Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

14.

Pov Amelia.

"Goed Amelia, ik wil toch dat je gaat bloedprikken in het ziekenhuis. Daarna krijg je meteen de uitslag en ook of je moet blijven of niet." Zegt de huisarts.

"En wat komt er dan uit de uitslag?" Vraagt mijn moeder.

"Nou, ik heb naar haar hart en ademhaling geluisterd en ik vind het niet zo goed.. Het kan zijn dat je eerder een nieuw hart nodig hebt of dat het gewoon komt omdat je nu grieperig bent." Zegt hij.

"En wat nou als ze eerder een nieuw hart moet? Er is helemaal niemand die dat nu kan geven, er is een hele lang wacht lijst." Zegt ze gestrest.

"Dan moet je in het ziekenhuis blijven liggen tot er een nieuw hart beschikbaar is. Het kan zijn dat als het zo slecht gaat, dat je naam dan voor kan kruipen, maar wel alleen met toestemming van de anderen." Zegt hij. "Maar goed, we weten niet of dat nodig is dus daarom laat ik je bloedprikken in het ziekenhuis."

Mijn moeder knikt en ik zie aan haar dat ze het helemaal niet leuk vindt, wat ik begrijp..

"Ik stuur een mail naar het ziekenhuis, dus jullie kunnen gewoon terecht. Jullie worden daar verder geholpen." Zegt hij.

We knikken en staan op.

"Ik hoop dat het goed gaat komen. Ik hoor nog wel hoe het afloopt." Zegt hij en we geven elkaar een hand.

"Dank u wel." Zeggen mijn moeder en ik voordat we naar de auto lopen. De rit verloopt langzaam. Het is stil, omdat we beiden niet weten wat we moeten zeggen. Mijn moeder parkeert de auto in de garage van het ziekenhuis en we lopen naar binnen.

"Ik wil niet in het ziekenhuis liggen." Mompel ik.

"Misschien hoeft dat niet." Zegt mam. "Maar ik snap dat je dat niet wilt." Ze legt haar hand op mijn rug en we lopen samen naar de bloedafdeling.

Na een paar minuten word ik geprikt en het bloed wordt afgenomen. Vroeger moest ik vaker bloedprikken, dus ik vind dat niet erg.

"Dat is klaar, goed gedaan! Ik ga het nu zo controleren en daarna vertel ik de uitslag. Jullie mogen meelopen met een collega, Sarah." Zegt de zuster. "Sarah?"

"Ja, ben je klaar?" Vraagt Sarah en ze komt eraan lopen.

"Ja. Ik ga dit onderzoeken. Zou jij deze twee dames mee willen nemen naar de uitslag ruimte?" Vraagt ze aan haar.

"Tuurlijk! Jullie mogen mee lopen." Zegt Sarah en ze brengt ons naar een kamertje. "Willen jullie wat drinken?"

"Koffie alstublieft en een thee voor haar." Zegt mijn moeder.

Sarah knikt vriendelijk en ze loopt weg.

"Ik wil helemaal geen thee." Mompel ik.

"Je moet goed drinken. Je hebt al sinds vanochtend niks meer gegeten en gedronken." Zegt ze.

Ik zucht en sla mijn armen over mijn pijnlijke buik.

"Hier is uw koffie en uw thee. Mijn collega komt er zo snel mogelijk aan. Het kan misschien wat langer duren, want ze moet het bloed goed controleren. Dat is natuurlijk wel belangrijk." Zegt Sarah.

"Dat geeft niet en bedankt voor het drinken." Zegt mijn moeder glimlachend voordat Sarah wegloopt.

Ik neem een klein slokje van mijn thee en het voelt alsof ik drie boterhammen heb gegeten, zo'n vol gevoel van een klein beetje drinken.

Na een tijdje loopt de zuster weer naar binnen. "Ik heb de uitslag." Zegt ze als ze tegen over ons komt zitten.

"Oké." Zegt mijn moeder en ze legt haar hand op mijn knie.

"Ik moet helaas zeggen dat het niet zo'n goede uitslag is. Door een virus is uw conditie erg achteruit gegaan en daardoor heeft u sneller een nieuw hart nodig. Het liefst zo snel mogelijk." Zegt ze serieus.

"En nu?" Vraagt mijn moeder.

"Nu is het belangrijk dat je goed rust en dat je in het ziekenhuis blijft liggen tot je een nieuw hart hebt." Zegt ze.

"En wanneer krijg ik dan een nieuw hart?" Vraag ik zacht.

"Dat kan ik niet zo zeggen. Het gaat wel lang duren, omdat de wachtlijst erg lang is. Je wordt wel naar voren geplaatst, omdat dit spoed is." Zegt ze.

"Kunt u wel inschatten hoelang ze in totaal in het ziekenhuis ligt?" Vraagt mam.

"Nou.. voordat er een nieuw hart is gaat het lang duren, ik kan niet precies zeggen hoelang. Na de operatie moet je zo wie zo drie weken blijven. Het is een heftige operatie en het is belangrijk dat je goed in de gaten wordt gehouden. Het kan zijn dat als het niet goed gaat dat u dan wat langer moet blijven liggen dan drie weken." Zegt ze.

"Dus het zou wel maanden kunnen zijn?" Vraagt mam.

De zuster knikt spijtig. "Ik snap dat het vervelend is, maar het is echt belangrijk." Zegt ze.

Ik knik en zucht diep.

🌸🌸🌸

Een extra hoofdstuk omdat het eindelijk weekend is! En omdat ik me zo kut voel 😒 herkennen jullie dat? Dat je gewoon zomaar down bent, dat is zo bruhhh. Het liefst kruip ik jankend in een hoekje 😂.