The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)

Chapter One

"You have to train your mind to be stronger than your emotions, or else.. you will lose yourself."

I don't know if how many times did I heard that from Auntie Amanda, and I don't know if how many times did I tell her that I am not ready to be a leader for this land. 

"Auntie.."

"Alexis.. Please, just give it a try. Wala namang mawawala kung susubukan mo 'diba? Don't let your fear drive your own body." She said while looking at me. Begging. 

"I'll go to the Persimon later, Auntie. Have a good day." Sabi ko bago humalik sa pisngi niya. 

She sighed. Alam niyang umiiwas na naman ako sa topic. Malungkot siyang tumango sa akin kaya umalis na ako. 

I'm a brat, but not for my Auntie Amanda. She's been my mom since my parents died. I was ten years old when they left me, we don't even know kung sino ang pumatay sa kanila. We believe that Auntie Emilia knows it, siya kasi ang kasama nila ina at ama noong nangyari iyon, she's also my mom's sister. Ngunit nagkaroon siya ng trauma, siyam na taon na ang nakalipas pero hindi pa rin siya nagsasalita kaya hindi pa rin namin malaman kung sino ba ang may gawa no'n. I want to kill them, but how can I? I'm not even good enough. Ang alam ko lang ay gumawa ng away. I love brawl, by the way. I'm not the strongest, but still I want to fight. Pinaniniwalaan kong doon ko lang nailalabas lahat ng galit ko sa pumatay sa aking ama't ina. 

"Alexis, umuwi ka ng maaga dahil may kailangan tayong gawin mamaya. And please, don't do anything rekless again." Sabi ni Auntie Amanda bago ako makalabas ng palasyo, tumango lamang ako. 

Kung tungkol lang rin 'yon sa pagiging prinsesa ko ay mas mabuti pang ma-late ako mamaya. She's calling me 'Alexis' because my father's name is Alexander, they said na kamukha ko si ama, and I agree to that. Bata palang ako ay sinasabi na nila ito, girl version niya daw ako. Yeah, sa mukha lang. But I'm not good like him, I'm not strong like him, and I'm not wise like him. 

"Mahal na prinsesa, handa na po ang inyong sasakyan papunta sa Persimon." Sabi ng isang alalay dito. 

Hindi ko lang siya pinansin at dire-diretso lang akong naglakad. Sanay na sila sa akin. Mula ng mawala ang parents ko, madami ang nagbago. I'm not cheerful like the past, and they have to deal with it, wala silang magagawa. 

Tinawag nila akong 'mahal na prinsesa' gusto kong matawa minsan. Prinsesa? I'm not. Oo, prinsesa nila ako. But I don't deserve it, hindi ba nila nakikita? They're all waiting for me.. But I don't think I can do it. I'm already nineteen, but still, I'm not into it. 

Pagdating ko ng Persimon ay nakatingin sila sa akin, they are all bowing their head, lahat sila bumabati pero hindi ko lang sila pinapansin. I'm walking wearing my bloody red lipstick, my six inches stiletto, wavy burgundy colored hair dancing with the wind. 

My friends calling me bad girl of the Montavilla. Ako lang daw kasi ang babaeng Montavilla na ganto. Well, lahat ng Montavilla ay responsable, naiba lang ako. 

Here we go again. My favorite, car racing. Tinapakan ko pa ulit ang gas, naghiyawan ang mga tao ng maabutan ko na si Gaius. I look at him habang nag uunahan kami. I wave my hand and smiled at him, sarcastically. I smirked. 

Pero ako pa ata ang nainis nang mapansing 'di man lang siya nainis dahil natatalo na siya ng isang babae. 

"If I win, you will go out with me!" He shout while laughing. 

I smirked, tinaasan ko siya ng kilay. "In your dreams." I said bago mas binilisan ang pagpapatakbo.

Napamura siya ng tuluyan ko ng malampasan ang kotse niya. And finally, I reached the finish line. Isang ngiti ang pinakawalan ko, saglit kong inayos ang itsura ko bago lumabas ng sasakyan.