The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)

Chapter Five

I tried to read his body language. I noted his eyes were heated, it turned into golden yellow but still focused. Hindi talaga siya gumagalaw hangga’t hindi ako ang nagsisimula. He’s waiting for my attack, that’s why I gave it to him.  I tried to kick his abdomen but he blocked it with his hands. I wrapped my arms around his neck before I pulled him from behind, natumba siya sa sahig pero hindi man lang niya ininda dahil nagawa niya pa akong hatakin. I punched him on his shoulder repeatedly until he grabbed my arms and pinned it at the side of my head.

Damn it, nasa ibabaw ko siya. Wala siyang suot pang itaas kaya kita ko ang tattoo niyang lobo sa braso niya, samantalang ako ay naka sports bra at leggings lang. Our position right now is so fuckin’ awkward, samantalang kitang kita ko sa mukha niya na nag e-enjoy siya na ganito kami ngayon. Asshole.

“Giving up, princess Maria?”

“You wish, Lorenzo,” I gritted my teeth while saying his second name.

No way, ni hindi pa ako nakakaganti sa kanya. Natalo niya ako sa race and hindi ako papayag na pati dito ay matatalo niya ako. He’s so damn good because he’s an alpha pero hindi ako papatalo.

I kicked Kaiden’s tummy with all my strength. Nang bumagsak siya ay napangisi ako at mabilis na lumapit sa kanya using my vampire speed, agad ko siyang sinakal. Akala ko’y gagawa siya ng paraan para makaalis sa pagkakasakal ko pero ngumiti lang siya ng nakakaloko at nilagay ang kanyang mga braso sa ilalalim ng kaniyang ulo na parang komportable pa sa posisyon niya ngayon.

I gritted my teeth and tightened the grip of my hands on his neck. What’s wrong with him? Nakaka irita na siya. Mas lalo akong naiinis dahil nakikita kong wala lang iyong epekto sa kanya.

“’yan na talaga pinaka malakas mo?” Mapang asar niyang tanong, he even wiggled his eyebrows.

My eyes turned into bloody red, naningkit ang mga mata ko dahil doon. Ganon ha? Hindi man lang siya nasaktan?

Namula ang aking mga kamay, senyales na lumalabas ang aking pyrha. Iniamba ko ang aking kamay na namumula at handa na sanang takutin siya na itatarak ko iyon sa kanyang dibdib ngunit mabilis niyang napagpalit ang posisyon namin, siya na ulit ang nasa ibabaw ngayon. Damn you, Monreu.

“Walang gamitan ng ganyan, mahal na prinsesa, maraming magagalit na lycan sayo ‘pag nalaman nilang pinatay mo ang kanilang alpha.” He chuckled, sumilay na naman ang nakakalokong ngiti sa labi niya.

“Edi masaya,”

“Really? Kaya mo?”

Halos hindi ako makagalaw ng ilapit niya ang kanyang bibig sa aking leeg. I felt his canine on my neck, what is he planning to do? Gago ba siya?

“What the hell are you—“ Hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil mas diniinan niya ang hawak sa aking mga kamay saka siya nagsalita.

“Can’t wait to claim what’s mine. But not now,”

‘yon ang huli niyang sinabi bago umalis sa ibabaw ko, agad rin akong napabangon. Inirapan ko lang siya pagkatapos no’n, saka ko na-realize ang sinasabi niya.

“What do you mean?” Taka kong tanong.

“Nothing. Don’t you have classes? It’s already 7:15am,” He said.

Alas sais palang ay inaya niya na agad ako mag ensayo, eto ang deal namin noong natalo niya ako sa race. At bilang simula na rin ng pag e-ensayo ko bilang pinuno ng Montavilla. We don’t sleep, gusto pa nga niya ay ala una ng madaling araw ang simula ng training namin lagi, no way, mag isa niya.