Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

37.

Pov Amelia.

"Kelly, wil je alsjeblieft even je mobiel wegleggen en opletten? Normaal gesproken zeg ik dat niet tegen je, maar dit is echt belangrijk voor het examen die eraan zit te komen." Zegt de docent tegen haar.

Ze knikt en legt haar telefoon weg.

Ja, onze examens zitten eraan te komen en nee, daar zit ik echt niet op te wachten. Mijn concentratie is helemaal weg na mijn harttransplantatie, dat kan namelijk een gevolg daarvan zijn.

"Dus A hoort dan bij de derde." Zegt de docent nogmaals. "Snapt iedereen dat?"

Iedereen knikt ja, maar eigenlijk snap ik er helemaal niks van. Alles wat ze zegt gaat het ene oor erin en het andere oor er meteen weer uit. Ik denk dat het handiger is als ik in mijn kamertje ga leren. Dit gaat toch niet werken zo.

"Amelia?" Vraagt de docent.

Ik kijk op en kijk haar vragend aan.

"Gaat alles wel goed? Je ziet een beetje bleekjes." Zegt ze fronsend.

"Uh ja, het gaat prima." Zeg ik zacht en kijk kort naar Luke. Ik stop snel mijn boeken in mijn tas. "Ik moet gaan." Zeg ik terwijl ik naar de uitgang loop.

"Weet je dat zeker? Dit is heel belangrijk!" Roept de docent nog, maar ik ben al weg.

Ik kan me zo niet concentreren de laatste tijd, maar ik wil wel zó graag mijn examens halen. In elke les heb ik niet door waar het over gaat, ik krijg niks mee tijdens de lessen en daarom voel ik me ook best wel gestrest over de examens. Hoe kan ik dat nou halen als ik er niks van snap en als ik niet bij de les kan blijven? Ik was altijd zo'n braaf meisje in de les die altijd oplette en altijd bij alle toetsen een voldoende kreeg. Het zou zo raar zijn als ik mijn examens niet ga halen. Het zou vooral heel vervelend zijn, want dan moet ik dit jaar nog een keer doen en dan ben ik langer bezig voordat ik kan werken. Als ik bij onze kamer aankom schop ik mijn schoenen uit en plof ik op de bank. Ik pak mijn boeken en begin met leren, voor zover dat gaat.

🌸

"Amelia, wakker worden." Fluistert Luke.

Ik schrik wakker en schiet meteen overeind. "Kut!" Zeg ik en kijk naar Luke. "Hoe laat is het?"

"Half vier, hoezo?" Vraagt hij fronsend.

"Ik was aan het leren, maar blijkbaar ben ik in slaap gevallen." Zeg ik en kijk naar mijn boek.

"Je had rust nodig, anders kan je niet leren. Dus maak je geen zorgen." Zegt hij. "Waarom ging je opeens weg uit de klas?"

"Maak je geen zorgen? Ik kan me helemaal niet meer concentreren of ben je dat soms vergeten? Ik krijg niks meer mee in de les! Zo kan ik mijn examens toch niet gaan doen." Zeg ik en krijg tranen in mijn ogen.

"Weet je wat? Ik ga je helpen met leren, zo lukt het misschien wel. Vind je dat een goed idee?" Vraagt hij terwijl hij mijn handen pakt.

Ik knik en kijk hem aan.

"Je bent zenuwachtig voor de examens of niet?" Vraagt hij en hij komt naast me zitten.

"Ja.. als ik niks mee krijg dan kan ik het toch niet halen?" Vraag ik zacht.

"Daarom ga ik je helpen met ezelsbruggetjes en andere methodes. En ik ga zometeen heerlijk voor je koken, je eet namelijk ook erg slecht te laatste tijd." Zegt hij en hij pakt mijn boek.

"Ik eet niet slecht." Mompel ik en kijk hem fronsend aan.

"Je eet hartstikke weinig." Zegt hij. "Je verdient een goede maaltijd."

Ik glimlach kleintjes en druk een kus tegen zijn mond. "Ik bof maar met zo'n lief vriendje." Zeg ik zacht.

"En ik bof maar met zo'n lief vriendinnetje." Zegt hij glimlachend. "Laten we nu gaan leren!"