Chapter Twenty Seven

405 21 0
                                    

“Don’t come closer, we’re not in our territory, I can kill you whenever I want.” I warned him when I activated my pyrha.

Wala man lang akong makitang bahid ng takot sa mga mata niya. Ang tanging nakikita ko lamang ay sakit at pagtatanong sa kanyang mukha. He looks so wasted, his facial hair grew even more, his eyes were bloodshot, para siyang pinagbagsakan ng langit at lupa.

I thought the string between us were cutted already, pero bakit ramdam ko pa rin siya hanggang ngayon? It’s been three fucking months without any communication, but I can still feel him.

“Isabela..” All that he can do is to call my name. “Let me explain, please,” he begged, sobrang hina ng boses niya na tila nahihirapan.

“I don’t want to hear your explanation,” I hissed, emphasizing every word that I uttered.

“I’m on that picture bec—“ He wasn't able complete his sentence because I used my vampire speed to come closer to him, agad ko siyang dinamba.

I pulled out my dagger from the side of my pants, agad ko nilapit iyon sa puso niya. I gritted my teeth when my eyes started to change it’s color. My fangs also came out, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang dagger na gawa ni Dallas.

Gumuhit ang gulat sa mukha ko nang hawakan niya pa ang kamay ko na may hawak na dagger at nilapit pa iyon sa kanyang dibdib, isang maling galaw nalang ay tatarak na iyon.

“If killing me is the only way to lessen the heaviness that you’re feeling right now, gawin mo... mahal ko.” He whispered as his tear started to roll down to his cheek. I felt like my chest tightened once again, mas nanginig ang mga kamay ko. Pakiramdam ko'y may bumara sa lalamunan ko.

He’s not the alpha that I knew. He’s strong, full of authority, killing without mercy, but he’s being like this in front of me?

“Get up and fight with me,” madiin kong utos bago umalis na ibabaw niya. Ayaw kong magpadaan sa nararamdaman niya, siya pa rin ang dahilan kaya nawala ang mga magulang ko.

This bond will not interfere in my plan.

Marahan siyang tumayo ngunit umiling lang siya sa’kin. Mas lalong nag alab ang galit sa mga mata ko, ngunit bakit hindi ko siya magawang saktan? I would have killed him earlier!

“You know I can’t fight with you,” he stated.

“Bullshit! We’re not allies anymore, we’re enemies!” I hissed.

“Because you didn’t listen to me..” he said softly, maski ramdam ko ang pagdadamdam niya.

Mukhang wala akong mapapala dito. And I hate myself for not doing anything, ni hindi ko magawang saktan siya kaya mas mabuti pang umalis nalang.

“Fine. Let’s not fight, but I don’t want to see your face again. Huwag lang kayong magkakamaling tumapak at manggulo sa buong Montavilla, I will not think twice na ubusin ang lahi niyo.” Ngingit sa galit ang ngipin ko nang sabihin iyon bago siya talikuran.

Humarap pa ako nang isang beses sa kanya, parang may sumasaksak sa’kin ng makita na naman ang kanyang mukha. His face looks so crashed because of agony when he saw me walking away from him.

“I can’t hurt you, kahit ano pa ang nagawa ng lahi niyo sa amin. The best way for us is to never see each other again. I don’t want to be with you anymore, Kaiden. It grieves me to think that my mate killed my parents.” I swallowed hard, I can’t look at his face.

“And no matter what will happen, I will not give up the safety of Montavilla just for you,” I remarked before I walked away.

Napahawak ako sa kotse ko nang maramdaman ko ang pagkirot ng puso ko, agad dumaloy sa akin ang kaba. Ilang minuto ang tinagal non. Kanina pa lang na palayo ako sa kanya ay nararamdaman ko na, bawat paghakbang ko ay siya ring pagbigat ng nararamdaman ko.

The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon