မနက္ခင္းေက်ာင္းလာရာလမ္းကနွစ္
ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
စက္ဘီးကိုတြန္းလာျပီးထက္ျမတ္က
သူ႕ေဘးမွာလမ္းေလ်ွာက္ေနသည္။
ျငိမ္ျငိမ္ေလးေလ်ွာက္ေနတာေတာ့မဟုတ္
လက္ထဲမွာေတာ့သူ႕ကိုဝယ္ေက်ြးခိုင္း
ထားတဲ႕စားလက္စမုန္႕ထုပ္ရွိေနသည္။
ထက္ျမတ္သေဘာအတိုင္းကားလမ္းက
မသြားဘဲေျမနီလမ္းျကားကေနသြားသျဖင့္
ေက်ာင္းကိုေတာ္ရံုနဲ႕မေရာက္နိုင္။သူ႕အေမကို
ဆန္႕က်င္ကာအိမ္ကကားနဲ႕မသြားဘဲသူနဲ႕အတူ
ေက်ာင္းသြားသည္႕အေျကာင္းအရင္းကိုအခု
သိလာျပီ။ဒီေကာင္ေလးဗရုတ္က်ကာလြတ္လပ္
ေရးရေနသည္။
""အေရွ႕မွာ ဗြက္အိုင္""
ေျမာက္ျကြေျမာက္ျကြနွင့္ ေအာက္ကိုမျကည့္ဘဲ
ဗြက္အိုင္ထဲေျခလွမ္းေတာ့မည့္ထက္ျမတ္ရဲ႕
လကကိုျမန္ျမန္လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့မွ
လန္႕သြားျပီး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ပံု
နွင့္ျပန္ရယ္ျပသည္။
လန္႕သြားရသည့္သူမွာသူမဟုတ္ေသာ္လည္း
ေဆးမိထားသည့္သူလိုမတ္တပ္ေမ့ေနရသည့္
သူမွာေတာ့သူသာ။အျမဲေငးျကည့္ခဲ႕ဖူးေသာ္
လည္းသူ႕အတြက္ရည္ရြယ္ကာတစ္ခါမ
ွတိုက္ရိုက္မ႐ွိခဲ႕ဖူးတဲ႕ အျပံဳး။
"ေဟ်ာင့္... ရျပီငါ့လက္ကိုလႊတ္ေတာ့ေလ"
သတိလြတ္ကာ ေငးေနမိျပီးမွ ျမန္ျမန္
လႊတ္လိုက္သည္။ဒါပထမဆံုးပဲသူ႕ကို
ထက္ျမတ္ရယ္ျပတာ။မရူးသြားဘူးဆိုရင္
္လိမ္ရာက်မည္။
""ဘာျဖစ္ေနတာလဲမင္း""
"အဟမ္း....ဘာမွမဟုတ္ဘူး။လမ္းကိုသတိ
ထားေလ်ွာက္မွေပါ့။ကေလးလိုလိုက္ကစားေန
တယ္။ ျပဳတ္က်ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မင္းရွိေနတာပဲ... ငါဘာမွမျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ
သိေနတယ္"
မုန္႕စားရင္းျပံဳးရယ္ကာထက္ျမတ္ကဘာရယ္
မဟုတ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ရင္ေတြတစ္ဒိတ္ဒိတ္နဲ႕ခုန္လာရတာက။
""ငါ့ကိုယံုတယ္ေပါ့''"
"မင္းကိုယံုတာထက္ငါ့အေမကိုပိုယံုတယ္။
ငါတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ငါ့အေမကမင္းကိုေအာ္မွာ
ေလ...မင္းကအေအာ္မခံနိုင္ေတာ့ငါ့ကိုဂရုစိုက္
ေနတာမလား "
