Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

18.

Pov Amelia.

"Goedemiddag." Zegt de dokter die binnen komt lopen. "Hoe gaat het?"

"Ja, wel goed." Zeg ik.

Mijn moeder legt haar mobiel weg en kijkt op.

"Dat is mooi, want ik heb goed nieuws. We hebben een hart die voor jou is." Zegt hij.

"Echt?" Vraagt mijn moeder vol ongeloof en ze krijgt tranen in haar ogen.

"Ja." Zegt de dokter glimlachend.

Mijn moeder pakt mijn hand. "Dat is geweldig nieuws!" Zegt ze.

"Dat is zeker weten goed nieuws. We gaan een datum inplannen waarop je je nieuwe hart krijgt. Even kijken.. Je wordt door mij geopereerd, overmorgen om negen uur in de ochtend. Gaan jullie daarmee akkoord?" Vraagt hij.

Mijn moeder kijkt mij aan en knikt kort.

"Ja." Zeg ik zacht.

"Oké, dat komt voor elkaar." Zegt hij en hij schrijft wat op in de map in zijn handen. "Hebben jullie verder nog vragen?"

Ik schud mijn hoofd en mijn moeder schudt ook haar hoofd.

"Oké, ik kom morgen nog wel even langs om het een en ander te bespreken." Zegt hij vriendelijk.

"Dank u wel!" Zegt mijn moeder glimlachend.

Hij knikt en loopt weg.

"Wat goed nieuws!" Zegt ze blij.

"Ja." Zeg ik met een kleine glimlach. Het is inderdaad goed nieuws, maar natuurlijk wil ik het helemaal niet.

"Wil je met Luke bellen?" Vraagt ze. Ze heeft hem nog nooit gezien, maar ze is mijn moeder en ze is niet gek dus ze heeft wel door dat we elkaar leuk vinden.

Ik knik en pak mijn mobiel.

"Ik ga wel even koffie halen en rond lopen beneden. Ik zie je straks wel weer." Zegt ze en ze drukt een kus tegen mijn voorhoofd voordat ze weg loopt.

Ik zucht even en bel Luke dan toch op.

"Hallo, met Luke." Zegt hij.

"Hey Luke, met mij." Zeg ik.

"Hee Amelia! Hoe is het?" Vraagt hij.

"Geweldig." Zeg ik zacht. "Ik word overmorgen geopereerd."

"Dat is goed nieuws, toch?" Vraagt hij.

"Ja Luke, dat is goed nieuws." Zeg ik en begin een beetje geïrriteerd te worden. Iedereen vindt het goed, maar zij worden niet geopereerd. Natuurlijk vinden ze het dan goed nieuws.

"Hé, ik snap dat je het eng vindt maar dit gaat wel tussen leven en dood. Je krijgt van een ander persoon een hart. Wees een beetje dankbaar, honey." Zegt hij.

"Niemand snapt mij. Jullie worden niet geopereerd dus voor jullie is het niet erg! Verplaatst je eens in mij! En daarnaast, leven en dood? Ik ben al bijna drie keer dood geweest." Zeg ik boos.

"Zo bedoel ik het niet Amelia, dat weet je zelf ook.. en ik weet dat je niet geopereerd wil worden en dat je bang bent, maar je hebt toch een nieuw hart nodig. Voor je het weet is dit allemaal voorbij." Zegt hij.

Ik begin zacht te snikken. "Sorry." Zeg ik zacht.

"Het geeft niet. Je mag boos zijn." Zegt hij. "Soms is het goed om even boos te zijn."

"Wat ben je aan het doen?" Vraag ik en veeg mijn tranen weg.

"Ik was mijn kamer een beetje aan het opruimen, hoezo?" Vraagt hij.

"Wil je alsjeblieft komen?" Vraag ik zacht.

"Tuurlijk! Ik kom eraan." Zegt hij. "Tot zo!"

"Doei." Zeg ik voordat ik ophang. Ik veeg voor de tweede keer mijn tranen weg en leg mijn mobiel ook weg.

Pov Luke.

Ik stap in de lift van het ziekenhuis en druk op het knopje.

Als de deuren bijna dicht gaan komt er nog een vrouw binnen lopen. "Sorry." Zegt ze met een glimlach.

"Geeft niet." Zeg ik glimlachend en de lift gaat naar boven. Ik vind het vervelend voor Amelia dat ze niet geopereerd wil worden, maar dat betekend wel dat ze over een paar weken weer naar haar kamertje mag gaan en dan zijn we weer samen. Ze ligt namelijk al acht weken in het ziekenhuis en ik word ook langzaam gek om iedere keer hier naartoe te gaan. Ik wil gewoon samen met haar op de bank zitten en knuffelen. Of overdag samen seks hebben, op de randomste tijden.

Als de lift op de goede verdieping is lopen de vrouw en ik er allebei uit. We lopen ook naar dezelfde kant.

Als ik voor de deur sta merk ik dat de vrouw nog steeds naast me loopt. Ik kijk haar kort aan en frons mijn wenkbrauwen even.

"Hey." Zegt Amelia vanuit de kamer.

Ik draai me om en loop de kamer binnen. Ik geef haar een knuffel. "Hey." Zeg ik glimlachend.

"Uhm, dit is mijn moeder." Zegt Amelia en ze knikt naar de vrouw die net de hele tijd naast me liep.

"Aah, daarom liep u ook deze kant op." Zeg ik met een lachje en ik steek mijn hand naar haar uit. "Ik ben Luke."

"Ik ben de moeder van Amelia en zeg maar je." Zegt ze glimlachend.

"Ga zitten." Zegt Amelia tegen me en ze schuift haar benen opzij.

Ik twijfelt even en maar ga dan toch op het bed bij haar benen zitten.

"Amelia, ik ga naar huis. Ik kom misschien vanavond weer terug. App me maar even." Zegt mam en ze geeft haar een kus en een knuffel.

"Is goed." Zegt ze glimlachend. Haar glimlach is zo mooi..

Haar moeder pakt haar spullen en loopt de kamer uit nadat ze gedag heeft gezegd.