Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

39.

Pov Amelia.

"Zo Amelia, weet je zeker dat je je nu goed voelt? We kunnen ook een andere keer praten." Zegt de directeur.

"Het gaat nu goed, echt." Zeg ik en neem een slokje water uit het bekertje.

"Oké, als het niet meer gaat dan mag je dat gerust zeggen. Weet je zelf wat er is gebeurd tijdens het examen?" Vraagt hij.

"Ik raakte in paniek, denk ik?" Zeg ik.

"Ja dat zag ik en daarom liep ik naar je toe, maar daarna viel je flauw.. waarom raakte je in paniek?" Vraagt hij.

"Ik heb de laatste tijd zoveel geleerd en stres gehad voor de examens dat ik amper geslapen heb.. tijdens de lessen kon ik me niet concentreren waardoor ik op mijn kamer zoveel mogelijk probeerde te leren en ja.." Zeg ik.

"Concentratie vermindering is een gevolg van de harttransplantatie toch?" Vraagt hij.

Ik knik.

"Waarom ben je niet bij me gekomen? We hadden een oplossing kunnen bedenken." Zegt hij.

"Sorry, daar heb ik helemaal niet aan gedacht.." Zeg ik zacht.

"Dat geeft niet, maar dan weet je dat alvast voor de volgende keer. Je mag dit examen herkansen tijdens de herkansingen, je krijgt dus later te horen of je bent geslaagd dat de rest." Zegt hij vriendelijk.

"Dank je wel!" Zeg ik opgelucht.

"Maar je krijgt wel bijles, vind je dat oké?" Vraagt hij.

"Dat vind ik heel erg fijn!" Zeg ik met een glimlach.

"Mooi zo, ik stuur je vanmiddag een mailtje met wanneer je allemaal bijles hebt. Het kan veel zijn, maar dat doe ik zodat je thuis dan niet gaat doorleren en dan kan de docent precies uitleggen wat je moet weten en zo leer je niet te veel." Zegt hij.

Ik knik.

"Heb je verder nog klachten door de operatie?" Vraagt hij.

"Alleen een beetje van mijn nek en schouders, maar daar kan ik wel mee leven." Zeg ik.

"Oké, maar als het niet gaat dan kan je dat gerust zeggen." Zegt hij vriendelijk en hij steekt zijn hand hit.

"Dank u wel." Zeg ik glimlachend en schudt zijn hand voordat ik opsta.

"Wat ga je nu doen?" Vraagt hij.

"Ik ga wachten tot Luke er is en daarna gaan we denk ik naar onze kamer." Zeg ik.

"Oh ja, hij is jouw kamergenoot, hé? Ik snap dat het vervelend kan zijn als een meisje in dezelfde kamer zit met een jongen. Zou je willen ruilen van kamer?" Vraagt hij.

"Nee dankjewel, ik ben blij dat ik met hem in één kamer zit." Zeg ik glimlachend, waardoor hij me verbaasd aankijkt. "We hebben een relatie.."

"Oh.." Zegt hij ongemakkelijk. "Laat dan maar zitten."

Ik glimlach naar hem en loop dan zijn kantoor uit. Nu is het wachten op Luke, maar gek genoeg zie ik hem al staan. "Hey." Zeg ik.

Hij draait om en kijkt me opgelucht aan. "Thank god, je leeft nog." Zegt hij en hij trekt me in een knuffel.

"Ja en het gaat goed met me." Zeg ik en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas.

"Waar was je?" Vraagt hij.

"Bij de directeur. Ik krijg bijles en mag de examens doen tijdens de herkansingen. Ik krijg dus veel later de uitslag." Zeg ik.

"Dat is goed nieuws, dan ben je waarschijnlijk niet zo gestrest en de uitslag krijg je dan maar een weekje later, dat kan nog wel, toch?" Vraagt hij glimlachend.

Ik knik en geef hem een kus tegen zijn lippen.

🥰🥰🥰

Het is alweer bijna 2019! Wat gaat de tijd toch snel hé!