Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

12.

Pov Amelia.

Na het sporten en voor de tweede keer op een dag douchen lig ik vermoeid tegen Luke aan. Ik zit tussen zijn benen, met mijn rug tegen zijn borstkas en hij heeft zijn armen stevig om me heen geslagen. "Luke?" Vraag ik zacht.

"Hm?"

"Ik hou van je.." Mompel ik en speel met zijn vingers. Ik vind het raar om die woorden uit te spreken als we elkaar nog maar net kennen, maar ik vind het nog raarder dat we al zo snel een relatie hebben.

"Ik hou ook van jou." Zegt hij zacht en drukt een kus tegen mijn kruin. "Misschien gaan we te snel, maar dat maakt me niks uit.. je bent gewoon te leuk."

Ik glimlach en kijk omhoog om hem aan te kijken. "Cutie putie." Zeg ik blij.

"Ik? Nee, jij!" Zegt hij met een lachje.

Ik grinnik en schud mijn hoofd. Ik draai me om en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. "Je bent echt lang." Mompel ik.

"Ik kreeg vroeger vaak een schop onder mijn kont door mijn ouders." Zegt hij.

Ik rol mijn ogen en kan een grinnik niet onderdrukken. "Grappig Hemmings." Zeg ik.

Luke trekt mijn shirtje een beetje omhoog en wrijft over mijn blote rug met zijn zachte handen. "Je hebt toch een hartziekte?" Vraagt hij zacht.

Ik knik en leg mijn hand in zijn hand.

"Hoe kwam je erachter?" Vraagt hij.

"Toen mijn moeder zwanger van me was werd het al duidelijk dat er wat mis was met mijn hart en dat de kans klein was dat ik zou blijven leven na de geboorte dus ze boden mijn moeder abortus aan, maar mijn moeder wilde dat niet. Ze wilde het proberen, ook al was de kans klein dat ik zou blijven leven en kijk waar ik nu ben. Ik lig op jou op onze bank en ik leef nog steeds." Zeg ik.

"Gelukkig maar, anders zou ik niet weten hoe het is om zo verliefd te zijn." Zegt hij glimlachend. Zijn hand wrijft door mijn haren. "Heb je later nog problemen gehad?"

Ik knik en slik. "Ik lag drie keer bijna tegen het randje van de dood.."

"Oh.. sorry dat ik er naar vroeg.. als je er niet over wil praten dan is dat goed." Zegt hij bezorgd.

"Nee, het is goed om erover te praten en je bent mijn vriendje, dus je hoort het te weten. Nadat ik geboren was lag ik eerst in een couveuse, pas na vijf maanden mocht ik mee naar huis. Mijn moeder zorgde alleen voor me, omdat mijn vader zaaddonor is." Zeg ik.

"Heftig.." Mompelt Luke.

"Ik weet niet anders. Mijn moeder is mijn moeder en vader in één, ook al was ik altijd jaloers op de vaders van mijn vriendinnetjes van vroeger. Ik wilde hem ooit opzoeken, maar hij wil zelf geen contact met zijn kinderen en dat snap ik wel, maar toch wil ik hem ontmoeten. Ik wil weten welke eigenschappen ik van hem heb."

"Misschien kan een vriend van me helpen? Hij is goed in het stalken van mensen." Zegt hij.

"Hij stalkt mensen?" Vraag ik met grote ogen.

Luke lacht en schud zijn hoofd. "Nee, hij stalkt mensen niet, maar hij heeft de catfish van zijn vriend gevonden. Hij is een beetje zo'n computer nerd." Zegt hij.

"Aah oké." Zegt ik glimlachend. "We zien wel. Ik denk dat ik er op dit moment nog niet aantoe ben."

"Dat zien we inderdaad later wel. Zijn er nog meer dingen gebeurd?" Vraagt hij zacht.

"Mijn hart werkte steeds slechter en ik had waarschijnlijk een hartaanval gehad als ik niet op tijd in het ziekenhuis was. Gelukkig was alles goed gegaan en hebben ze medicijnen kunnen vinden waardoor mijn hart zijn werk doet, maar het is nog steeds niet goed. Ik moet voor mijn dertigste een nieuw hart hebben, anders overleef ik het niet.. het is dus altijd afwachten wanneer ik geopereerd kan worden. Heel veel mensen hebben een nieuw hart nodig dus het gaat allemaal niet zo snel.." Zeg ik.

"Oh my gosh.. ik sta mijn hart wel voor je af." Zegt Luke serieus.

"Jezus Luke, doe normaal. Dat mag trouwens niet eens en als jij dood gaat dan wil ik ook niet eens meer leven." Mompel ik.

"Ik wil gewoon niet dat je dood gaat.." Zegt hij zacht.

Ik kijk op. "Ben je nou aan het huilen! Ahw, niet huilen Luke.. het komt wel goed.." Zeg ik en knuffel hem.

"Ik wil niet dat je dood gaat en dat ik dan in mijn eentje verder moet.." Snikt hij.

"Maar wie zegt dat ik dood ga? En je vindt heus wel iemand anders als ik er niet meer ben." Zeg ik en veeg zijn tranen weg.

"Ik neem geen relatie met iemand als jij er niet meer bent." Zegt hij fronsend.

"Luke, denk nou even na. We zijn nog super jong en we weten niet wat er allemaal gaat komen in de toekomst. Misschien hebben we over een jaar geen relatie meer.. denk er niet te veel over na en geniet gewoon van nu, dat probeer ik ook altijd te doen." Zeg ik.

Luke knikt en cupt mijn hoofd in zijn handen. "Ik hou van je." Zegt hij en hij drukt zijn lippen op die van mij.

"Ik hou ook van jou." Zeg ik glimlachend nadat we terug trokken.

"Wil je eigenlijk kinderen?" Vraagt hij.

Ik knik en glimlach breed. "Heel graag, maar aan de andere kant is het geen goed idee.. het kindje kan de hartziekte ook krijgen en met een hartziekte is het niet goed om zwanger te zijn. En daarbij als ik ooit overlijdt dan laat ik de vader alleen met een kind." Zeg ik.

"Als ik de vader ben dan zou ik dat erg vinden, maar ik zal het vast wel aankunnen. Ik heb liever een kind met jou en dat je dan overlijdt dan dat je overlijdt en dat we geen kind hebben. Zo heb ik toch nog iets van jou en ik wil dol graag papa worden later." Zegt hij.

"Dat is echt heel lief, Luke." Zeg ik glimlachend.