Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

21.

Pov Amelia.

"Hallo Amelia." Zegt iemand.

Ik knipper met mijn ogen en zie iemand staan, maar het beeld is wazig.

"Hoe voel je je?" Vraagt ze.

Langzaam word mijn beeld beter en kan ik zien dat het een verpleegster is.

"Blijf maar rustig liggen. We brengen je naar je kamer." Zegt ze.

Twee mensen duwen me in het ziekenhuisbed naar mijn kamertje.

"Liefje!" Hoor ik mijn moeder zeggen.

Ik kijk haar aan en glimlach zwak. Ik voel me vaag. Het beeld draait om me heen en ik voel me moe.

"Oh, meisje toch van me." Zegt mam en ze wrijft over mijn hoofd. Ze drukt een kus tegen mijn wang. "Hoe gaat het met je?"

"Moe." Zeg ik zacht.

Ze glimlacht lief naar me. "Hoe is de operatie gegaan?" Vraagt ze.

"Voor zo ver is weet, is het goed verlopen. Ze zal wel moe en verward zijn, maar dat is normaal. Het is verder belangrijk dat ze rustig in bed blijft liggen. Als ze uit bed moet om een een of andere reden, druk dan maar op het belletje." Zegt de verpleegster.

"Oké, dankjewel." Zegt mijn moeder en daarna draait ze zich naar mij. "Meissie toch.."

Ik kijk naar de andere kant van het bed, waar mijn moeder niet staat en ik zie Luke staan. "Hey." Zeg ik zacht.

"Hey." Zegt hij glimlachend. "Hoe voel je je?"

"Kut." Zeg ik moe.

"Heb je pijn?" Vraagt mijn moeder.

"Niet echt, maar het voelt niet fijn." Zeg ik en haal de dekens een stukje van me af. "Zie je iets?"

"Ik zie alleen een heel groot stuk verband onder de jurk vandaan komen. Verder zie ik niks." Zegt mam.

"Ik krijg vast een super lelijk litteken." Mompel ik. "Zo kan ik nooit een mooi lichaam meer krijgen."

"Liefje toch, je ziet er prachtig uit mét en zonder litteken." Zegt ze.

"Inderdaad. Niet zo onzeker zijn. Je hebt dan misschien wel een litteken waar je niet blij mee bent, maar je blijft wel leven nu." Zegt Luke. "En het maakt mij niet uit hoe je eruit ziet."

Ik glimlach kleintjes en sluit mijn ogen.

"Ga maar rustig slapen." Zegt mijn moeder en ze drukt een kus tegen mijn voorhoofd.