"နင္အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ေတဇ"
"ငါက ငါပဲေလ…ဘာကိုေျပာင္းလဲရမွာလဲ
ပုလဲရယ္"
သက္ျပင္းအသာခ်ကာေျပာလိုက္တဲ႕
သူ႕အသံကအားသိပ္မပါ။
"ငါ့ကိုေရွာင္လာတယ္…ငါမွမဟုတ္ဘူးျပည့္ျဖိဳးကိုေရာပဲ…အတန္းထဲမွာလည္းအျမဲတစ္
ေယာက္ထဲမႈိင္ေတြေနတယ္။နင့္ကိုျကည့္ရတာ
တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္လိုပဲ"
ေဘးနားကပုလဲကိုေငးျကည့္လိုက္ေတာ့
ပုလဲကသူ႕ကိုမျကည့္ေန။ေန႕လည္ေက်ာင္း
ဆင္းခ်ိန္ျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းဝင္းထဲက
ေဆာ့ကစားေနသည့္ကေလးေတြဆီမွာသာ။
"ပုလဲ "
"မဟုတ္ဘူး…ငါနင္တို႕ကိုေရွာင္ဖယ္ေနတာ
မဟုတ္ပါဘူးပုလဲ"
စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္ပဲလိုက္ျပီး
သူ႕အေပၚေကာင္းလြန္းတဲ႕သူငယ္ခ်င္း
နွစ္ေယာက္ကိုပစ္ထားမိသလိုျဖစ္ေနျပီ။
နင္တို႕နွစ္ေယာက္ကလဲငါ့ဘဝမွာအေရးျကီး
ဆံုးသူေတြပါ။
"အခုဆယ္တန္းေရာက္လာတာနင္ကငါတို႕
နွစ္ေယာက္နဲ႕ပိုျပီးေဝးကြာသြားတယ္
သူမ်ားအိမ္မာသြားေနတယ္…စကားနဲ႕သူမ်ားလာေက်ာတာေတာင္မခံတတ္တဲ႕နင္က
အတန္းထဲမွာဟိုေကာင္ရဲ႕ခိုင္းဖက္လိုေနေန
တယ္…နင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲေတဇ ဟင္"
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး… ပုလဲ တစ္ကယ္ပါ။ငါအဆင္ေျပတယ္"
"ငါတို႕သံုးေယာက္ကအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း
ေတြေလ…ဘယ္အရာကမွငါတို႕ရဲ႕သံေယာဇဥ္
ကိုဖ်က္ဆီးလို႕မရဘူး…ေနာက္ဆိုနင္တစ္
ေယာက္ထဲအခုလိုခြဲထြက္ျပီးမေနေနပါနဲ႕ ။
နင္မွာတစ္ခုခုအခက္အခဲရွိရင္ငါတို႕ကိုေျပာလို႕ရတာပဲေလ"
သူ႕ကိုေျပာင္းလဲသြားျပီလို႕ေျပာသည့္ပုလဲ
သည္လည္းအရင္တုန္းကလိုသြက္
သြက္လက္လက္နဲ႕မဟုတ္ေတာ့
ျငိမ္သက္လြန္းေနလွသည္။
"နင္ေတာင္ရင့္က်က္လာျပီပဲပုလဲ…"
ခပ္ဖြဖြျပန္ျပံဳးျပလာတာက အရြယ္ေရာက္ျပီး
သားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို။
မာနမရွိေတာ့တာမဟုတ္ေပမဲ႕ သူ႕အနားမွာ
ေနခြင့္ရဖို႕ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ႕ငါ့ဘဝမွာ
ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕တဲ႕တစ္ခုထဲေသာမာနက
ဘယ္လိုအေရးပါေတာ့မွာတဲ႕လဲ။
ဒီအတိုင္းသူ႕အနားမွာေနခ်င္ခဲ႕ယံုေလးပါ။
