawet wole być sam ,niż z ludźmi. Jednak nieco przerażała mnie myśl o przebywaniu sam na sam z dziewczyną. Po pierwsze: to człowiek ,a ja ludzi nie trawię. Po drugie: to dziewczyna ,a ja nie rozumiem dziewczyn totalnie. Po trzecie: cały czas gapi się na mnie. Tak perfidnie. Jakbym był kosmitą czy coś. Kiedy powiedziałem o tym Piper ,stwierdziła że ona się zakochała. Śmieszne. Haha. Jaka dziewczyna zakochałaby się we mnie?! Jestem Nico di Angelo ,syn Hadesa ,boga Podziemi i trupów. Jestem samotnikiem ,skrajnym przypadkiem pesymizmu i depresji. Jestem jednym z najbardziej przerażających ludzi ,którzy chodzili po ziemi. A teraz słyszę ,że jakaś ,chyba w miarę normalna dziewczyna ,się we mnie buja. To zbyt śmieszne ,żeby było prawdziwe. Z drugiej strony Piper jest córka Afrodyty i zna się na takich rzeczach. Ale.... nie. To jest fizycznie niemożliwe. Więc tak siedzę i myśle. Bogowie ,w końcu idzie.
-Brawo udało ci się ogarnąć. Gratuluje. Teraz może łaskawie zechcesz wejść na pokład?- zapytałem kpiąco. Hermiona ze śmiechem pokręciła głową.
-Już idę kapitanie.- w tym momencie jestem całkowicie pewien ,że to mi się przyśniło. Dziewczyna pocałowała mnie w policzek i weszła na statek. Co. Tu. Się. Odwala.