Çelişki

4.Bölüm: ÖRÜMCEK!

Multimedya Yaman *-*
Bölümü güzel yorumlarından dolayı @GevezeFeracelimXD ye ithaf ediyorum :D Keyifli okumalar...

Korkuyla Yaman'ı dürttüm. Gözlerini yavaşça açtığında baygın olmadığına sevinmiştim. Elini kanayan alnına götürdü. Eline gelen kanı görünce bana doğru dönerek sinirle bakmaya başlamıştı. Delici bakışlarından kurtulmak için hava yastığıyla olan mücadelemden sonra kendimi arabadan dışarıya atmıştım. Bildiğiniz atmıştım çünkü şu an yerle bakışıyordum. Düştüğüm yerden hızla kalkarak üstümü silkeledim.

Araba şu anlık kullanılamaz gibi duruyordu. Ben bulunduğumuz yere göz atarken Yaman da arabadan çıkmıştı. İlk önce arabaya kısa bir bakış attıktan sonra bakışlarını bana dikti. Bana sinirlenmesi çok saçmaydı çünkü başımıza gelenler onun peşindeki adamlar yüzünden olmuştu. Burada asıl kabahatli olan oydu. Hayatımda ilk kez araba kullanıyordum. Ne bekliyordu ki!

Onun bakışlarını umursamayarak omuz silktim. Yaptığım bu harekete gözlerini devirdikten sonra etrafa göz atmaya başladı. Kısa bir süre inceledikten sonra sola doğru yürümeye başlamıştı. Oysa ki ben sağdan geldiğimi düşünüyordum. Öyleyse onun peşinden gitmek zorunda değildim. Onu takmayarak ben de sağa doğru dönmüş ve yürümeye başlamıştım.

Nasıl olsa birazdan arkamdan gelirdi. Beni ormanda bir başıma bırakacak hali yoktu ya. Yoksa bırakır mıydı? Tabi bırakırdı, beni niye umursasın ki! Telaşla arkamı döndüğümde gözlerim Yaman'ı aramıştı... Gerçekten yoktu. Geldiğim yönü geri yürümeye başlamıştım. Yaman'ın gittiği tarafa doğru yönelmiştim. Fazla uzaklaşamazdı herhalde. Tam ona yetişmek için koşacaktım ki aklıma gelen düşünceyle olduğum yerde kaldım. Ben niye onun peşinden gidiyordum ki? Hazır kaçıp kendi evime gitme fırsatını bulmuşken. Bir şekilde yolu bulurdum. Onun olmasına gerek yoktu. Bu düşünce kafama dank ettiğinde olduğum yerde bir kez daha geriye dönerek ilerlemeye başlamıştım.

Yürüdüm,yürüdüm,yürüdüm... Ama anca yürüyordum zaten. Nasıl bir ormandı bu böyle! Yoksa bulunduğum yere geri mi dönmüştüm? Ayaklarım yürümekten ağrımıştı ve hava yavaştan kararmaya başlıyordu. Acaba bu ormanda kurt var mıdır? Peki ya ayı varsa! Saçmalama Ada! Yorgunluk kafana vurdu iyice.

Gücümden kalan son kırıntılarla yavaş adımlarla yürümeye devam ediyordum. Yorgun bir şekilde dalgın dalgın yürürken aniden biri beni çekerek yere kapaklanmama neden olmuştu. Ahh başım! Korkudan kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Yattığım yerde gözlerimi açtığımda beni çeken kişinin benimle birlikte düştüğünü gördüm. Asıl önemli olansa bu kişinin Yaman olmasıydı!

Şu an aramızda bir karış anca vardı ve Yaman'ın eli belimi sarmış bir şekilde yerde yatıyorduk. Hemen kendime gelerek Yaman'ı hızla itİp ayağa kalkmıştım. Yaman da ayağa kalkarak kolumu tuttu ve eliyle yeri işaret etti. O yerdeki çukur muydu? Demek o yüzden birden öyle çekmişti beni. Ben de salak gibi neler düşünmüştüm. İyi de beni nasıl bulmuştu? O da mı kaybolmuştu yoksa? Ya da beni mi arıyordu? Niye arasın ki canım! O da kesin kayboldu ve tesadüfe bakın ki yine karşılaştık!

Yaman beni kolumdan tutarak çekiştirmeye başlamıştı. Onunla gitmek zorundaydım sanki! Ama ayaklarımda da yürüyecek hal kalmamıştı zaten. Hızla kolumu Yaman'dan kurtararak olduğum yerdeki çalıların oraya oturmuştum. Ayak bileklerimi tutmaya başladım. Resmen sızlıyorlardı. Ben bileklerimi ovuştururken birden kendimi havada buldum. Yaman beni kucaklamış mıydı yani? Bırakıp gider diye düşünürken hemde. Şu an Yaman'ın omzundan baş aşağı sarkmış bir vaziyette duruyordum.

Bu böyle olmamalıydı! Hemen olduğum yerde çırpınmaya başlamıştım. Ama Yaman beni takmayıp yürümeye devam ediyordu. Biraz çırpındıkan sonra hiçbir işe yaramadığını anladım. Çırpınmaktan vazgeçmiştim. En azından yürümüş olmuyordum aslında. Yorgunluktan fazlasıyla uykum gelmişti ama Yaman'ın omzunda uyumak istemiyordum açıkçası. Fakat göz kapaklarım düşünceleimi umursamayıp yavaşça kapanmaya başlamışlardı bile.