Roommates ❥ Luke Hemmings ツ

33.

Pov Amelia.

Als Luke en ik terug komen van de fysiotherapeut loopt hij meteen naar zijn kamer en hij doet de deur achter zich dicht.

Lekker dan.

Hij is boos op me en ik heb geen idee waarom.

Ik doe mijn schoenen uit, pak wat te drinken en plof op de bank voor de televisie. Ik zap wat totdat ik bij TLC kom. Say yes to the dress is er op en dat vind ik altijd leuk. Toch kan ik me dit keer niet concentreren door Luke.. Ik besluit om naar hem toe te gaan om met hem te gaan praten. Ik sta op en klop zacht op zijn deur.

"Ga weg." Zegt hij boos.

"Luke alsjeblieft." Zeg ik zacht en ik open de deur voor een klein stukje.

"Ik zei toch ga weg!" Roept hij boos en hij staat op. Hij loopt naar me toe waardoor ik snel een paar stappen achteruit zet. Zijn blik verzacht zodra hij dat ziet.

"Ik ga al weg." Zeg ik zacht en ik wil naar mijn kamer lopen, maar zijn hand pakt de mijne vast.

"Wacht." Zegt hij.

Ik draai me om en probeer mijn traanogen te verbergen.

"Sorry.." Mompelt hij en hij cupt mijn hoofd in zijn handen. Dan ziet hij mijn ogen. "Oh shit, niet huilen."

Ik snik en er rollen een paar tranen over mijn wangen.

Luke trekt me meteen in een knuffel. "Sst." Sust hij zacht.

Ik sla mijn armen rond zijn middel en word rustig door zijn ademhaling. Na een tijdje laat ik hem los en ga ik op zijn bed zitten.

Hij komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn rug. "Je hoeft niet te huilen." Zegt hij.

"Wel als jij zo doet, zonder reden." Mompel ik en ik veeg mijn tranen weg. Ik ontwijk oogcontact.

Hij blijft stil, waardoor ik ook stil blijf.

"Je gaat het toch niet uitmaken of wel?" Vraag ik na een tijdje.

"Nee natuurlijk niet." Zegt hij geschrokken. "Ik wil je juist niet kwijt.."

"Ben je jaloers?" Vraag ik fronsend en ik kijk hem aan.

Hij haalt zijn schouders op en kijkt weg.

"Je hoeft echt niet jaloers te zijn. Joep is mijn fysiotherapeut, hij zorgt ervoor dat ik mijn conditie weer terug krijg en dat ik goed revalideer. Verder niks." Zeg ik.

"Maar je vind hem aardig." Zegt hij.

"Jij vind Michael's vriendin toch ook aardig?" Vraag ik.

"Ja." Mompelt hij. "Maar dat is anders. Het voelt anders."

"Het is precies hetzelfde en daarnaast ben je bevriend met Crystal en ik niet met Joep. Je staat dus dichtbij haar dan ik met Joep." Zeg ik.

Hij kijkt me schuldig aan.

"Het is niet erg dat je jaloers bent, dat betekent dat je om me geeft, maar je hoeft niet zo tegen me te doen. Ik vind Joep niet eens leuk." Zeg ik en haal mijn schouders op.

"Maar hij is niet lelijk ofzo, dus vandaar.." Mompelt hij.

"Inderdaad, hij is niet lelijk." Zeg ik waardoor Luke me raar aankijkt. "Maar ik vind hem niet knap. Jij bent veel en veel knapper."

Hij glimlacht zwakjes.

"Is alles nu weer goed tussen ons? Ik wil geen ruzie met je hebben.." Zeg ik zacht.

"Ja, sorry dat ik zo deed. Het sloeg nergens op." Zegt hij.

Ik glimlach naar hem en knuffel hem.

"Mijn moeder vroeg vandaag nog of we daar binnenkort gaat dineren. Heb je daar zin in?" Vraagt hij tijdens de knuffel.

Ik knik en trek hem nog dichter tegen me aan.