Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

16.

Pov Amelia.

"Goedemiddag schoonheid." Zegt Luke.

"Hey Luke!" Zeg ik blij en ik ga wat meer rechtop zitten.

Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Wat heb je weer pech dat je in het ziekenhuis ligt." Zegt hij.

"Ja echt hé, alsof ik al niet vaak genoeg in het ziekenhuis heb gelegen." Zeg ik.

Luke gaat op het bed zitten en geeft me een cadeautje.

"Wat is dit?" Vraag ik als ik het aanneem.

"Een cadeautje van de jongens en natuurlijk ook van mij." Zegt hij glimlachend.

"Dat hoeft toch helemaal niet!" Zeg ik blij en scheur het cadeaupapier eraf. Het is een chocoladereep en een paar koekjes.

"Dit hadden we bedacht, omdat ziekenhuis eten zo vies is." Zegt hij.

"Dit heb ik echt nodig! Dankje Luke." Zeg ik en ik geef hem een knuffel. "Zeg ook maar bedankt tegen de jongens!"

"Zal ik doen. Ze willen trouwens ook nog een keertje langskomen, gewoon een kort bezoekje. Als je het goed vindt ten minste." Zegt hij.

"Ja tuurlijk, dat is gezellig! Laat ze maar snel komen!" Zeg ik blij.

"Hier heb je mijn mobiel, dan kan je ze een berichtje sturen." Zegt hij en hij geeft zijn mobiel.

"Bedankt!" Zeg ik en neem zijn mobiel aan. Ik ga naar de groeps app waar ze met zijn 4e in zitten.

Luke: Hey jongens, ik ben Amelia. Bedankt voor het lekkere eten en jullie mogen zeker langskomen! Groetjes!

Ik geef mijn mobiel weer terug en schuif een stukje op. "Kom je naast me zitten?" Vraag ik.

"Ik kom wel naast je liggen." Zegt Luke. Hij doet het bovenste stuk van het bed naar beneden en hij trekt zijn schoenen uit voordat hij naast me komt liggen.

"Wil je niet onder de dekens?" Vraag ik.

"Nee man, het is hier best wel warm." Zegt hij.

"Warm? Het is koud." Zeg ik met een lachje en ik draai me om zodat we lepeltje lepeltje liggen.

Hij legt zijn arm om me heen en drukt een kus tegen mijn kruin.

"Ik wil helemaal niet geopereerd worden." Zeg ik zacht.

Luke humt wat.

"Misschien ga ik wel dood." Mompel ik.

"Zo moet je niet denken. Je krijgt op tijd een nieuw hart en de operatie gaat ook goed komen. De dokters zijn veel beter dan vroeger dus het komt wel goed." Zegt hij.

"Denk je?" Vraag ik, nog steeds zacht.

"Dat weet ik wel zeker." Zegt hij.

Ik draai me weer om om hem aan te kunnen kijken en krijg meteen tranen in mijn ogen als ik zijn ogen zie.

"Je bent bang of niet?" Vraagt hij zacht.

Ik knik en laat een paar tranen over mijn wangen lopen.

Hij trekt me naar hem toe en draait ons een beetje om, zodat ik met mijn hoofd op zijn borstkas lig. Zijn armen zijn om mij heen geslagen. "Rustig maar." Zegt hij als hij me hoort snikken.

"Ik wil ook gewoon weg hier. Ik wil bij jou zijn." Zeg ik snikkend.

"Ik wil ook dat je bij mij bent." Zegt hij zacht en zijn hand streelt door mijn haren. "Maar je moet wel weten dat je hier veiliger bent. Ze kunnen hier op je letten." Zegt hij.

Ik knik en snik nog even door. "En hoe ga ik dat doen met school?" Vraag ik.

"Ik kan je meenemen op FaceTime." Zegt hij.

"En mijn kamer? Ik moet iedere maand betalen terwijl ik er niet ben en als ik het opzeg is de kans groot dat er iemand anders komt en dat er daarna geen plek meer is voor mij." Zeg ik.

"Daar kunnen we wel iets voor regelen. Ik neem contact op met de baas en dan kan ik misschien iets van korting regelen." Zegt hij.

"Ik hoop het." Zeg ik zacht en veeg mijn tranen weg.

"Maak je daar maar niet druk om. Ik kan altijd nog mee betalen als het te duur wordt." Zegt hij.

"Ja dag, ben je gek geworden? Dat ga je toch niet doen." Zeg ik met een lachje.

"We zien wel." Zegt hij en hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd.

🌸🌸🌸

Helemaal kapot door stage vandaag en zometeen ook nog oppassen en morgen weer stage lopen 😴.