Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

32.

Pov Amelia.

"Hey Joep." Zeg ik tegen mijn fysiotherapeut. Mijn fysiotherapeut is nog een jonge gast, hij is net afgestudeerd en laat ik het zo zeggen.. hij is niet lelijk.

"Hey Amelia, goed om je weer te zien." Zegt hij glimlachend en hij legt zijn hand kort op mijn schouderblad. "Hoe is het met je?"

"Goed. Ik voel me beter dan eerst." Zeg ik.

"Oké fijn, en met trap lopen?" Vraagt hij.

"Dan ben ik wel moe, maar ja." Zeg ik en haal mijn schouders op. Ik ben kapot als ik trap loop en dat haat ik, dus ik zeg meestal maar gewoon dat het goed gaat en dat er niks aan de hand is.

"Dat gaan we verbeteren. Ga maar vast zitten op de fiets, dan krijg je net als de vorige keer zo'n kapje op je mond en neus en je krijgt een hartslag meter aan je vinger. Dan kunnen we kijken of er al verbetering is." Zegt hij.

Ik knik en ga op de fiets zitten. Ik vind het erg lastig als er uit de test komt dat er niet veel verbetering in zit. Ik had eerst een top conditie en ik sportte vaak en dat opeens kon dat niet meer, wat me best wel een beetje down heeft gemaakt.

Joep plaatst het kapje op mijn mond en neus en hij brengt een hartslag meter aan op mijn vinger. "Je mag beginnen met fietsen. We beginnen eerst op stand één en daarna gaan we hoger als je dat aankan." Zegt hij.

Ik knik en begin te fietsen.

"Goed bezig. Adem diep in en uit." Zegt hij terwijl hij af en toe naar de computer kijkt. "Ik ga hem op stand twee zetten."

Ik knik weer en kijk toe hoe hij de fiets op de tweede stand zet, deze is al iets zwaarder dan de eerste. Ik voel meteen het verschil, maar het is nog te doen.

"Je mag proberen om vijf minuten te fietsen op deze stand. Als dat niet meer gaat mag je ook stoppen." Zegt hij.

Ik ga die vijf minuten volhouden, hoe dan ook. Ik ga het niet laten gebeuren om eerder te stoppen.

Als de vijf minuten om zijn wordt alles van mij los gekoppeld en stap ik van de fiets af.

"Je hebt het goed gedaan. Ik denk dat je nog wel langer op een hogere stand kan fietsen, maar ik wil het rustig aan doen. We moeten niet te hard van stapel lopen." Zegt hij.

Ik knik.

"Ik merk wel dat jij wel zo snel mogelijk weer fit wilt zijn, dus we kunnen nog wat oefeningen doen." Zegt hij.

"Oké, mooi." Zeg ik en we lopen naar de fitnessruimte. Daar staan een heleboel fitness apparaten die vooral bedoeld zijn om te revalideren en niet om te sporten.

"Ik wil eigenlijk een oefening met je doen, maar daarvoor moet ik eerst voelen of je borstbeen goed dicht gegroeid is." Zegt hij. "Mag ik voelen?"

"Ja tuurlijk, ga je gang." Zeg ik knikkend. Er zijn nu al zoveel mensen die aan me hebben gezeten, dus als Joep ook nog aan me wilt zitten maakt me dat niks meer uit.

Hij voelt tussen mijn borsten en drukt zacht tegen mijn huid. "Je borstbeen is goed dichtgegroeid, dat is mooi. Je mag hierop liggen en dan mag je de stang omhoog duwen." Zegt hij.

"Zonder gewicht?" Vraag ik en ik ga liggen onder de stang.

"De stang weegt al zeven kilo en dat is genoeg." Zegt hij en hij gaat bij mijn hoofd staan.

Ik pak de stang vast en til hem samen met Joep uit de standaard. Ik houd hem voor mijn borst en duw hem dan weer omhoog.

"Met deze oefening train je je borstspieren en dat is goed voor je ribben." Zegt hij terwijl hij zijn handen bij de stang houdt, voor het geval dat het te zwaar voor me wordt.

🌸

"Tot de volgende keer." Zegt Joep glimlachend tegen me en we geven elkaar een snelle knuffel.

"Ja, tot dan!" Zeg ik glimlachend terug en kijk dan om me heen, of Luke er al is.

"Wordt je opgehaald?" Vraagt hij.

"Ja, ik wacht op mijn vriend." Zeg ik.

"Ah oké, anders kon ik je ook wel naar huis brengen." Zegt hij als hij zijn autosleutels uit zijn broekzak haalt.

"Dat is aardig, maar het hoeft niet. Dank je wel." Zeg ik met een glimlach. Ik zie een auto aankomen en diegene daarin toetert, waaraan ik herken dat het Luke is. "Daar zal je hem hebben."

"Oké, tot ziens!" Zegt hij en hij loopt weg.

"Doei!" Roep ik nog voordat ik in de auto stap.

"Hey." Zegt Luke.

"Hey liefje." Zeg ik en ik geef hem een kus. Ik doe mijn gordel om.

"Wie was dat?" Vraagt Luke terwijl hij de motor start.

"Joep, mijn fysiotherapeut." Zeg ik.

Hij mompelt wat en rijdt weg.

"Wat zei je?" Vraag ik en leg mijn hand op zijn nek.

"Dat hij eruit ziet als een sukkel." Zegt hij.

"Nou zeg, waarom dat nou weer?" Vraag ik en haal mijn hand weg. "Het is gewoon een lieve jongen, er is niks mis met hem."

"Je vindt hem lief?" Vraagt hij.

"Hij is aardig, wat is daar mis mee?" Vraag ik fronsend.

Hij kijkt me kort aan en kijkt daarna weer naar de weg. "Het was gezellig bij mijn ouders, leuk dat je er naar vraagt." Zegt hij.

Mijn mond valt nog net niet open van verbazing. "Sorry? Hoe kan ik dat vragen als jij meteen begint over mijn fysiotherapeut." Zeg ik.

"Je snapt het ook echt niet hé." Zegt hij.

"Ik snap inderdaad niet waarom jij opeens zo raar doet." Zeg ik en ik leg mijn armen over elkaar en kijk naar buiten. Ik snap niet wat hij opeens heeft.