GÖZYAŞI DENİZİ( SESSİZLİK YEMİNİ)

~ HERKES GİDER Mİ ? ~

Yine hüsran,yine keder hiç bırakmayacak mı bu ikili benim peşimi bilmiyorum.Daha nereye kadar benimle gelecekler ?

Söylesene şimdi ne yapacaksın,ne halt yiyeceksin Asena ?
Aklında bir plan var mı ?

Kafamı kurcalayan bunca sorudan bir tanesine bile mantıklı bir cevap veremeyince sinirlerim zıpladı.
Bak yine o susmak bilmeyen çenen yüzünden başına neler geldi.

Eee daha ne kadar o otelde kalacaksın bir de Mert'in parasıyla.
Çalışıp ödeyeceğim diyorsun ama daha bir işin bile yok.

Evime de gidemiyorum,sen hangi ara bu kadar korkak oldun Asena.Sen herkesten gidersin,her yerden gidersin ama o evden gidemezsin, gitmeyeceksin.
Çünkü sen o evde büyüdün,seni o evde annen ne zorluklarla büyüttü.
Şimdi arkana bile bakmadan o evi geride bıraktın.
İçimi kemiren kendimle yaptığım o hesaplaşma hiç bitmeyecek gibiydi.

Gün geçtikçe olmamam gereken kişi olmaya başlıyorum.
Ve bende bundan çok korkuyorum.

Bir kalbinin varlığının farkında bile olmayan bir kızsın sen hatırlatırım.
Ve şimdi tek başına çırpınıyorsun ama görünen o ki çırpındıkça batar gibisin.

Yol beni nereye götürürse dermişcesine yürüyordum.Adımlarım kadarda bir o kadar şaşkınım.

İlk günden işten kovulmak kulağa gerçekten komik geliyordu.Ama şuan bırakın gülmeyi sahte bir tebessüm bile konduramıyordum suratıma.

Deniz kenarları benim artık gelebilecek tek evim diyecek kadar oldu.

Kayalıkların üzerine oturdum ve bundan böyle hayatımın akışını kontrol edemeyeceğimin sinyallerini çoktan almıştım.

Bir anlık bir sinir ve sinirlerimi kontrol edememenin cezasını çekiyorum şimdi.

Ve bir taraftan düşünmeden edemediğim Bartu.
Ne kadar kolaydı onun için benim için ise tam tersi.
Gözlerimle gördüm onu o kadınla sarmaş dolaş,daha başka ne açıklaması olabilir ki ?

Annemden sonra ona güvendim ona sığındım.Ben gemileri değil tüm limanı yaktığımda o geldi liman oldu bana.
Rol yapmadı biliyorum çünkü gözleri gözlerime çok güzel bakıyordu,çok güzel sevdi sandım.

Ama işte sadece sandım...

Neden peki neden ?
Yetmez miydi bu acılar bana,az mıymış kalbimdeki yaralar.
Sırf ayrılıklara alışık olduğumdan mı bunlar ?Âdet bozulmasın diye mi gitti herkes benden teker teker.
Kaçamadım hiçbir zaman dertlerimden,nereye gittiysem onlarda geldi benimle.
Annemle geride bırakmıştık tüm kederleri tüm dertleri şimdi ise yalnızım, yapayalnız.

Ama korkmadım hiçbir zaman,inandım güzel günlerin geleceğine.
Bizimkisi sadece bir umuttu.
Emrah'ın da söylediği gibi "Gün doğmadan neler doğar bilinmez"

Korkak mı sandılar beni bu acılar,yanıldılar o vakit.
Ben babasız büyüdüm evet,doğru.Hayatımdaki ilk darbeyi de yine babamdan aldım.Ve ilk güvensizliğimi de o yaşattı.
Babası yaşadığı hâlde sevgisizliği babasından öğrenenlerdendim ben.

Ben hep baba diye ağladım.Pencerelerden sokakta oynayan arkadaşlarımı değil,babamı gözledim belki gelir diye.
Ben babalar gününde sokak köşelerine saklandım.Hıçkıra hıçkıra  "baba" diye ağladım.
Babam çünkü söz vermişti "geleceğim kızım"diye.
Kıskanç değildim ama görmek istemezdim arkadaşlarımla babalarını mutlu çünkü ben baba sevgisi nedir görmedim,doyamadım babama.

Beni babam hiç mutlu etmedi.

Bir gün arkadaşım "senin baban sizi bırakıp gitti"dediğinde sesimi yükselttip "benim babam gitmez,beni bırakıp gitmez o gelecek, yalancı !"deyip ağlaya ağlaya eve koşmuştum
Annem ne oldu neden ağladın diye sorduğunda ise "düştüm"deyip ona yalan söylemiştim.