"အေမ ေမသားကိုအခန္းျပင္ထြက္ခြင့္ေပးပါ"
အင္အားမဲ႕စြာ အခန္းတံခါးကိုမွီျပီးထိုင္ခ်ရင္း
ေခါင္းငံုစိုက္ခ် ဒူးကိုပိုက္ျပီးျကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ
မရွိေတာ့။မ်က္လံုးစံုမွိတ္လိုက္ေတာ့ျမင္လိုက္
ရတဲ႕အေမွာင္ထုထဲအရာရာဟာေမွာင္မိုက္ေန
သည္။
အခုတစ္ခါအခန္းထဲမွာပိတ္ခံရတဲ႕ခံစားခ်က္က
ေျကာက္ရႊံ႕စိတ္လဲမရွိသလိုထြက္ေျပးခ်င္စိတ္
လဲမရွိပါ။အဲ႕ဒီထက္ပိုသည့္အရာကစိတ္ကို
စိုးမိုးထားတာပဲ။အေျပးသြားျပီးတားခ်င္ေနတဲ႕
စိတ္ကိုဘာမွမတတ္နိုင္သည့္အခုအေျခအေနမွာ
ပဲပံုခ်ထားရေတာ့မွာပဲ။အခုခ်ိန္ဆိုမင္းျပန္သြားျပီ
လားဟင္။
ခြင့္မေတာင္းခဲ႕ေပမဲ႕မနက္ေစာေစာအျပင္ထြက္
သြားတယ္လို႕အေမ့ကိုဖုန္းဆက္တဲ႕အခါဘာမွ
မေျပာေပမဲ႕မေန႕ညက အိမ္ေနာက္က်မွျပန္
ေရာက္ျပီးအေဖနဲ႕အေမနွစ္ေယာက္လံုးညျကီး
မိုးခ်ဳပ္အထိဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေစာင့္ေနျက
သည္။ဆူပူမည္ထင္ေသာ္လည္းဘာမွမေျပာျက
ပဲသြားအိပ္ခိုင္းခဲ႕တာကမနက္မိုးလင္းလာေတာ့ အျပင္ကေနအခန္းတံခါးကိုဂ်က္ခ်ထားတာျမင္
ေတာ့ဘာမွအထူးဆန္းလိုစိတ္မျဖစ္မိေတာ့ပါ။
တစ္ခုခုေတာ့သိသြားျကျပီထင္ပါတယ္။က်ေနာ့္
ကိုပိတ္ထားစရာမလိုေတာ့ပါဘူးအေမရယ္။
သားဘယ္ကိုမွမသြားပါဘူး။မသြားပါဘူး။
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ရင္း ျငိမ္သက္ေနတုန္းအျပင္
ကေနအခန္းတံခါးဖြင့္သံျကားေတာ့အလ်င္ျမန္
ပင္ထရပ္မိသည္။အခန္းထဲမွာပိတ္ျပီးေျဖရွင္းျကအံုးမွာကအတြင္းေရးကိုဘယ္သူမွမသိေစခ်င္လို႕
မလား။
"အေမ အေဖ"
"ထက္ျမတ္ထည္ဝါ မင္းမေန႕ကဘယ္သူနဲ႕
တစ္ေနကုန္ေလ်ွာက္သြားေနတာလဲ"
မာန္ပါပါနဲ႕အေဖေအာ္လိုက္တဲ႕စကားသံအဆံုး
ေဘးမွာရပ္ေနတဲ႕အေမ့မ်က္နွာကိုပါရဲရဲမျကည့္
ရဲေတာ့။ေျခဖဝါးေအာက္ကျကမ္းျပင္ဆီပဲအေဖနဲ႕အေမကိုေမာ့မျကည့္ရဲစြာေခါင္းငံု႕ထားမိသည္။
မိဘေတြကိုအေျကာက္တရားဆိုတာငယ္ငယ္ထဲကအစြဲနဲ႕ပါ။
"သား သားသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ပါ"
"သူငယ္ခ်င္း ဟုတ္လား။ေကသီ ေတြ႕လားမင္း
သားဘယ္လိုလိမ္ေနလဲဆိုတာ။ငါစိတ္မထိန္းနိုင္
ရင္ ဒီေကာင္နာေတာ့မယ္"
