The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)

Chapter Twenty One

"Paano mo naisip na pumunta doon ng mag isa lang? You know that's a bait!" Sermon ni Kaiden habang palakad lakad sa harapan namin.

Kasalukuyan kaming nagpupulong ngayon, kasama ang mga pinuno ng iba't ibang bayan dito sa Montavilla, pati na rin sa Creighton. I already told them the reason kung bakit bigla akong nawala kanina. Now he's mad at me, masyado daw akong nagpadalos dalos. I understand that he's worried, but I just can't stand there knowing that my bestfriend's life is in danger. They know me.

"I know, Kaiden." Tumingin ako sa kanya, his jaw clenched. "Pero sa tingin mo ba maaabutan ko pang buhay si Cassidy doon kung nagsama ako?" Dagdag ko. He still couldn't understand me.

Nagpapalipat lipat lang ang tingin nila sa amin. Maski si auntie Amanda ay hindi magawang magsalita, ni isa sa kanila walang naglakas loob sumabat.

"Then you should've come up with a plan, o kaya tinawag mo ako, hindi yung nagpapadalos dalos ka," he argue, emphasizing ever word that he uttered.

Hindi na ako nagsalita pa at nakipaglabanan nalang ng titigan sa kanya, once na nagsalita pa ako ay mas lalo lang hahaba ang pagtatalo namin. Marami pa kaming dapat pag usapang importante ngayon.

Auntie Amanda blinked twice before she cleared her throat.

"Enough with that. I know concern lang kayo sa isa't isa, pero wala na tayong magagawa, nangyari na ang nangyari kanina. You should be more careful next time, Alexis. Pati na rin ang iba," auntie Amanda stated. 

I sighed before I nodded. Kita ko rin ang pagkalma ni Kaiden bago umupo sa tabi ko. Hindi ko magawang pansinin siya pagkatapos namin mag away. Pakiramdam ko'y hindi ko na maibuka ang labi ko.

I stiffened when he held my hand under the table, he intertwined it with his hand. I saw on my peripheral vision na nakatingin lang siya sa'kin. The way he look, it was very soft. Hindi na katulad kaninang nagagalit siya sa akin. Damn it, his eyes, very captivating.

"I'm sorry," he said, softly, bago siya lumapit sa'kin at hinalikan ang gilid ng ulo ko. I just nodded before I smiled at him. Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay ko.

"Maybe ito ang gustong makita ng kalaban, ang magkagulo tayo, ang mag away away tayo. 'wag natin iyon ibigay sa kanya," tito Ferdinand said, daddy ni Carson.

He had a point. Sino bang kaaway o traydor ang hindi masisiyahan kapag nakikita kaming ganito? 

"What did you saw there, Isabela?" tito Galor asked.

"Marami sila pero may nangunguna, she's a lycan. I saw her wolf tattoo, also her eyes. Meron silang baril gaya ng sa mga hunter, kakaiba ang bala na ginagamit nila ngayon, kapag hindi iyon agad natanggal sa atin. Pwedeng pahinain ang katawan natin hanggang sa bumigay ito," I answered.

Agad napatingin sa akin si Kaiden pagkasabi kong lycan ang namumuno sa kanila. Alam naman naming lahat na hindi lang mga bampira ang nag ta-traydor, pati ang mga lycan.

"Do you remember her face?" He asked.

"Ayon nga e, they're now wearing a mask,"  I hissed.

Rinig ko agad ang bulungan ng mga elders namin. Kita ko ang gulat sa mukha nila auntie Amanda pati ang mga pinuno ng iba't ibang bayan. I know, pare-parehas na kaming mahihirapan ngayon.

"Maski makilala sila ay hindi sila magsasalita. Dapat ay nag iwan kayo ng isa at pinilit nating paaminin," suhestyon ni tito Galor.

"I tried, pero wala talaga silang kwenta sumagot. Mukhang abot langit ang katapatan nila sa pinuno nila," I gritted my teeth. Kaiden caressed my hand using his thumb, trying to calm me down. Unti unti naman akong kumalma dahil do'n, his warmth makes me calm, always.