ေက်ာင္းသြားဖို႕ကိုေတာ္ေတာ္ျကာမွအိမ္ထဲက
ထြက္လာျပီးရပ္ေစာင့္ေနေသာသူ႕ေရွ႕
လြယ္အိတ္ကိုမနိုင္တစ္နိုင္ပံုစံသယ္ျပလာ
သည္။လုပ္ေနျကအရာတစ္ခုလိုလႊဲေျပာင္းယူ
ေပးလိုက္ေတာ့ ေက်နပ္သြားတဲ႕အျပံဳးက
အရာအားလံုးကိုလိုက္ေလ်ာေပးေစနိုင္သည္။
"သြားမယ္ေဟ်ာင့္ ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္"
ေဘးကေနသူ႕လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ေပးျပီး
စက္ဘီးကိုျငိမ္သက္စြာတြန္းလာကာ
ဘာမွမေျပာသည့္ေတဇကိုျကည့္ရင္း
ထက္ျမတ္ေနရခက္ေနသည္။
""မင္းငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတုန္းလား""
ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႕ေတဇပံုစံက
တည္ျငိမ္လြန္းေနသည္။ေျဖးညွင္းစြာေခါင္း
ကိုိုခါလိုက္ပံုကအရာရာကိုနားလည္ေပးထား
သည့္သူတစ္ေယာက္ဟန္။
တစ္ကယ္ပါပဲရြယ္တူခ်င္းအတူတူဒီေကာင္္ကိုက
ရင့္က်က္ေနတဲ႕ပံုစံနဲ႕။
"ငါ့ေျကာင့္စိတ္ရႈပ္မခံနဲ႕… ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"မင္းေျကာင့္ငါကစိတ္ရႈပ္ရမယ္… ေဝးေသး
ငါ့အျပစ္ျဖစ္ေနမွာဆိုးလို႕ေမးတာ…
ရာရာစစငါကမ်ားမင္းေျကာင့္စိတ္ရႈပ္ရမယ္
လို႕…မင္းအေျကာင္းေခါင္းထဲမွာကိုမရွိတာ"
""အင္းပါ…မင္းမေျပာလဲငါသိတယ္""
အသံ ခပ္တိုးတိုးနဲ႕ျပန္ေျဖပံုက အရာရာကို
အေလ်ာ့ေပးထားျပီးမသိရင္သူကပဲဆိုးသြမ္း
ေနသည့္သူတစ္ေယာက္နွယ္။အရင္လိုျပန္
မစဘဲ ျငိမ္သက္လြန္းေနသည္။
"ဒါနဲ႕မင္း ျမပုလဲသြယ္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံုပဲ
ေနာ္…ငါ့ကိုေျပာေတာ့သူငယ္ခ်င္းေလးဘာ
ေလးနဲ႕။ငါနဲ႕အတူတူျပန္လာေနရင္းကခ်က္ခ်င္း
ေျပးသြားျပီးအေရွ႕ကေနကာကြယ္ေနလိုက္
တာမ်ား။ငါ့က္ုမင္းတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ႕လို႕
ပိုျပီးေဒါသထြက္သြားတာ"
""ဘာ""
့ဟုတ္တယ္မလားဆိုသည့္
မ်က္နွာေပးနွင့္ျပံဳးရယ္ေနဟန္။
လြဲတာမွဘယ္
ေနရာကစလြဲလဲဆိုတာ မသိေတာ့။
ေျဖရွင္းခ်က္ေပးမည့္အေတြးက
မင္းဝန္ခံလိုက္ေတာ့ဆိုသည့္စကားလံုး
ေတြေနာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
