POCZĄTEK: 25 czerwca 2018
🌺Mogą pojawiać się sceny 18+ i przekleństwa
🌺Wszystkie pozostałe ważne informacje w części #0
NAJWYŻSZE OCENY:
✅472 miejsce w FANFICTION (2 lipca 2018 rok)
Skuliłam się za drzwiami prawie że kucając i wpatrywałam się w chłopaka, który uśmiechał się przyjaźnie. -Czego pan chce?- zapytałam obserwując jego ruchy i szykując się na to, aby w każdym momencie zatrzasnąć drewnianą powłokę. -Nie musisz się obawiać, niczego ci nie zrobię- powiedział podchodząc trochę bliżej, a ja momentalnie spięłam się na jego ruch co zauważył i przystanął.- Słyszałem jak grasz i bardzo mi się to spodobało. Chcę cię poznać, ponieważ zauroczyłaś mnie swoim talentem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Nie widzę takiej potrzeby- chciałam schować się bardziej do pokoju i skończyć tę rozmowę, ale szybko złapał klamkę po swojej stronie co mnie bardzo speszyło.- Proszę to puścić. -A co jeśli tego nie zrobię?- zapytał unosząc brew, a ja lekko otworzyłam usta zdziwiona jego słowami. -Jest pan bezczelny- powiedziałam zszokowana.- Zaraz zacznę krzyczeć, więc niech się pan odsunie, bo nie ręczę za siebie. -Przestań już z tym panem- przewrócił oczami puszczając za klamkę.- Jestem Jin- wyciągnął rękę w moją stronę, a ja niewiele myśląc zatrzasnęłam drzwi przekręcając klucz i siadając pod nimi.- No chyba sobie żartujesz- usłyszałam jego stłumiony głos. -Wypad- warknęłam i czekałam na jakąś odpowiedź z jego strony, ale nic już nie dotarło do moich uszu.- Jin?- bałam się otworzyć, aby nie było problemu tak jak chwilę wcześniej, więc bezpieczniej było przyjąć, że sobie poszedł. -Chcę tylko wiedzieć jak masz na imię, serio- oderzyłam głową w drzwi kiedy zburzył moje myśli o jego oddaleniu się. -T/I- powiedziałam poddając się. -Jak?- dopytał. -T/I- powtórzyłam spokojnie. -Możesz jeszcze raz?- zapytał, a ja wzięłam głęboki oddech. -T/I- powiedziałam powoli. -Jak to się pisze?- skrzywiłam się na jego słowa. -Jesteś ułomny?- zapytałam już lekko zirytowana. -Łatwiej by było rozmawiać ze sobą twarzą w twarz, nie sądzisz?- rzucił z sarkazmem, a kiedy już mu chciałam odpyskować usłyszałam dodatkowy głos. -Dzień dobry, co pan tu robi?- zamarłam słysząc tą osobę. To był mój główny opiekun.
